Winter sonata -10-Resolution 
ร้าง....รัก....
การตัดสินใจ ของแต่ละคน....ที่ทำให้ คนเหล่านั้น......
หลงทางรักของตัวเอง …..
จะโทษใคร.....
ได้แต่เสียใจ....
Episode 10- ร้าง...รัก...
ทุกคนเข้าไปในบ้าน มี กาแฟคนละถ้วยมินฮุง : ผมนึกว่าแม่ อยู่ โซล ซะอีก
คัง มุยฮี ; แม่แค่แวะมาค้างที่นี่ ลูกมาทำงานที่นี่หรือจ๊ะ นั่นเพื่อนที่ทำงานใช่ไหม
มินฮุง ; เอ้อ..ครับ เรามาทำงาน
คัง มุยฮี : ทำไมต้องมาทำงานที่นี่ แม่ว่ามันจะไม่เหมาะนะ ที่ลูกจะแบกงานมาทำที่นี่ แม่นึกว่าลูกยุ่งซะอีก
คัง มุยฮี มีท่าทางไม่ค่อยพอใจ และไม่สบายใจที่ ลี มินฮุง พา ยูจิน มาที่บ้านพักตากอากาศในเวลาที่ดึกดื่นเช่นนี้
แววตาของ คัง มุยฮี แสดงความรู้สึกออกมาและเสียดแทงความรู้สึกของ ยูจิน
มินฮุง รู้สึกแปลกใจ แต่ก็ พยายาม กลบเกลื่อน
มินฮุง หันไปทาง ยูจิน : แม่เขาอยากยึดที่นี่ไว้คนเดียว ไม่อยากให้ผมมาค้างน่ะ
หันมาทางแม่ตัวเอง : อ้อ ผมได้ยินว่าที่นี่ทะเลสาบที่คนนิยมมาตกปลา ถ้าตอนนี้เป็นหน้าร้อน เราคงได้ไปว่ายน้ำกัน
คัง มุยฮี ; นี่ลูกลืมไปแล้วหรือว่า ลูกเกือบจะจมน้ำตายตอนอายุ 7 ขวบน่ะ
มินฮุง : แม่ครับ นั่นมันที่อเมริกา ตอนที่เราไป เลคก้อน เคาน์ตี้ ไม่ใช่เหรอ
คัง มุยฮี อึกอัก ; อ้อนั่นนะซีนะ แม่นี่ก็เลอะเลือน แม่ไปสับสนกับเรื่องอื่นๆน่ะ แล้วยิ้มแหยๆ ให้ลูกชาย
มินฮุง ยิ้มปลอบใจแม่ : ก็ผมไม่เคยมาเกาหลีนี่ครับแม่
คัง มุยฮี :เอ้อ ใช่แล้วใช่ ในมือ คัง มุยฮี ยังถือถ้วยกาแฟอยู่ เส ชวน ลูกชาย และ ยูจิน ให้ ดื่มกาแฟ : ดื่มสิ ดื่มสิคะ
มิน ฮุง ยกกาแฟขึ้นดื่ม ยูจิน ทำตาม
(น่าสงสาร ยูจิน ที่ คัง มุยฮี แสดงกิริยา เฉยชา ขนาดนี้)
คัง มุยฮี : แม่กะว่า ถ้ามานอกเมือง อากาศจะดีกว่าอยู่ที่โซล
มินฮุง : ที่จริง ยูจิน เกิดที่ ชุนชง ครับ
คัง มุยฮี สีหน้าผิดปกติ
มินฮุง ; แม่เคยไปที่นั่นไหมครับ
คัง มุยฮี : อึกอักตอบ : ไม่เคย แม่ไม่เคยไปที่นั่นหรอก
มินฮุง : แม่ชอบทะเลมั๊ยครับ ว่างๆ เราจะไปกัน
มินฮุง หันไปทาง ยูจิน : อ้อ ยูจิน ช่วยเป็นไกด์ให้ได้
คัง มุยฮี ทำท่าทาง นึกขึ้นมาได้ : นี่มันดึกป่านนี้แล้วเหรอนี่ แม่คงต้องไปแล้วน่ะ แล้ว ก็ ลุกขึ้น
มินฮุง และ ยูจิน ลุกขึ้นออกมาส่ง คัง มุยฮี ขึ้น รถ รถขับออกจากบ้าน
มินฮุง : ผมไม่รู้ว่าแม่อยู่ที่นี่ คุณไม่เป็นไรนะ
ยูจิน ส่ายหน้าตอบ
มินฮุง : ผมเองก็ช๊อคเหมือนกัน ผมกะจะพาคุณมาพักผ่อนที่นี่
ทั้งคู่เอามือใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ เพราะอากาศหนาว มินฮุง เอามือของตัวออก ออกจากกระเป๋าเสื้อ ยืนออก ไปจับสองมือของยูจิน ออกจากกระเป๋าเสื้อ เช่นกัน
มินฮุง ทั้งหน้าตาและสุ้มเสียงอ่อนโยน : ผมอยากจับมือคุณไว้แบบนี้ ผมอยากปลอบใจคุณ ด้วยการจับมือ และก็มองตาคุณ ให้คุณหายเศร้า
ยูจิน ซาบซึ้ง น้ำตาคลอ ยิ้มน้อยๆให้ มินฮุง
แล้วทั้งคู่ ก็มองตากัน ถ่ายทอดความรู้สึก จากหัวใจให้กัน หัวใจที่อบอุ่นของมินฮุง ปลอบโยนหัวใจที่อ่อนล้าเศร้าสร้อยของ ยูจิน
ที่ถนน ออกจากบ้านพัก มีชาวบ้าน ขี่จักรยาน สวนทางรถของคัง มุยฮี คังมุยฮี สั่งให้จอดรถ
( แหม ขอสงสัยนิดเถอะว่า ตอน มินฮุง จอดรถ พายูจิน เข้าบ้าน รถของ คัง มุยฮี จอด อยู่ตรงไหน แถมมีคนขับรถ อีก 1 คน )
คัง มุยฮี ไขกระจกรถลง ทักทายว่า สวัสดี สบายดีเหรอ
ชาวบ้าน : สวัสดีครับ โอ้โฮ ไม่ได้เจอตั้งนานนะเนี่ย
คัง มุยฮี : จ้ะ ทุกอย่างเรียบร้อยไหม
ชาวบ้าน ; เรียบร้อยดีครับ แล้ว ลูกชายเป็นไงบ้าง สบายดีไหมครับ
คัง มุยฮี : สบายดี ฉันยังขอบคุณ คุณจริงๆนะคะ
ชาวบ้าน : โอ๊ะ ไม่ต้องหรอกครับ ผมก็ไม่ได้ช่วยอะไรนัก แล้วนี่คุณกำลังจะกลับเหรอครับ
คัง มุยฮี : พยักหน้าตอบ : จ้ะ ไว้คราวหน้าฉันจะแวะมาเยี่ยมอีกนะ
คัง มุยฮี รู้สึกไม่สบายใจ เมื่อ ชาวบ้านถามถึงลูกชาย จึงให้ออกรถ : ไปก่อนนะ
มินฮุง พา ยูจิน ไปนั่งที่ม้ายาว ไม่ไกลนัก มี ต้นไม้ใหญ่ ที่ ทิ้งใบจนหมดต้น ทั้งสองนั่งเคียงคู่กัน
มินฮุง : คุณหนาวไหม
ยูจิน : ไม่เป็นไรค่ะ
มินฮุง : รอแป๊บนะ
มินฮุง ขยับตัว ถอดแขนเสื้อโค๊ทที่นั่งชิด ยูจิน แล้วเอาเสื้อโอบคลุมให้ แล้วใช้มือ โอบไหล่ ยูจิน ไว้
มินฮุง : อุ่นขึ้นหรือยัง
ยูจิน พยักหน้าตอบคำ
มินฮุง นั่งไขว่ห้าง ท่าทางสบายอกสบายใจ ทำตัวตามสบาย : ดีจังเลย ผมอยากให้หนาวกว่านี้อีกนะ
( ผมจะได้กอดคุณ ให้แน่นกว่านี้ ไม่ใช่แค่โอบไหล่ คุณ กับผม จะได้ อิงแอบแนบชิดกันกว่านี้ไง ครับ)
ยูจิน หันมามองมินฮุง
มินฮุง แก้เขิน เงยหน้ามองท้องฟ้า คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด
มินฮุง : คืนนี้ไม่เห็นมีดาวเลย หิมะจะตกมั๊ยน้า......
