Dancing Queen & WLS

"Winter's Sonata"

ขออนุญาต แสดงความรู้สึกส่วนตัว เกี่ยวกับ อมตะนิรันดร์กาล ของละคร เพลงรักในสายลมหนาว
รู้สึก ชื่นชมกับละครและนวนิยายเรื่องนี้มาก เมื่อปี 2548 แต่แล้วในปี 2550 คุณร้อยตะวันก็มาจุดประกาย เล่าจุดเล็กจุดน้อยใน ละครเรื่องนี้ เสียจน ได้รับความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนละมุนละไม ของ เพลงรักในสายลมหนาว

เพลงรักในสายลมหนาว ปี 2550 ที่เกิดจากการประสาน บทบาท การดำเนินเรื่องของตัวละครในละคร ที่เราได้ชมกันแล้ว และนวนิยาย ที่คุณ รำพรรณ แปล ความมาจากผู้เขียน คิมอุนฮี และ ยุน อุน ควง ซึ่ง ได้อ่านมาแล้วเมื่อปี 2548 หากมาย้อนนึกใหม่ ตามบทบาทที่ ยงจุน ของเราแสดง ตามสคริปต์ ผสมด้วยคาแรคเตอร์ ส่วนตัวเองของยงจุนและตัวแสดงอื่น ๆ ทุกตัวละคร ต้องขอยอมรับนับถือ เพลงรักในสายลมหนาวจริง ๆ รวมทั้งคุณรำพรรณ รักศรีอักษร ผู้แปลความ คุณ ร้อยตะวัน ผู้แปลถ้อยร้อยความละคร และหนังสือ รวมกันเป็นหนึ่งเดียวใหม่

รู้สึกว่า พวกเรา ทั้งหลายที่ชื่นชอบ เพลงรักในสายลมหนาว เหมือน หมู่แมลงเหล่าภมร ที่ได้มาบินร่อนชมและดอมดม ดอก มูกุงฮวา หรือ โรสออฟชารอน ดอกไม้ประจำชาติของเกาหลี แล้ว ก็ถูกใจ ใน สีสัน ของดอก มูกุงฮวา ได้รู้ ที่มา ที่ไป ความหมายและสีสัน ก็หลงติดใจ ดื่มด่ำ กับ ความงดงาม ของดอกไม้นี้ แล้วก็มี ผีเสื้อ ที่มี ปีกอันอ่อนช้อย พลิ้วพราย ยามพัดกระพือ เคลื่อนไหว บินร่อน มาสู่ดอกไม้นี้เช่นกัน แต่ อย่างพินิจพิเคราะห์ มองกลีบดอกไม้ ทุกกลีบ เห็นแม้ เส้นสายลายเนื้อกลีบดอกสีชมพู บ้าง สีส้ม โอโรส บ้าง สีอ่อนบ้าง เข้มบ้าง จ้องมองไปถึงเกสรแห่ง ดอก มูกุงฮวา นี้ แทบทุกละอองของเกสรสีเหลืองอร่ามงามตา รวมทั้งได้เข้าไปซุกไซร้ พบ ความหอมหวานอบอวลของมวลเหล่าเกสร เหล่านั้น แล้วพบว่า เพลงรักในสายลมหนาว ได้ประมวลความงดงามของดอก มูกุงฮวา ทุกดอกที่บานสะพรั่งเหนือปฐพี เกาหลี ความหอมหวาน ดั่งหยาดหยดมาจากรวงผึ้ง ทุก รังรวง ที่มีอยู่บนพื้นพิภพ มิรู้ที่จะเอ่ยคำที่จะทำให้ซึมซับในความหมายกับหลายๆสิ่งที่ซ่อนอยู่กับบรรดาตัวอักษรคำบรรยาย หรือการสื่อด้วยบทบาทการแสดงที่โลดแล่น บนจอแก้ว ที่มิเคยได้รับรู้มาก่อนเลย