ยูจิน : โพลาริส คุณ รู้จักไหมคะ โพลาริส
มินฮุง หันมามอง ยูจิน ตอบว่า : รู้จักสิ โพลาริส
ยูจิน หันมามองหน้า มินฮุง แล้ว มองตรงไปเบื้องหน้า รำลึกถึง จุนซาง ; จุนซาง เคยพูดให้ฉันฟัง เขาบอกว่า ถ้าเกิดว่าเราหลงทาง เราควรมองหาดาวโพลาริส ดาว ทุก ๆ ดวงจะย้ายที่ไปตาม ฤดูกาล แต่ โพลาริส น่ะ ไม่เคยย้ายที่ไปไหน มันจะอยู่ประจำที่เดิมตลอดไป
( เวลานี้ข้างกาย ยูจิน ไม่มี จุนซาง ที่เป็นดาวโพลาริส ของ ยูจิน ในยามที่ ยูจิน หลงทาง)
พอนึกถึง จุนซาง แววตา ของ ยูจิน ก็เริ่มเป็นประกาย
มินฮุง ที่เฝ้ามอง ยูจิน อยู่ตลอดเวลา รู้สึก เจ็บปวดหัวใจ : ยูจิน คุณรู้สึกเหมือนหลงทางเหรอ
( ทั้งที่ ผมอยู่ข้างคุณ อย่างนี้น่ะ)
ยูจิน หันมา น้ำตาคลอ : ก็ วันนี้ ฉันทำร้ายความรู้สึกของคนที่ฉันรัก แม่ฉัน ยงกุ๊ก จินซุก ยังซังฮวกด้วย พวกเขาอาจไม่มีวันยกโทษให้ฉัน ฉันควรทำยังไงดี
มินฮุง : เมื่อกี้ คุณบอกผมว่า โพลาริสไม่มีวันย้ายที่ไปไหน
ถ้าเกิด.... ผมยังอยู่คงที่เดิมไม่ไปไหน คุณจะหาทางออกเจอ แม้ว่า คนอื่นๆน่ะ จะไม่ยกโทษให้คุณหรือเปล่า
นี่..... คุณเชื่อใจผมมั๊ย
ยูจิน พยักหน้า
มินฮุง มอง ยูจิน ที่น่าสงสาร หางตาของมินฮุง มีร่องรอย น้ำตาเช่นกัน
ยกสองมือจับใบหน้าของ ยูจิน ยื่นริมฝีปากปากไปจุมพิต หน้าผากของ ยูจิน อย่างนิ่มนวลอ่อนหวาน
จุมพิตนี้เหมือนคำมั่นสัญญาว่า มินฮุง จะเป็น โพลาริส ให้ ยูจิน
ทั้งคู่สบตากัน มีหิมะโปรยปรายลงมา ยูจิน ซบไหล่ของมินฮุง
ที่สกีรีสอร์ต
ทุกคน นั่งคอย ซังฮวก และ ยูจิน แต่ ซังฮวก กลับเข้ามาคนเดียว
อาจารย์คิม : อ้าว ซังฮวก ยูจินล่ะ
แม่ของ ยูจิน ; อ้าว ยูจิน ล่ะ ยูจินอยูที่ไหนเหรอซังฮวก
ซังฮวก : ยูจินกลับไปโซล แล้วครับ ผมไปส่งเขาที่บ้าน
แม่ของ ซังฮวก : ลูกไปส่งเขา หรือเขาหนีไปกับแฟนของ แชรีน กันแน่
ซังฮวก เสียงดัง : แม่ครับ ทำไมต้องทำแบบนี้ ผมบอกแล้วไง มันไม่ใช่อย่างที่แม่คิด ผมต้องบอกอะไรแม่อย่างหนึ่ง วันที่ ยูจิน ไปงานวันเกิดของแม่ ผมทำไม่ดีกับ ยูจิน เขา ผมไม่ได้ไปส่ง ยูจิน กลับสกีรีสอร์ต
ทุกคนตกใจ
อาจารย์คิม ลุกขึ้นยืน ; นี่แกพูดจริงๆ หรือนี่
ซังฮวก ; และนั่นก็คือ เหตุผล ที่ผมอยากเร่งการแต่งงานโดยเร็ว แต่ ยูจิน ยังโกรธผมอยู่ เขาถึงทำแบบนั้น แม่ครับ ผมขอโทษจริงๆ แม่ครับ เข้าใจ ยูจิน เขาเถอะ ยูจิน เขาไม่ผิดหรอกนะครับ
ซังฮวกทำเสียงดังขึ้นไปอีก : แม่ครับ
อาจารย์คิม : ถ้าแกทำแบบนั้นกับ ยูจิน เขาจริงๆ พ่อก็ผิดหวังในตัวแกมาก
หันไปทางแม่ของ ยูจิน : เอ้อ.....ผมต้องขอโทษ จริงๆ ครับ
แม่ของซังฮวก เหมือนหัวใจสลาย ได้แต่บริภาษ ลูกชายสุดรัก น้ำตาคลอ : ไอ้ลูกชั่ว
แล้วก็รีบลุกออกไปจากที่นั่น
ซังฮวก รู้สึกว่า คำพูดของตนเองทำร้ายจิตใจใครต่อใครหลายคนในที่นั้น ที่เขาโกหกว่า ยูจิน กลับไปโซล เขาไม่ได้ทำเพื่อปกป้อง ยูจิน แต่ทำเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของตัวเอง เขาจะอธิบายคน อื่นได้อย่างไรว่า คู่หมั้นที่เขาจะแต่งงานด้วยในเดือนหน้า หนีไปกับชายอื่นต่อหน้าต่อตา ผู้คนมากมาย ซังฮวกเห็นกับตาว่า ทั้งสองคนนั่งรถออกไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซังฮวกไม่มีทางเลือก
ซังฮวก ตั้งใจจะไปวิงวอนขอโทษ แม่ของ ยูจิน แต่ ระหว่างทางโถงทางเดิน แชรีน มาดักคอยอยู่
แชรีน ; เธอโกหกใช่มั๊ย หลอกคนอื่นได้แต่หลอกฉันไม่ได้หรอก ยูจิน ไม่ได้ไปโซล ใช่มั๊ย แชรีนจ้องหน้า ซังฮวก
ซังฮวก : แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย
แชรีน : เขาหนีไปพร้อมกับมินฮุง ใช่มั๊ย
ซังฮวก ; เธอเป็นคนบอกแม่ฉัน เรื่อง มินฮุง กับ ยูจิน ใช่มั๊ย
แชรีน นิ่งเป็นการยอมรับโดยดี
ซังฮวก : ฉันรู้ว่าทำไมเธอถึงทำแบบนั้น เธออยากให้พวกเขาพรากจากกัน ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน แต่ เธอก็เห็นผลลัพธ์แล้วนี่ว่ามันไกลกว่าที่เธอตั้งใจ ถ้าเธอรู้ ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้เถอะ
ซังฮวก รู้ด้วยว่า ที่แชรีน ทำไปนั้น ไม่ได้หวัง จะดึง มินฮุง กลับมา ตั้งใจเพียงแต่ ให้ มินฮุง และ ยูจิน แยกจากกัน
แล้ว ซังฮวก ก็เดินจากไป แชรีน อยากพูดบางอย่าง แต่ ซังฮวก เดินไปเสียแล้ว
แม่ของ ยูจิน เก็บของใส่กระเป๋า
ซังฮวก : ผมเสียใจจริงๆ ยกโทษให้ผมเถอะครับ ทุกอย่างเป็นความผิดของผมเอง
แม่ ยูจิน : ฉันจะไปโซล ฝากขอโทษ พ่อแม่เธอด้วย ที่ไม่ได้บอกก่อน
ซังฮวก นั่งคุกเข่าลง วิงวอน : อย่าไปเลยนะครับ ไปรอที่ชุนชงเถอะครับ แล้วผมจะพา ยูจิน ไปหา อย่าเพิ่งกลับเลยนะครับ
แม่ ยูจิน : ไม่ได้หรอก ตอนนี้เขาอยู่ โซล ฉันถึงต้องไปหาเขา ฉันต้องไปบอกเขา ให้ ทำตัวให้ดีกว่านี้
ซังฮวก : คุณแม่ครับ
แม่ ยูจิน : ซังฮวก บอกความจริงฉันมาเถอะ ตอนนี้ ยูจิน อยู่ที่ไหน ฉัน รู้จักเธอดี เธอต้องไม่ทำอย่างนั้นแน่ และฉันก็รู้จัก ยูจิน แน่ใจนะว่า ยูจิน อยู่ที่ โซล
ซังฮวก ก้มหน้านิ่ง
แม่ยูจิน : เขาไม่ได้อยู่ที่นั่นใช่ไหม แล้วเขาอยู่ที่ไหน อยู่ที่ไหนกันนะ บอกฉันมาสิ ตกลงเขาไปกับ มินฮุง เหรอ ตอนนี้เขาอยู่ด้วยกัน ใช่มั๊ย ล่ะ
ซังฮวก เงยหน้าน้ำตาคลอ : แม่ครับ ผมขอโทษ
แม่ของ ยูจิน เชื่อมั่นว่า ซังฮวกไม่ใช่เด็กหนุ่ม ที่จะทำเรื่องราวอย่างนั้นเด็ดขาด ยูจิน ก็เหมือนกัน แต่เรื่องที่นางไม่สบายใจ คือ เวลานี้ ยูจินไม่ได้อยู่ที่โซล แต่อยู่ กับ ลี มินฮุง
( นี่เป็น อุทาหรณ์นะคะ ว่า คน ที่ว่า เรา คิดว่ารู้จัก ดี ทุกแง่ ทุก มุม จะเป็น อย่างที่ เราเคยเห็น เรา เคย รู้จัก ซังฮวก ภาพพจน์ ดีมาตลอด ในสายตา ของแม่ ยูจิน ขนาด สารภาพ ความไม่ดีของตัวเอง แต่ คนอื่นไม่เชื่อ..)
แม่ของ ยูจิน คว้ากระเป๋า ออกไปหน้าโรงแรม ซังฮวก ยังพยายามทัดทาน
แม่ ยูจินบอกว่า : ฉันต้องไปโซล เพื่อรักษาชื่อเสียงของ ยูจิน ฉันต้องไปเดี๋ยวนี้
ซังฮวก ขอขับรถไปส่ง
แม่ ยูจิน : ขนาดนี้แล้ว ฉันยังกล้าให้เธอไปส่งเหรอ ฉันอาย จนไม่กล้ามองหน้าเธออีกแล้ว ขอโทษนะ ซังฮวก
(อุ๊ย !!! คุณแม่ขา มองซังฮวก ดีไปหมด เชียวนะคะ )
ผลที่สุดซังฮวก ก็ได้แต่มองตามหลัง รถ แท็กซี่ คร่ำครวญว่า : คุณแม่ คุณแม่ ผมเองก็ไม่อยากเสีย ยูจิน ไปเหมือนกันครับ
ที่บ้านพัก ตากอากาศของมินฮุง
ยูจิน ยืนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
มินฮุง ทักว่า : ยูจิน คิดอะไรอยู่
มินฮุง หอบหมอน ที่นอนปูกับพื้น เดินลงบันไดมา พูดต่อว่า : ผมจะนอนชั้น 2 คุณนอนชั้นล่างแล้วกันนะ หลับให้สบายจะได้ดีขึ้น
ยูจิน : ดีขึ้นแน่ ถ้าพรุ่งนี้ ฉันตื่นขึ้นมาแล้ว ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
มินฮุง ยิ้ม เดินมาจับไหล่ของยูจิน : ไว้ ตื่นขึ้นมาค่อยคิดก็แล้วกัน ราตรีสวัสดิ์ นะครับ
ยูจิน มอง มินฮุง ที่เดินขึ้นบันไดไปชั้นบน
รุ่งเช้า
ยูจิน ลืมตาตื่น ขึ้น แสงแดดในฤดูหนาวสว่างเจิดจ้าสาดส่องเข้ามาในห้องอย่างเต็มที่ ยูจิน เดินไปที่ห้องรับแขก
จิตใจของ ยูจิน รู้สึก แจ่มใส หลังจากตื่นขึ้นมา
ยูจิน รู้สึกว่า จิตใจเปลี่ยนแปลงไปทันทีที่เห็นแสงอาทิตย์ยามเช้า หัวใจ ของ ยูจิน ก็เบิกบานขึ้น
บนโต๊ะ มีแก้วนม และ จานผลไม้ มีหยดน้ำเล็กๆ เกาะบนผลไม้ และกระดาษข้อความของ มิน ฮุง ยูจิน ยิ้มออกมา เอื้อมมือไปเด็ดมะเขือเทศ ลูกเล็กๆ เข้าปาก ชีวิตเช้านี้น่ารื่นรมย์ แต่ความเบิกบานใจ นี้อยู่ไม่ได้นาน เมื่อ ยูจิน หยิบโทรศัพท์มือถือ มาเปิดดู แล้ว ก็สำนึกว่า ความเป็นจริงที่ต้องเผชิญนั้นหนักหนาสาหัสเหลือเกิน ข้อความในโทรศัพท์ ที่ปรากฏแต่ละครั้งทำให้ ยูจิน ใจหาย ยูจิน ปิดโทรศัพท์ นี่คือความจริงที่ ยูจิน ไม่อาจแบกรับได้
ยูจิน เดินออกไปข้างนอก นั่งที่ม้ายาว ตัวที่นั่งกับ มินฮุง เมื่อคืนนี้
มินฮุง ขับรถเข้ามาจอดใกล้ๆ เห็น ยูจิน นั่งก้มหน้าใช้ความคิด ยูจิน ไม่รู้ตัว จน ได้ยินเสียงของมินฮุง : ตื่นแล้วเหรอ
ยูจิน ลุกขึ้นยืน มินฮุง เดินเข้ามาหา : เมื่อคืนหลับสบายหรือเปล่า
ยูจิน : ค่ะ แล้ว ยูจินก็ชะโงก มองของที่ มินฮุง ถืออยู่ เป็นตะกร้า มีปลา เป็น ๆ ดิ้นอยู่ 4 ตัว
อุทานว่า : ยังเป็นๆ อยู่ คุณตกมาเองหรือคะ
มินฮุง : อ๋อ นี่นะเหรอ คือผมซื้อมาน่ะ
ทั้งคู่ หัวเราะ กันอย่าง แจ่มใส เบิกบาน.jpg)
ในครัว
มินฮุง กำลังหั่นผัก ทำท่าทะมัดทะแมง เอาการเอางาน
ยูจิน เดินเข้ามา บอกว่า : ฉันทำให้ค่ะ
มินฮุง : ไม่เป็นไร ผมทำเองได้
ยูจิน เอื้อม มือ ไปที่มือของมินฮุง : ฉันทำเอง
มินฮุง หลบ ; ไม่เป็นไร รอแป๊บนึง นะ ผมมีอะไรให้ดู
มินฮุง หั่นผักต่อ แล้วก็โดนมีดบาดนิ้ว มินฮุง ทำเสียง ซีดส์ปากเพราะเจ็บ ยูจิน ก้มหน้าลงไปดูใกล้ ๆ
มินฮุง ยกนิ้วที่โดนมีดบาด ใส่ปาก ดูดแผล สั่นหน้า ตามองที่ ยูจิน เป็นทำนองว่า ไม่เป็นไรครับ
( ท่าทาง ยงจุน น่ารัก มาก นะคะ ขอบอก ไม่ใช่ ลี มินฮุง คะ ยงจุน ค่ะ ยงจุน ต่างหาก)
ยูจิน เอื้อมมือ ไปดึงมือของ มินฮุง ออกจากปาก
มินฮุง หัวเราะ : ไม่เป็นไร บาดแค่นิดเดียวเอง
ยูจิน : เห็นมั๊ยเล่า ให้ฉันทำดีกว่า แล้ว ยูจิน ก็เอามือดันตัว มินฮุง ให้ถอยออกไป
แล้ว ยูจิน ลงมือหั่นผักแทน
มินฮุง เดินไปได้ 2-3 ก้าว ก็ หันมามอง ยูจิน ที่หั่นผัก เสียงบอกความชำนาญ
มินฮุง ยืนยิ้มอย่างมีความสุข : มันรู้สึกอย่างนี้เอง
ยูจิน เงยหน้าขึ้นมอง มินฮุง แล้วก้มลงหั่นผักต่อ
มินฮุง เดินกลับมา เอาสองมือ ท้าวโต๊ะ : คุณ คิม เคยบอกผมว่า ผู้ชายทุกคนต่างมีความฝัน มีภรรยาแสนน่ารัก เราแค่นั่งรอเดี๋ยวเดียว ก็ได้กินดินเนอร์ สุดหรูแล้ว หันไปยิ้มกับ ยูจิน : ผมรู้แล้ว มันรู้สึกยังไง
ยูจิน ยิ้มตอบ
ทั้งคู่ นั่ง รับประทานอาหารเช้าด้วยกัน มินฮุง เอาช้อนตักน้ำแกงในชาม
ยูจิน : เป็นไงคะ
มินฮุง : อร่อยมาก ขอบคุณมากนะ ยูจิน
ยูจิน : เรื่องอะไรคะ
มินฮุง : สำหรับมื้อเช้าที่แสนวิเศษ
ยูจิน ยิ้ม
มินฮุง : นี่ นานแล้วนะ ที่ผมไม่ได้กินข้าวเช้ากับคนอื่น
มินฮุง เปิดประตูรถ ขึ้นไปนั่งด้านคนขับ มอง ยูจิน ที่ยังคุยโทรศัพท์ อยู่นอกรถ
จุงอา หรือ ฉันเอง
จุงอา ; อ้าว ยูจิน เหรอ
ยูจิน ; ขอโทษนะ แม่ฉันเป็นอย่างไรบ้าง
จุง อา : แม่เธอไปโซลแล้ว ยังไม่ได้เจอกันเหรอ
ยูจิน : โซลหรือ
ยูจิน ขึ้นรถมานั่งข้าง มินฮุง
มินฮุง ; คุณจะไปไหนล่ะ
ยูจิน ; ไปโซลค่ะ
มินฮุง นิ่ง
ยูจิน : ฉันว่า ซังฮวกคงไม่ได้บอกให้ทุกคนรู้นะค่ะ
มินฮุง พยักหน้า: แล้วคุณพร้อมหรือยัง
ยูจิน เงยหน้ามองมินฮุง เป็นเชิงถาม
มินฮุง ยิ้มให้ : พร้อมที่จะเจ็บปวด
ยูจิน : ฉันต่างหากที่ทำให้คนอื่นเจ็บปวด
มินฮุง ; ไปกันเถอะ คาด Sest Belt ด้วย แล้ว มินฮุงก็ออกรถ
ที่สกีรีสอร์ต
อาจารย์คิม ยืนรอที่ข้างรถ ซังฮวก และแม่ เดินตามมา
ซังฮวก : พ่อครับไปกันก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะตามไป
อาจารย์ คิม : โอเค.... ว่าแต่ ลี มินฮุง คนนั้น
ซังฮวก ; ผมบอกพ่อแล้วไงครับ มันไม่ใช่อย่างที่แม่คิดหรอก
อาจารย์ คิม พยักหน้า : พ่อรู้ดี
จุงอา และคุณคิม เดินออกจากที่พัก เพื่อจะไปทำงาน
จุงอา : หิมะตกมากเลย
คุณ คิม : เขาไปกันหมดแล้วเหรอ
จุงอา : ค่ะ
คุณคิม : พายุเพิ่งจะหมด แต่พายุจริงๆเพิ่งจะมาถึงนะเนี่ยะ ได้ข่าว ยูจิน บ้างไหม
จุงอา : ไม่เลย
คุณคิม : คุณว่าผมคิดถูกไหมเนี่ยะ
จุงอา : อะไรคะ
คุณคิม : ก็พวกเขาหนีไปด้วยกันน่ะซี
จุงอา : คุณนี่จะบ้าหรือไง พูด อย่างนั้นออกมาได้ไง บ้าจริงๆ
คุณคิม : ไปทำงานกันดีกว่า