หากผู้ที่ชื่นชอบ เพลงรักในสายลมหนาว ตั้งอกตั้งใจ ดู สัก ยี่สิบรอบ อย่างคุณร้อยตะวัน จะพบว่า สิ่งละอันพันละน้อย ที่ผู้กำกับยุนซุกโฮ ทีมงาน คนเขียนบท ผู้แสดงบทบาท สอดใส่แทรกอยู่ใน ละครนั้น ล้วนมีความหมายที่ยิ่งใหญ่ เป็นความตั้งใจ ซึ่งคุณร้อยตะวันคิดว่า อาจจะเริ่มตั้งต้น มาตั้งแต่ เจ้าของบทประพันธ์ นวนิยาย ที่มีแรงบันดาลใจในเพลง สากล หลาย ๆ เพลง ที่แทรกอยู่ตาม scene ต่างๆ ว่า น่า จะเป็นจุดเริ่มต้น ของการวางพล็อตของเรื่องด้วยซ้ำไป ทั้งดนตรีบรรเลง ที่มีอยู่ ทั้งเพลงร้องที่หลาย ๆคนพอรู้จัก ถึงได้สอดคล้องลงตัวอย่างพอเหมาะพอเจาะ กับ เนื้อเรื่องอย่างนี้ แถม ไม่ใช่ใช่แค่การลงตัวเท่านั้น สิ่งเหล่านั้น ล้วนเป็นความไพเราะซาบซึ้งอย่างยิ่งยวดอีกต่างหาก และยังหมายรวมไปถึงเพลงประกอบของ ซี่รี่ส์ ที่ใช้เนื้อเพลงเป็นภาษาเกาหลีด้วย ยิ่งติดตามรายละเอียดเล็กๆน้อย ๆ จะยิ่งพบว่า เพลงรักในสายลมหนาว มีมนต์เสน่ห์ เย้ายวน ให้ยิ่งดื่มด่ำลึกซึ้ง ยากจะถ่ายถอนตัวเองให้หลุดพ้นออกมาได้เสียแล้ว

ท้ายที่สุด ของมนต์เสน่ห์ ที่เรา ถลำลึกแล้ว ยิ่งมิอาจจะคิดถ่ายถอนตนเองออกมายอมหลงอยู่ในวังวน ของเพลงรักในสายลมหนาว นี้ ก็ เพราะ เบ ยองจุน ที่สวมวิญญาณ ของคังจุนซาง และ ลีมินฮุง รวมทั้ง ชอยจิวู ด้วย

หากเพลงรักในสายลมหนาว จะบรรเลง และพัดโบก คราใด ก็ตามแต่ หากมิใช่ เบ ยองจุน เพลงรักนั้น สายลมนั้น ก็คง มิมีวัน เป็น เพลงรักในสายลมหนาว ....... ได้. เป็นแน่แท้
(ดอกมูกุงฮวา ดูตามภาพแล้ว ไม่น่าจะมีกลิ่นหอม แต่เกสรดอกไม้ทุกดอก น่าจะหอมและหวานสำหรับ แมลง ภมร ผึ้ง)

Episode - 1

ที่หน้าโรงเรียน หลังจาก ยูจิน พา จุนซาง หลบอาจารย์จอมมาร( กากาเมล)มาได้ ยูจิน เหยียบหลัง คังจุนซาง ปีนขึ้นไปนั่งบนกำแพง รั้วโรงเรียน คังจุนซาง กระโดดข้ามกำแพงเอง โดยไม่ส่งมือให้ ยูจิน ช่วยดึง คังจุนซาง หยิบรองเท้านักเรียนให้ ยูจิน สวมแล้วทำท่าจะรับ ยูจิน ลงจากกำแพง แต่ ยูจิน วางมาดไม่รับความช่วยเหลือ แต่สุดท้ายก็ไม่กล้ากระโดดลงพื้นเอง ต้องให้ จุนซาง ช่วยอยู่ดี ยูจินเข้าไปอยู่ในอ้อมอกของ จุนซาง แล้วเสียหลัก เซทั้งคู่ ยูจิน ทำท่าเขิน ผละออกมาและแก้เขินด้วยการออกคำสั่งกับ จุนซางว่า
เราต้องจัดรายการตอนพักกลางวัน อย่า มาสายล่ะ…
แล้วหันหลังให้ มีเป้หนังสือ สีสันน่ารักสะพายหลัง ทำท่าจะเดินจากไป ก็มีเสียงเรียกว่า
ยูจิน...
ยูจินหันมามองจุนซาง
เธอลืมรูดซิป
ยูจินตกใจรีบหันหน้ากลับก้มมองกระโปรงนักเรียนด้านหน้าของตัวเอง ….(.คงเพราะตกใจ...อาย... เอจะสรุปว่า ซิป กระโปรงนักเรียน ที่เกาหลี อยู่ด้านหน้า ไหมหนอ)
ซิปกระเป๋า ...น่ะ
ยูจิน หันขวับมาที่ จุนซางที่ยืนอยู่ข้างหลัง สะบัดเสียงแบบเสียหน้า อาย และแสนงอนว่า
ฉันรู้แล้วน่ะ....