ในรถของซังฮวก
จินซุก ; นี่ ซังฮวก เธอทำแบบนั้นกับ ยูจิน จริงๆเหรอ
ยงกุ๊ก หันไปข้างหลัง : นี่พวกเขาก็โตๆ กันแล้วนะ แล้วแถมยังหมั้นกันแล้วด้วย ก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลยนี่นา ถามแปลกนี่นะ
จินซุก อึกอัก : คือฉัน ..ฉัน.. คือฉันหมายความว่า
: ซังฮวก ยูจิน กลับไปโซล แล้วจริงๆหรือ จริงเหรอ
ซังฮวก ไม่ตอบ
มินฮุง ขับรถ พา ยูจิน มาถึงที่พักของ ยูจิน
มินฮุง ; ห้องคุณ อยู่ตรงไหนครับ
ยูจิน ชี้ขึ้นไป : อยู่ชั้น 3 ค่ะ
มินฮุง ; อ้อ.... ตรงนั้นเอง
ยูจิน ; ฉันต้องไปแล้วนะคะ
มินฮุง มอง ยูจิน หัวใจของ มินฮุง ร้อนรุ่มขึ้นมา : แล้วคุณจะกลับไปที่โน่นใช่ไหม
ยูจิน พยักหน้า : แล้วฉันจะรีบกลับไปค่ะ
มินฮุง ดึง ยูจิน เข้ามากอด เสียงลมหายใจของ ยูจิน ทำให้หัวใจของ มินฮุง สั่นไหว
มินฮุง กอด ยูจิน สายตาเงยขึ้น น่ารักมากๆ เลย ( นากะจุน วาดภาพนี้ไว้ด้วยนะคะ)
ยูจิน พยักหน้า เดินไปแล้วหันมามองดู มินฮุง มินฮุง พยักหน้าให้
ยูจิน หันมามองดู มินฮุง เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้น หัวใจของ ยูจิน ปวดร้าว ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย เมื่อยูจินมองเห็น มินฮุง ในสภาพเช่นนี้ก็รู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะหายใจไม่ออก
มินฮุง รู้สึกได้ว่า เมื่อ ยูจิน หันมามองเขานั้น หัวใจของ ยูจิน ปวดร้าวเพียงไร
มินฮุง ยังจดจำเสียงลมหายใจที่แผ่วเบา ของ ยูจินได้ชัดเจน แล้ว มินฮุง จะไม่รู้ได้อย่างไรว่า ยูจินกำลังเศร้าใจ
ยูจิน เปิดประตูบ้านเข้าไป พบว่า แม่นั่งคอยที่โต๊ะ ยูจิน เรียก แม่คะ
แม่ ทำเฉย หมางเมินให้เห็น ยูจิน นั่งลงที่เก้าอี้ ตรงข้ามแม่
แม่ ยูจิน : ลูกกล้าทำแบบนี้กับ ซังฮวกได้อย่างไร รู้หรือเปล่าว่าตอนนี้ ซังฮวก เขาเป็นอย่างไร เขาต้องเจ็บปวดแค่ไหน ซังฮวก เขาไปทำอะไรให้ ลูกถึงต้องทำกับเขาแบบนี้ แม่ไม่อยากจะเชื่อเลย เขาทำอะไรผิดกับลูกยังงั้นเหรอ บอกแม่มาสิ แม่จะได้เข้าใจเสียที
(ท่าทางโมโห พูดเสียงดังเชียว คุณแม่ )
ยูจิน : เขาไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกค่ะ ไม่เลย
แม่ยูจิน : งั้นลูกเป็นอะไรไปเล่า .... หรือว่า......อย่าบอกนะว่า เพราะ ลี มินฮุง คนนั้นน่ะ เพราะเขาใช่ไหม เป็นเพราะเขาใช่ไหม ลูกชอบเขามาก ขนาดนี้เชียวหรือนี่ ขนาดกล้าทิ้งคู่หมั้น ที่คบกันมา 10 ปี งั้นเหรอ ยังงั้นใช่ไหม ยูจิน บอกแม่สิ ทำไมลูกถึงทำแบบนี้ แล้ว แม่ ก็ร้องไห้ บอกแม่มาสิว่า ทำไม ฮึ!!
ยูจิน : แม่คะ หนู...น่ะ ... ไม่ได้รักซังฮวกเลยค่ะ...
แม่ ยูจิน ตะลึง ราวกับฟ้าถล่มโลกทะลายลงมา อย่างฉับพลัน แม่รีบฉวยกระเป๋า ลงบันไดตึกมาข้างล่าง ยูจิน ร้องเรียกแม่ วิ่งตามออกมา แม่ก็ไม่สนใจ
ยูจิน : แม่คะ แม่ฟังหนูก่อน ให้หนูอธิบายก่อนสิคะ แม่คะ
แม่ หันมา : แกเป็นลูกสาวฉันจริงๆเหรอ แกใช่ลูกฉันจริงๆหรือ แล้ว หันกลับ เดินอ้าวไปที่ถนน
แม่ไม่สนใจว่า ยูจิน จะร้องเรียกด้วยความร้อนใจแค่ไหน เดินออกมาจนพ้นบริเวณแฟลต แม่ไม่เชื่อว่า ยูจิน จะทำร้ายจิตใจคนอื่นได้ถึงขนาดนี้ พูดออกมาได้อย่างไร ว่าไม่รักผู้ชายที่คอยปกป้อง ดูแลเหมือนเงาตามตัวมาถึงสิบปีเต็ม
( โอ๊ย คุณ แม่เกาหลี คนนี้ แย่จริงๆ ลูกสาว กำลังมีความทุกข์ แทนที่จะรับฟัง เรื่องราวคำอธิบาย แล้ว หาทางช่วยลูก แก้ปัญหาหากเห็นว่าลูกสาว ทำสิ่งที่ผิด ก็ต้อง แนะนำสอนสั่งให้ เป็นเรื่องราว แล้ว จริงๆ เรื่องราวเป็นมาอย่างไร ก็ไม่ถามไถ่คุณแม่เกาหลีคนนี้ สอบตก ความเป็นแม่ เอาแต่โมโหโทโส ภาษาของหนังจีน ต้องใข้คำว่า ไร้เหตุผลสิ้นดี นะคะคุณแม่)
ยูจิน กลับมานั่งร้องไห้ คนเดียวในห้อง
จินซุก และ ยงกุ๊ก เปิดประตูเข้ามา จินซุก ทิ้งกระเป๋า ถลาไปหาหายูจิน : ยูจิน ฉันรู้ว่า เธอต้องอยู่ที่นี่จริงๆ กอด ยูจิน ปลอบใจ ฉันเชื่อเธอนะ ยูจิน
ซังฮวก เดินตามเข้ามาเป็นคนสุดท้าย มองด้านหลังของยูจิน
ในห้องส่วนตัวของ ยูจิน
ซังฮวก ยืนหันหลังให้ ยูจิน หันหน้าออกหน้าต่าง ส่วน ยูจิน นั่งที่เก้าอี้หน้าเตียง ข้างนอกห้อง ยงกุ๊ก และจิ นซุก หันรีหันขวางแล้วมองหน้ากันอยู่ที่หน้าประตู คอยสังเกตการณ์ (ทำท่าเหมือนจะแอบฟัง )
ซังฮวก : ช่วยบอกเหตุผลมาได้มั๊ย ฉันน่ะไม่ดีพอยังงั้นเหรอ ฉันทำอะไรผิดเหรอ
(ว้าว คุณ ซังฮวก ยังไม่รู้ตัวอีกว่า 1. คุณไม่หล่อ 2. คุณ เป็นแค่พระรอง 3. คุณ แหวกกฎ พระรองแสนดี ของวัฒนธรรมละครเกาหลี คุณไม่ทำตัวเป็นพ่อพระแสนดี แถม ติดนิสัย ตัวโกงมาอีกต่างหาก ดิฉัน เป็นแค่คนดู ยังไม่ชอบคุณเลยค่ะ บางที ก็หมั่นไส้ บางทีก็สมน้ำหน้าคุณด้วยค่ะ)
แต่ ยูจิน เขาเป็นนางเอก เขาเลย ทำแบบนี้
ยูจิน ส่ายหน้า
ซังฮวก ยังยืนหันหลังให้ ยูจิน
( เอ แล้วรู้ได้ไง ว่า ยูจิน ทำอะไร คงเพราะไม่ได้ยิน เสียง ยูจิน ตอบมั้งนะคะ) : ถ้างั้นทำไมล่ะ
ซังฮวก หันมามอง ยูจิน พูดต่อ : เขาไม่ใช่ จุนซาง ซะหน่อย ทำไมต้องเลือกเขา แทนฉันด้วยเฮอะ ทำไมเธอถึงชอบเขานัก
ยูจิน นึกถึงคำพูดของ มินฮุง ขึ้นมาทันทีในเวลานั้น “ ถ้าเรารักใครจริงๆ เราไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลหรอก”
ยูจิน ตอบ ซังฮวก ว่า : ฉันไม่มีเหตุผลหรอก แล้ว ยูจิน ก็น้ำตาไหลริน
ซังฮวก มอง ยูจิน ในละคร ไม่สื่อว่า ซังฮวก คิดอะไร
( เพราะคนแสดง สื่อ ความทางสายตาไม่เก่ง เหมือนยงจุนน่ะค่ะ แต่ คุณ รำพรรณ เขียนไว้ว่า ท่าทางเย็นชาของ ซังฮวก น่าหวาดหวั่น เวลานี้เขาเริ่มรู้สึกชิงชัง เมื่อเห็นเธอหลั่งน้ำตาออกมา เขาชิงชังที่เธอมักจะมีน้ำตาเร็วกว่าคำพูดเสมอ เอาแต่บีบน้ำตาให้คนอื่นเห็น ใจโลเลแสดงตัวเป็นคนอ่อนแอ ...