ตอนพักกลางวัน
......... ในห้องกระจายเสียงของชมรม ฯ สาวน้อย ก้มมองนาฬิกาข้อมือ แล้ว ก็ ปล่อยเสียงออกจากริมฝีปากว่า
ช็วส์... กะแล้วเชียว ว่านายต้องเบี้ยว อีก .....คอยดูเถอะ คังจุนซาง
.ยูจิน จับไมค์ ขึ้นพูดว่า สวัสดีค่ะ พบกับ CHBS ช่วงพักเที่ยงนะคะ วันนี้ฉันอยากจะพูดเรื่องความรับผิดชอบน่ะค่ะ ฉันสัญญากับเพื่อนคนหนึ่งไว้ว่าเค้าจะมาร่วมจัดรายการตอนช่วงพักกลางวัน แต่เพื่อนฉันเขาไม่ยอมโผล่มา ต้องขอขอบคุณเค้านะคะ ที่ฉันต้องจัดรายการคนเดียว ทั้งๆ ที่ท้องฉันมันร้องน่ะค่ะ ฉันออกชื่อเขาไม่ได้.... ตอนนี้ถ้าเขากำลังฟังอยู่ ยังไงก็จำไว้ ว่าคุณเป็นคนเห็นแก่ตัว ทำร้ายจิตใจคนอื่น อย่างเลือดเย็น
แน่ะฉันอาจจะพูดเรื่องส่วนตัวไปหน่อย ต้องขอโทษนะคะ คือเพลงแรกในวันนี้ ที่ฉันจะเล่นให้ฟัง เป็น เพลง Dancing Queen ขับร้องโดย Abba น่ะค่ะ

แล้วเสียงเพลงก็ดังขึ้น หนุ่มน้อย คังจุนซาง นอนเหยียดยาวอยู่บนเก้าอี้ที่เอามาต่อเรียงกัน มีหนังสือกางปิดหน้าตัวเองไว้ ต้องระบายรอยยิ้ม ขำขัน เสียงต่อว่าต่อขานของสาวน้อย ยูจิน ที่เขาไม่ไปตามนัด แล้วก็เดิน ตัวตรงไปที่ห้องกระจายเสียง ..... เมื่อเปิดประตูห้อง ผางออกมา ก็ต้องชะงัก ชักเท้ากลับ งับบานประตู แล้ว ค่อย ๆ แง้มบานประตูใหม่ สายตาจับจ้องแอบมอง พร้อมอมยิ้มกับตัวเอง ดู ยูจิน เริงร่า ทั้งมือไม้ ทั้งหมุนตัว ทำท่าทั้งสนุกสนาน ทั้ง เคลิบเคลื้ม ทั้งมันส์ในอารมณ์ของตัวเอง หยิบไมค์ มาทำท่าร้องคลอไปด้วย ท่าทางของ ยูจิน ทั้งร่าเริง แจ่มใส น่ารักเป็นนักหนา ทั้งในสายตา ของจุนซาง และคนดูอย่างพวกเรา แต่ ยิ่งกว่านั้น คือหน้าตาท่าทาง ของ จุนซาง ที่ทำท่า เอ็นดูภาพข้างหน้า เหมือนกับว่า จุนซาง ตกหลุมรัก ยูจิน ในขณะนั้นไปเสียแล้ว (ไม่เหมือนหรอกนะคะ จุนซางหลงรัก ยูจิน จริง ๆ เสียแล้ว ด้วย บรรยากาศนี้เองตามความรู้สึกของคนเล่า) แล้ว จุนซาง ก็เปิดประตูกว้าง พาตัวเองเข้าไปในห้อง ทำท่าเหมือนเพิ่งเข้ามาจริงๆ ทั้งคู่สบตากัน ต่างสื่อความในใจของกันและกัน แล้วจุนซางก็เมินสายตาหลบสายตา ยูจิน ส่วน ยูจิน ที่ ตาโต ทำท่าชะงักค้าง ค่อย ๆ เอียงข้างหันตัวหนีสายตาของ จุนซาง เหมือนกัน