..คุณ ซังฮวก คุณเข้าขั้น เป็นเจ้าวายร้ายแล้วนะ
และที่แย่กว่านั้น เขาเคยเฝ้าดูแล ยูจิน มา ตั้งแต่เธอยังฝังใจอยู่กับ จุนซาง เป็นเวลาแสนนานไม่รู้จักจบสิ้น เขาทนกล้ำกลืนในช่วงวันคืนที่ผ่านมา และสุดท้ายกลับได้รับผลตอบแทนแบบนี้ )
ซังฮวก ; อยากเลิกกับฉันใช่ไหม
ยูจิน น้ำตาอาบหน้า
( แต่ ซังฮวก เวลานี้ มีแต่ความเห็นแก่ตัว จึงไม่มีความสงสาร ยูจิน )
ซังฮวก : ตอบมาสิ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ
ยูจิน แหงนมอง ซังฮวก นิ่ง
ซังฮวก ยังขู่เข็ญ : ใช่มั๊ย
ยูจิน ; ฉันขอโทษ
ซังฮวก ฟังแล้ว เจ็บปวดเหลือเกิน น้ำตาเอ่อ ถอนใจ : ฉันจะไม่ยกโทษให้เธอ ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้เธอ ไม่มีวัน...
แล้วผลุนผลัน เปิดประตูห้อง เดินผ่านหน้า ยงกุ๊กและจินซุกออกไป ยงกุ๊ก วิ่งตาม เรียก ซังฮวก ซังฮวก
จินซุก พลอยตามไปอีกคน
มินฮุง ไปหาแม่ที่โรงแรม ที่แม่พักอยู่
คัง มุยฮี : ลูกกลับมาที่นี่เลยหรือ
มินฮุง : ครับ
แม่วางถ้วยกาแฟให้
คัง มุยฮี : ดีจังเลย งั้นคืนนี้ เรากินดินเนอร์ด้วยกันนะ
มินฮุง ยกกาแฟขึ้นจิบ
คัง มุยฮี : มีอะไรกลุ้มใจยังงั้นเหรอ ลูกกลุ้มใจอยู่หรือจ๊ะ เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นนะหรือ
มินฮุง : เขาจบจากโรงเรียน ที่ชุนชง และเคยชอบผู้ชายที่หน้าตาเหมือนผม
คัง มุยฮี : ชะงักถ้วยกาแฟที่ยกขึ้นจะดื่ม
มินฮุง พูดต่อ ; แต่ว่าเขาตายแล้ว
คัง มุยฮี ตกใจวางถ้วยกาแฟลงบนจานรอง แต่ ถ้วยเอียงล้ม กาแฟหก เปรอะ
มินฮุงก็ตกใจ หันขวับมา : แม่ครับ ไม่เป็นไรนะ ช่วยตั้งถ้วยกาแฟให้
คัง มุยฮี : เดี๋ยวแม่ไปล้างมือก่อน
มินฮุง งง กับท่าทางของแม่
มินฮุง ขับรถกลับ สกีรีสอร์ต นึกถึงภาพการกระทำแปลกๆ เป็นความผิดปกติของ แม่ ภาพที่แม่ทำกาแฟหก ท่าทางแปลกๆ ที่บ้านพักตากอากาศ จนรถถึงที่หมาย แต่ มินฮุง ก็ยังคงนั่งอยู่บนรถอีกนาน จึงขึ้นไปห้องพัก หยุดยืนคิดอีก
ยูจิน นั่งนึกถึงคำพูดของ ซังฮวก : ฉันจะไม่ยกโทษให้เธอ ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้
เมื่อ ยูจิน เปิดประตูห้องออกมา ก็พบ จินชุก และกระเป๋าเสื้อผ้าบนโต๊ะ
จินซุก : ยูจิน ฉันขอโทษนะ แต่ฉันไม่อยากเจอหน้าเธอตอนนี้นะ ฉันจะไปอยู่ที่ร้านของ แชรีน สักพักหนึ่ง
ยูจิน : จินซุก
จินซุก : ยูจิน เธอเป็นเพื่อนฉันนะ แต่ ซังฮวก ก็เป็นเพื่อนฉันด้วยเหมือนกัน ฉันขอโทษ
แล้ว จินซุก ก็คว้ากระเป๋า หิ้วออกไปจากห้อง
น่าสงสาร ยูจิน แม่ ซังฮวก และจินซุก ต่างพากันจากไปแล้ว
การจะรักใครสักคน เป็นเรื่องที่ไม่น่าอภัยกันเลยหรือ จะต้องแลกกับสิ่งล้ำค่าอย่างนี้ด้วยหรือ จะต้องพบแต่ความเจ็บปวดรวดร้าวเท่านั้นหรือ
จินซุก ไปที่ร้าน แชรีน
แล้วต้องตกใจที่เห็น แชรีน ดื่มเหล้ามากมาย เข้าไปห้าม แชรีน
แต่ แชรีน กลับ โมโห พูดเสียงดังว่า : เธอนึกว่าเธอเป็นใคร ทั้งหมดก็เพราะเธอ ถ้าเธอไม่บอก มินฮุง ว่า เขาหน้าตาเหมือน จุนซาง ถ้าเธอไม่สาระแน บอกเขาทุกอย่าง เรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้
จินซุก ก็โกรธเป็น เหมือนกัน : ก็ได้ ฉันจะไปจากที่นี่ ฉันขอลาออก ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว
แชรีน ทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจ เพื่อน : ก็ดี ไปเลย ไปให้พ้นเลย ไป พวกเธอเคยเห็นฉันเป็นเพื่อนบ้างไหม พวกเธอเคยเป็นเพื่อนฉันมั๊ย พูดไปร้องไห้ไป พวกเธอเข้าข้าง ยูจิน ตลอดเลย ไปเลย ไปให้พ้น ไม่ต้องมาให้เห็นหน้า
จินซุก หันกลับมามอง แชรีน เดินเข้าไปหา นั่งลงข้างๆ แชรีน เอื้อมมือไปจับไหล่ แชรีน ทำเสียงปลอบ : แชรีน
แชรีน โผเข้ามาซบ จินซุก ร้องไห้ไปพูดไป : จินซุก ฉันควรทำยังไงดี ฉันรัก มินฮุง จริงๆ
จินซุก ได้แต่กอด แชรีน
แชรีน คร่ำครวญ : ฉันควรทำยังไงดี ฉันรักเขาจริงๆนะ
จินซุก ร้องไห้ สงสาร แชรีน
แชรีน ได้ แต่ พูด ช้ำๆ : ฉันควรทำยังไงดี
ยูจิน เปิดลิ้นชัก หยิบกล่องใส่แหวนหมั้นขึ้นมาเปิดดูแหวน แล้ว วางคืนที่เดิมในกล่อง ซังฮวก เธอไม่มีวันให้อภัยฉัน
มินฮุง นั่งจมความคิดอยู่ที่โซฟา ลุกไปเปิดม่านออก แสงตะวันเจิดจ้าสาดส่องเข้ามาในห้องทันที
สายตาของมินฮุง มองสำรวจเบื้องล่าง แล้วก็พบเห็น สิ่งหนึ่ง มินฮุง ยิ้มออกมาอย่างดีใจ รีบผละออกจากหน้าต่าง ลงไปข้างล่าง วิ่งออกไปยังที่พบเห็นสิ่งถูกใจเมื่อครู่
ยูจิน ยังอยู่ ตรงที่ มินฮุง มองจากข้างบนห้อง มินฮุง มอง ยูจิน จากที่ไกล แล้วก็เดินตาม ยูจินไป โดยทิ้งระยะห่าง พอสมควร ยูจิน เดินผ่านใต้ร่มไม้ ไปตามเส้นทางเล็กๆ ในป่าของ สกีรีสอร์ต แล้วเดินข้ามสะพานไม้ เล็กๆ มินฮุง เดินตามรอยเท้า ยูจินไป
ยูจิน รู้สึกว่า มีคนเดินตามมา ใกล้เข้ามา ก็ หันไปมอง ก็เห็น มินฮุง อยู่ อีกฟากของสะพาน ยูจิน หยุดเดิน มินฮุง ก็หยุดเดินเช่นกัน
มินฮุง ; ผมเป็นห่วงคุณมากเลย คุณไม่เป็นไรนะ
ยูจิน : ฉันสบายดีค่ะ แต่ใบหน้าเศร้า ตามเคย
มินฮุง มองหน้า ยูจิน ก็พลอยปวดร้าวใจ ที่เห็น ยูจิน เป็นเช่นนั้น
มินฮุง ค่อยๆเดินข้ามสะพาน มายืนเบื้องหน้า ยูจิน แบ มือของตัวเอง ยื่นส่งให้ ยูจิน ยูจิน ค่อยๆ วางมือของเธอ ลงบนมือ ของ มินฮุง มินฮุง จับมือ ยูจิน แน่น และพาเดินไปตามทุ่ง หิมะ ทิ้งรอยเท้า เป็นแนวเคียงคู่กันไปบนพื้นหิมะที่ขาวโพลน
มินฮุง ปั้นก้อนกิมะ กลมๆ แล้ว โยนให้ ยูจิน ยูจินรับไว้ แล้ว ปากลับให้ มินฮุง
มินฮุง ล้มลุกคลุกคลาน คล้าย จุนซาง เมื่อ 10 ปี ที่แล้ว
มินฮุง ไปเก็บบอลหิมะที่ข้ามตัวเขาออกไปไกล ปั้นหิมะก้อนให้แน่นขึ้น
มินฮุง : นี่คือของขวัญจริงๆ รับให้ได้ล่ะ เอาล่ะ แล้ว มินฮุง ก็ตั้งใจโยนให้ ยูจิน รับไว้ได้ พลางบอกว่า : สำหรับคุณ
ยูจิน รับบอลหิมะ สายตามองมินฮุง
มินฮุง ทำท่าให้ ยูจิน ดูโดย ใช้สันมือ ฟันบอลหิมะในฝ่ามือ 2 ครั้ง ยูจิน ว่าง่าย ว่าไง ว่ากัน
ยูจิน วางบอลหิมะ ที่รับมา กลางฝ่ามือซ้าย ใช้สันมือขวา ฟันผ่าบอลหิมะ หิมะแตกกระจายออกมา
ชั่วพริบตานั้นเอง สร้อยคอ ห้อยจี้เพชร เป็นรุป ดาว โพลาริส ดวงใหญ่ เรียงไปดวงเล็ก ก็ส่องประกายแสงสีขาว วูบวาบออกมา
ยูจิน ยกสายสร้อยขึ้นชู สีหน้า ยูจิน สดใสราวหิมะขาวบริสุทธิ์
มินฮุง ที่จ้องมอง ยูจิน สีหน้าสดใส เช่นกัน
ยูจิน แหงนคอ เอาสติคเกอร์ ดาว โพลาริส ติดไว้บน ผนังหลังคารถ ของ มินฮุง เรียงกัน จาก ดวงใหญ่ ไล่เล็ก ลงไปเรื่อย รวม 5 ดวง
เมื่อ มินฮุง เปิดประตู เข้ามานั่ง เห็นท่าทางแปลกๆ ก็ ทำปากและหน้าตา ถาม ยูจิน
ยูจิน แหงนมอง หลังคารถ ใช้นิ้วมือชี้บอก
มินฮุง มองตามก็พบดาวโพลาริส เข้าแถว ประดับหลังคารถ
ตัว ยูจิน เอง เอามือ จับ สายสร้อย โพลาริส ที่สวมอยู่ ยกขึ้นมาอวด แล้ว จับเขย่า ๆ ส่งยิ้มร่าเริงให้ มินฮุง
มินฮุง ยิ้มตอบอย่างแจ่มใสใจเบิกบาน
แม้แต่คุณคิม เมื่อเข้ามานั่งในรถของ มินฮุง ก็ ต้องแหงน มอง สติกเกอร์ ดาวโพลาริส ของ ยูจิน เห็นแล้ว ก็หัวเราะชอบอกชอบใจ แกล้งเอื้อมมือไป ทำท่าจะแกะสติกเกอร์ออก
มินฮุง รีบ คว้า มือ คุณคิมไว้ (ขี้เล่นเหลือเกิน...คุณคิม)
ยูจิน นั่งคอย มินฮุง อยู่ที่โซฟาของโรงแรม ยงกุ๊ก โทรศัพท์ มาหายูจิน บอกยูจินว่า ซังฮวก เป็นบ้าไปแล้ว ไม่พูดกับใครไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน และออกจากงานแล้วด้วย ขอให้ ยูจิน ช่วย ซังฮวก ถ้า ยูจิน กลับมา ซังฮวก ต้องดีขึ้นแน่ๆ ถ้าทิ้งไปแบบนี้ ซังฮวก ยิ่งไม่เป็นผู้เป็นคน ยูจิน ได้แต่บอกว่า ขอโทษ ฉันช่วยอะไรไม่ได้หรอก แล้ว ยูจิน ก็กดปิดโทรศัพท์
มินฮุง เดิน เข้ามา ส่งยิ้ม มาให้ ยูจิน แล้ว เปลี่ยนเป็นหน้าตาเคร่งขรึม เมื่อเห็นท่าทางของ ยูจิน ทรุดตัวลงนั่ง ตรงหน้า ยูจิน
ยูจิน : มาแล้วหรือคะ
มินฮุง : กลุ้มเรื่องซังฮวกเหรอ
ยูจิน : ตอนนี้เขาอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่ บางทีเขาก็ชอบทำอะไรโง่ๆ ฉันรู้ดีค่ะ
มินฮุง เกิดอาการไม่สบายใจตามมา
ยูจิน : พอเวลาผ่านไป เขาคงดีขึ้นเองนั่นแหละ ใช่ไหมล่ะคะ
มินฮุง : จาก ขรึม ไม่สบายใจ ตอนนี้ ก็ หน้า เศร้า ยามมอง ยูจิน
( ยงจุน ต้องรับบท มินฮุง หนักมากเลยนะนี่ แค่แสดงสีหน้า ก็ เหนื่อยยากแล้ว โถ..ยงจุน)
แม่ของ ซังฮวก มาหา ยูจิน ที่สกีรีสอร์ต อ้อนวอน ยูจิน : ตอนนี้ ซังฮวก อยู่ โรงพยาบาล ถ้าเธอทำแบบนี้เพราะฉัน ฉันก็ขอร้องล่ะ ฉันต้องขอโทษด้วย ฉันขอโทษจริงๆ นี่ ยูจิน ช่วย ซังฮวก ด้วยเถอะ ถ้าเธอ แต่งงานกับเขา ฉันจะให้เธอทำงาน และให้เธอทุกอย่าง ฉันจะยอมทุกอย่าง อย่าทำให้เขาต้องทำร้ายตัวเองอีกเลย ฉันขอร้องละนะ ฉันขอร้องเธอละนะ ทำเพื่อฉันได้ไหม ถือว่าฉันขอร้องล่ะ ทำเพื่อฉันเถอะนะ ขอร้องล่ะ ฉันขอร้องจริงๆ
ยูจิน : หนูต้องขอโทษจริงๆค่ะ ยูจินได้แต่นั่งก้มหน้า
แม่ซังฮวก ; เธอทำไม่ได้จริงๆเหรอ ทำไมเธอไม่นึกถึง ตอนที่เธอเคยอยู่กับเขาบ้างล่ะ เธอกล้าทำแบบนี้ได้ยังไง ไม่นึกว่าเธอจะใจร้ายแบบนี้ แล้วแม่ของ ซังฮวก ก็น้ำตาไหล หยิบกระเป๋าถือเดินออกไป
ยูจิน ได้แต่นั่งหน้าเศร้า
คุณ คิม เห็น แม่ของซังฮวก มาหา ยูจิน
มินฮุง นั่งอ่านรายงานที่โต๊ะทำงาน มีคุณคิม นั่งตรงกันข้าม
คุณคิม : เพื่อนผมมีหมาอยู่ตัวนึง รู้จัก “ ค็อกเกอร์ สเปเชี่ยล “ มั๊ย มันร่าเริงมากเลย
มินฮุง สายตาอ่านรายงานในมือ แต่ก็ถามว่า : แล้วไง
คุณคิม : เขากินด้วยกัน แล้วก็นอนด้วยกัน เขาบอกหลังจากอยู่กับหมาตัวนั้นมา 10 ปี
มินฮุง เงยหน้ามองคุณคิม
คุณคิม : พวกเขาก็ไม่อาจพรากจากกันได้เลย (หัวเราะ) และพอดีตอนนั้น เขาซื้อ อพาร์ตเม้นท์ใหม่ หลังจากย้ายเข้าไปอยู่ เพิ่งรู้ว่าเขาห้ามเลี้ยงหมา แล้วรู้มั๊ยเขาทำอย่างไร เขาก็เลยยกหมาให้เพื่อน แต่ไม่กี่วันหมาตัวนั้นก็ตาย เพราะเป็นโรคซึมเศร้า พอเขารู้ เขาก็ร้องไห้ทั้งวัน งานการไม่เป็นอันทำ
มินฮุง เอามือท้าวคาง นั่งฟังอย่างสนใจ : แล้วไง
คุณคิม ; ผมว่า 10 ปี มันก็นานพอดูนะ ขนาดหมามันยังรู้สึกเลย ถ้าเป็นคน คงจะแย่กว่าแน่ๆ
มินฮุง เอามือ ออก : อยากจะพูดอะไรกันแน่
คุณคิม : ก็เพราะ ซังฮวก น่ะสิท่าทางเขาคงจะเป็นหนักนะ วันนี้แม่เขาก็มาที่นี่
มินฮุง ทำท่าแปลกใจ ; อย่างงั้นเหรอ
ทำท่าคิด : แล้ว ยูจิน เขาเป็นไงบ้างล่ะ
คุณคิม : ก็ท่าทางสับสน ถ้าจะให้วิเคราะห์ ละก้อ ข้อ 1.เขารู้สึกเป็นห่วง ข้อ 2. รู้สึก ผิด มากเลย ข้อ 3. เขากำลังเสียความมั่นใจ
มินฮุง หลับตา ก้มหน้าลง
คุณคิม ; แล้วคุณว่าคำตอบคือข้อไหนล่ะ
มินฮุง ออกไปที่บริเวณของสถานที่ก่อสร้างด้านหน้า คิดถึงคำพูดของคุณคิม