แล้วก็ต่างคนต่างเขิน ยูจิน เขินอายได้แต่มุดตัวลงใต้โต๊ะ เมื่อเงยขึ้นมาก็เอาปกแผ่นเสียง มาดูแก้อาย จุนซาง ก็ แสร้งทำเป็นไม่เห็นภาพเมื่อครู่ของ ยูจิน เดินเข้าไปในห้อง นั่งลง เมื่อเหลียวไปเห็นสมุดวาดภาพของ ยูจินก็ หยิบเอาสมุด มาดู แก้เขิน(ที่น่ารักมาก ) ของตัวเองเหมือนกัน ท่าทางที่ ยูจิน เงยหน้าและชม้ายตามอง จุนซาง น่ารักมากเลย

จุนซาง ทำท่าทาง ไม่รู้ไม่ชี้ นั่งลงเปิดหน้าสมุดออกดูต่างแอบมองกันและกัน เมื่อ ยูจิน เห็น จุนซาง กำลังดูสมุดของตัวเอง ก็ ทำท่าบอก จุนซาง ไม่ให้ดู แต่ จุนซาง ก็ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ อมยิ้ม ถูกอกถูกใจกับสถานการณ์ในขณะนั้นเสียเหลือเกิน เปิดหน้าสมุดไปเรื่อยๆ ยูจิน นั้นทั้งโกรธทั้งอายทั้งเขิน ทำท่าทางห้าม จุนซาง เต็มที่ เหมือนจะบอกว่า ห้ามดูนะ ดูไม่ได้นะ

แล้ว ทุกคนที่นั่งรับประทานอาหารตามโต๊ะต่างๆ นอกห้องกระจายเสียง ก็พากันสะดุ้งตกใจ... กับเสียง ของ ยูจิน ที่พูดเสียงดัง ผ่านไมค์ แบบเอาเรื่อง แหลมปรี๊ดขึ้นมาว่า
นี่!!!....

ทั้ง ซังฮวก และ ยงกุ๊ก ผุดลุกขึ้น วิ่งหน้าเริด ไปห้องเกิดเหตุ ยูจิน ถือสมุดวาดภาพของตนเดิน ออกมานอกห้องอย่างรวดเร็วแทบชนกับเพื่อนฝูง

และ จุนซาง กำลังนั่งถือแผ่นเพลงในห้องด้วยใบหน้าที่ยิ้มละไม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่กำลังมีความสุขกับแผ่นเสียงในมือ ก้มหน้าเอาปากเป่าเศษผงที่อาจจะมีบนแผ่นเสียงนั้น


Scene นี้ ถูกต้องไหมคะ คุณ Evebyj ก็คุณ Evebyj เพิ่งบอกเล่าเมื่อ วันงานมิตติ้ง 22 /11/08 นี้ว่า ดู เรื่องนี้เป็นครั้งที่ 100 แล้ว คุณ ladymoon คะ ขอความกรุณาลงเพลงประกอบด้วยได้ไหมคะเพลง Dancing Queen ของ Abba ขอบคุณค่ะ

ขอ ให้ แฟน ๆ WLS มีความสุข นะคะ คนเล่าเองด้วยค่ะ Key ไป ก็นั่งอมยิ้ม กับ จุนซาง และ ยูจิน ไป...... เป็น ภาพ Pupy Love ที่น่ารัก น่าเอ็นดู ที่สุด ที่เคยดูมาทั้งหมดในชีวิตของ คนเล่า ทั้งยงจุน และชอยจิวู หน้าตาใสซื่อ แป๋วแหว๋ว น่ารักจริงๆ (ซื่อใสนะคะ ไม่ใช่ซื่อบื้ออย่างบางเรื่องของคนอื่นๆ)

The land of shadows: Jun-sang

Do you know the story about a person who went to the land of the shadows?.... A man went to the land of shadows. All the shadows didn't even want to talk to him. Then what happened? Then this man was very lonely


How to make a friend: Yoo-jin

I think you need a friend. It won't be so bad to be in good relationship with your classmates, is it? Shall I give you a tip on how to make a friend? It's really simple. You just need to go nearer to the person step by step. But you shouldn't do that for just one person. Watch. Right foot, left foot. Right foot, left foot. You can become better friends if you keep going nearer

Reason for missing someone: Jun-sang

Are you the kind who never makes the same mistake twice or the kind who can't help making the same mistake twice? ... For example, you decided that you won't see someone again. Would you keep it that way or would you see that person again?

Yoo-jin :
I would try to see that person again.
Jun-sang :
Why?
Yoo-jin: :
You don't have to have a reason for missing someone.