มินฮุง มองผ่านกระจกหน้าต่างเข้าไป เห็น ยูจิน นั่งอยู่คนเดียว ภายใต้แสงไฟสลัวราง มีงานอยู่ในมือ แต่เหมือน ยูจิน เลื่อนลอย เศร้าหมอง ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มินฮุงจะเข้าไปทักทาย แล้วต้องหักห้ามใจตัวเองไว้ ไม่ว่า ยูจินจะร้องไห้มากเพียงไร ก็ยังจะมีเรื่องที่ทำให้ ยูจิน ต้องร้องไห้ ตามมาอีก ยิ่งเห็น มินฮุง ก็ยิ่งเศร้าใจไปด้วย
มินฮุง เดินคอตก ไปขึ้นรถที่จอดอยู่ที่ลานจอด แล้วขับไปตามถนนยามค่ำคืน ไปยังโรงพยาบาล ที่ซังฮวก นอนป่วยอยู่ มินฮุง ค่อยๆ ก้าวขึ้นบันได ทีละขั้นๆ เดินไปใช้ความคิดไป จนถึงหน้าห้องของซังฮวก หยุดยืนที่หน้าประตู แล้วค่อยๆ แง้มบานประตูออก เห็น ซังฮวก นอนซมอยู่บนเตียง ซูบผอม ซีดเซียว มี แม่ ถือชามอาหาร พยามยามพูดอ้อนวอนให้ ซังฮวก กินอาหาร : ซังฮวก ทำไมไม่ยอมกินล่ะลูก เดี๋ยว ยูจิน ก็มา แม่ไปขอร้องเขา เขาต้องมาแน่ๆ กินอะไรบ้างซักคำ ก็ยังดีนะลูก
มินฮุง เดินจากมา มินฮุง ไม่อาจทนดูใบหน้าที่ซีดเซียว ของ ซังฮวก และไม่อาจทนฟังเสียงที่ร้อนใจราวกับถูกไฟสุม ของ ปัก แชอุน หัวใจของ มินฮุง เจ็บปวด ซังฮวก ที่นอนป่วยอยู่บนเตียงทุกข์ทรมานเพียงใด มินฮุง ก็ทุกข์ทรมานไม่แพ้กัน มินฮุง คิดไม่ออกเลยว่าตนเองควรทำอย่างไร
การปกป้องคนที่ตนรักช่างลำบากยากเย็นเหลือเกิน มินฮุง เองยังทุกข์ทรมานถึงเพียงนี้ แล้วจิตใจของ ยูจิน ล่ะ จะเป็นอย่างไร พอคิดขึ้นมา มินฮุง ก็ได้แต่พยายามสะกดใจที่ว้าวุ่นให้สงบลง
เมื่อ มินฮุง กลับมาถึง สกีรีสอร์ตอีกครั้ง หิมะก็โปรยปรายลงมา มินฮุง ลงจากรถเดินไปตามทางเดินสลัวเพียงลำพัง พอเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องชะงัก
ยูจินอยู่เบื้องหน้าไม่ไกลนัก เดินอยู่ท่ามกลางหิมะ ปล่อยให้ความหนาวเย็นล้อมรอบกาย
ยูจิน คิดถึงแต่ คำพูด ของแม่ซังฮวก : รู้ไหมตอนนี้ซังฮวกอยู่ในสภาพไหน ถ้าเธอได้ไปเห็นสภาพของซังฮวก เธอคงไม่กล้าปฎิเสธ
และเสียงของยงกุ๊ก : ถ้าเธอกลับไปหาเขา เขาต้องดีขึ้นแน่ๆเลย
มินฮุง ก้าวไปหา ยูจิน ยกมือทั้งสองจับไหล่ของยูจิน ทางเบื้องหลังแน่น ยูจิน ไม่ได้หันมามองเลย ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง อยู่อย่างนั้น มีเสียงทุ้มและอบอุ่นของ มินฮุง บอกว่า
“ เริ่มจากเท้าขวาก่อน
เท้าขวา
เท้าซ้าย
เท้าขวา เท้าซ้าย.....”
ยูจิน ทำตามที่ มินฮุง บอก เธอก้าวเท้าออกไปอย่างต่อเนื่อง
มินฮุง : รู้มั๊ยว่าก้าวเล็กๆ ทีละก้าว ทีละก้าว รวมกันแล้ว มันคืออะไร
ยูจิน หันไปมองหน้า มินฮุง
มินฮุง ; เป็นเวลาไงล่ะ มีสิ่งหนึ่งที่ผมอิจฉา ซังฮวก เขามากเลย รู้ไหมอะไร เวลาไงล่ะ ตลอดเวลาที่เขาอยู่กับคุณ สิบปี ก็เหมือนกับการก้าวทีละก้าว
ยูจิน ก้มหน้า
มินฮุง : เราไม่สามารถก้าวสองเท้าพร้อมๆกันได้
มินฮุง ไม่อาจปฎิเสธหรือคัดค้านได้ ช่วงเวลาที่ ซังฮวก อยู่ร่วมกับ ยูจิน มา ช่วงเวลานั้น เป็นของ ซังฮวก กับ ยูจิน แน่นอน นี่เป็นเรื่องจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ มินฮุง เหมือนตัดสินใจบางอย่างได้
มินฮุง ; คุณ เป็นห่วง ซังฮวก ใช่ไหม
ยูจิน เงยหน้ามอง มินฮุง
มินฮุง ; คุณไม่อยากไปหาเขาเหรอ
ยูจิน ส่ายหน้า น้ำตาคลอ ยูจิน : ซังฮวก น่ะเขาไม่เป็นไรหรอกค่ะ เขาจะต้องไม่เป็นไร แล้ว ยูจิน ก็เดินจาก มินฮุง ไป
มินฮุง รู้สึก เจ็บแปลบในหัวใจอย่างรุนแรง เกล็ดหิมะที่ขาวโพลน บนใบหน้าของ มินฮุง ราวกับจะรับรู้ ความเจ็บปวดของ มินฮุง
มินฮุง ได้แต่มอง ยูจิน
.jpg)
เมื่อกลับมาที่ห้องพัก มินฮุง ไม่อาจข่มตาให้หลับได้เลย เวลานี้ทุกคนต่างก็เจ็บปวดทรมาน ไม่ว่าจะเป็น มินฮุง ยูจิน และ ซังฮวก
มินฮุง เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้วว่า ความทุกข์ทรมานนี้จะยุติลงได้ ก็ต่อเมื่อ มีใครคนใดคนหนึ่งในสามคนนี้ตัดสินใจหรือเลือกที่จะปลีกตัวออกไปก่อน ด้วยเหตุนี้ มินฮุง จึง ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น ถึงมินฮุงจะเจ็บปวดเพียงใดก็ยังพอทนได้ แต่หาก ยูจิน ต้องเจ็บปวดไปด้วย มินฮุง คงไม่อาจทนได้เลย มินฮุง ปรารถนา ที่จะแบกรับเอาความทุกข์ทรมานของ ยูจิน มาเป็นของตนเอง มินฮุง ยินดีที่จะให้ความทุกข์ทรมานทั้งหมดมาเป็นของตน เช่นนี้แล้ว มินฮุง จึงจะสามารถทนรับความทุกข์ทรมาน ทั้งหมดได้
ไม่ว่าจะตัดสินใจอย่างไร มินฮุง ก็ต้องตกลงไปในห้วงลึกของความเจ็บปวดรวดร้าว นับตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้ตัดสินใจลงไป ถึงแม้ว่าในภายหน้า มินฮุง อาจจะรู้สึกเสียใจ ที่ได้ตัดสินใจลงไป แต่อย่างน้อยในขณะนี้ มินฮุง ยินดีที่จะยอมรับว่า การทำเช่นนี้ทำให้ ยูจิน เจ็บปวดน้อยลง
มินฮุง ตัดสินใจ ที่จะพา ยูจิน ไปเยี่ยม ซังฮวก ถึงแม้ว่า เมื่อ ยูจิน เห็น ซังฮวก ยูจินอาจตัดสินใจกลับไปอยู่ข้างกายของ ซังฮวก เพราะ ยูจิน คงรู้สึกปวดร้าวที่เห็น ซังฮวก ในสภาพนั้นเหมือนที่ มินฮุง เองเคยรู้สึก มินฮุง จำเป็นต้องทำแบบนี้เพื่อลดความทุกข์ทรมาน ของ ยูจิน ในขณะนี้
มินฮุง หวั่นใจเหลือเกิน เพราะ ยูจิน อาจจะไม่มาอยู่ข้างกายของ มินฮุง อีก ทั้งนี้เพราะ ยูจิน กับ ซังฮวก เคยคบกันมาถึง สิบปี มินฮุง ไม่มีสิทธิ์ และไม่มีกำลังอะไรที่จะไปทำลายความผูกพันของ ยูจิน และซังฮวก มินฮุง คงได้แต่อดกลั้นต่อความเจ็บปวดที่อัดแน่นอยู่ในทรวงอกและพลุ่งพล่านขึ้นมากดทับถึง ลำคอ
มินฮุง จะต้องต้อนรับเช้าของวันใหม่ที่กำลังจะมาถึงนี้
( โอ้...โอ๋ กระไรเลย บ่มิเคย ณ ก่อนกาล.........
( รัก เอย.....จริงหรือที่ว่า หวาน....หรือทรมานใจคน.... ความรักร้อยเล่ห์กล..... รักเอย ลวงล่อใจคน หลอกจนตายใจ....)
ช่างน่าสงสาร มินฮุง เสียนี่กระไร เจ็บช้ำดวงฤดี แทบชีวีวาย เสียยิ่งกว่า ซังฮวก เสียอีก ไหมคะ)
รุ่งเช้า
มินฮุง จูงมือ ยูจิน เดินไปที่รถ
ยูจิน ; เราจะไปไหนกันคะ
มินฮุง : ไปที่ที่หนึ่ง
ยุจิน : คุณจะไปไหน
มินฮุง ; ตามผมมาเถอะ นี่เป็นที่ ที่คุณ อยากไป ขึ้นรถสิ
ยูจิน แม้จะงง แต่ ก็ ขึ้นไปนั่งบนรถ
( สังเกตไหมคะ ว่า ยูจิน เชื่อมั่น มินฮุง มาก ทั้งที่ ตัว ยูจิน เอง เป็นคนมีความมั่นใจ ในตนเอง สูง แต่ ยูจิน เชื่อ ฟัง และทำตาม สิ่งที่ มินฮุง บอกเสมอ เพราะ ยูจิน รับรู้ ถึง ความจริงใจ ที่ มินฮุง มีให้ และ มินฮุง จะไม่มีวันทำร้ายเธอ----รู้สึก แบบเดียวกับคนเล่าไหมคะ)
มินฮุง จอดรถ ที่โรงพยาบาล ทั้งสองคน นั่งเงียบเฉย กันพักใหญ่ มินฮุง หันไปมองยูจิน พูดก่อนว่า : เข้าไปสิครับ
ยูจิน ; แบบนั้นมันไม่ถูก คุณก็รู้นี่นา
มินฮุง : มันถูกต้องแล้ว ก็คุณเป็นห่วงเขาไม่ใช่เหรอ
ยูจิน : ฉันเป็นห่วงเขา แต่ฉันตัดสินใจแล้ว ว่า จะไม่เป็นห่วง พาฉันกลับเถอะค่ะ
มินฮุง : ผมน่ะไม่เป็นไรหรอกนะ คุณไปหาเขาเถอะ ผมจะรอคุณอยู่ที่นี่
ยูจิน : แล้วถ้าเกิดฉัน กลับมาอีกไม่ได้ล่ะคะ ฉันอาจจะกลับมาไม่ได้อีก ถ้าฉันไปเจอเขาน่ะ
ยูจิน หันไปมองมินฮุง
ยูจิน : แล้วคุณจะทำอย่างไร
มินฮุง : หน้าเศร้า นิ่งนาน แม้จะเตรียมใจ ไว้แล้ว รวบรวม จิตใจ ที่จะตอบ ยูจิน ไปว่า : ก็ไม่เป็นไรนี่ ก็ยังดีกว่าที่ผมจะได้เห็น คุณทุกข์ใจ
มินฮุง แหงนมอง ดาวโพลาริส ประจำรถ
มินฮุง : ยูจิน คุณหาดาวโพลาริส เจอหรือยัง ผมน่ะไม่เป็นไรหรอก ไปเถอะ แต่ว่า แม้ว่าเวลาผ่านไป แม้จะนานสักแค่ไหน คุณจะกลับถูก คุณจะหาทางกลับมาถูกหรือเปล่า
ยูจิน : แน่นอนค่ะ ฉันต้องกลับถูกแน่ๆ
มินฮุง นั่งรอ ยูจิน ในรถ
ยูจิน เข้าไปเยี่ยมซังฮวก
ซังฮวก ลืมตา เห็น ยูจิน -ขยับตัวจะลุกขึ้น ยูจิน กดตัว ซังฮวก ให้นอนลง น้ำตาไหล
ยูจิน ; ไม่เป็นไรใช่ไหม
ซังฮวก : ฉันไม่เป็นไรหรอก เธอไม่ต้องห่วง ไม่ต้องร้องไห้สงสารฉันหรอก
ยูจิน ร้องไห้
ซังฮวก ; แม่ฉันไปหาเธอใช่ไหม ได้ยินจากเพื่อนเราด้วย ฉันกำลังจะตายเพราะเธอ เธอถึงร้องไห้แบบนี้ต่อหน้าฉัน
ยูจิน : ฉันขอโทษ
ซังฮวก : ไม่ต้องพูด ฉันไม่อยากได้ยิน มาหาฉันที่นี่ เธอคงรู้สึกดีขึ้น เธอไปแล้วฉันล่ะ ฉันจะอยู่ยังไง เธอจะอยู่ข้างๆ ฉันได้ไหม
ยูจิน : ขอโทษนะซังฮวก
ซังฮวก : ฉันไม่อยากได้ยิน ไปเถอะ ฉันดีขึ้นมากแล้ว หมอฉีดยาให้ ฉันกินข้าวได้แล้ว พรุ่งนี้ฉันจะออกได้แล้ว
ยูจิน : ซังฮวก
ซังฮวก : ฉันเห็นเธอ ฉันก็ยิ่งเจ็บ ไปเถอะ ไปซี่
ซังฮวก รู้สึกชิงชัง คำว่า ขอโทษ ของ ยูจิน จนไม่อาจทนได้ คำนี้ ยูจิน พูดออกมา เพื่อให้ ตัว ยูจิน เองสบายใจขึ้นไม่ใช่เหรอ พูดออกมาเพื่อยืนยันว่าเธอได้มาแล้วมิใช่หรือ เพราะถึงแม้จะเห็นเขานอนป่วยอยู่บนเตียง ยูจิน ก็ไม่แสดงท่าที่จะเปลี่ยนใจแม้แต่นิดเดียว ซังฮวก ยิ่งแค้นใจ ทำไม ยูจิน ใจร้ายกับเขาถึงเพียงนี้หนอ ทั้งที่คบกันมาถึง สิบ ปี
ยูจิน ไม่อาจทนสายตาที่เย็นชา ของ ซังฮวก ได้ จึงออกมานอกห้อง แต่ยังไม่อาจตัดใจไปจากสภาพเช่นนี้ จึงนั่งลงที่เก้าอี้นอกห้องผู้ป่วย เพื่อระงับความเจ็บปวดและว้าวุ่นในจิตใจ ความรู้สึกของ ยูจิน เปลี่ยนจากความเศร้าใจ กลายเป็น สงสาร ซังฮวก
ซังฮวก ดึงสายน้ำเกลือออก
มีพยาบาลเวร เข้ามาพบ ยูจิน จึงต้องตกใจ ที่หมอ และพยาบาล วิ่งกรูกันเข้าไปในห้อง ซังฮวก ยูจิน ตามเข้าไป
หมอบอกว่า ; หวิดไป ถ้ามาช้าอีกนิดเดียว ต้องทรุดหนักกว่านี้แน่
ยูจิน เข้าไปทุบ ซังฮวก ; นี่อะไรกัน เธอจะบ้าแล้วเหรอ ทำไม ร้องไห้ไป ทุบไป ทำไมถึงทำแบบนี้ ยูจิน ซบลงกับอก ซังฮวก ซังฮวก ยกมือ มากอด ยูจิน
จินซุก และ ยงกุ๊ก ตื้นตันใจ
มินฮุง เฝ้ารออยู่ในรถ รอตั้งแต่เช้า จนพลบค่ำ ยูจิน ก็ยัง ไม่ลงมา ถ้า ยูจิน จะลงมา ก็ลงได้มาจนได้ นั่นแหละ แต่ นี่ ยูจินไม่ลงมา.. มินฮุง ตัดสินใจ Start รถ
ที่สกีรีสอร์ต
ยูจิน สำรวจตัวเอง เอาสายสร้อยโพลาริส ที่มินฮุงให้ ปกติ จะห้อยนอกเสื้อ คราวนี้ ยูจิน เก็บไว้ข้างในเสื้อ ไม่ให้ใครเห็น
ยูจิน กลับมาหลายวันแล้ว หลังจากช่วย ให้ ซังฮวก ออกจากที่โรงพยาบาล และเรื่องที่ ซังฮวก ลางาน ใช้เวลาหลายวัน
ยูจินกลับมาเคลียร์งาน และเตรียมกลับ โซล
ยูจิน เดินผ่านห้องของ มินฮุง ยูจิน รู้สึกลังเล เพราะไม่ได้บอกลา มินฮุง ยูจิน รู้ดีว่า มินฮุง ให้อภัยเธอ ยูจิน คิดว่า ที่ มินฮุง พาเธอไปหา ซังฮวก ที่โรงพยาบาล มินฮุง ก็ทำใจได้แล้ว
ที่ลานจอดรถ
จุงอา พูดว่า : เธอจะไปแบบนี้เหรอ ไม่ลาเขาหน่อยเหรอ
ยูจิน : ไม่หรอก
ยูจินบอกลา คุณ คิม ที่ลานจอดรถ แล้วสายตาของ ยูจิน ก็ประสานกับสายตาของ มินฮุง ที่ยืน อยู่ ระยะไกล
มินฮุง เดินเข้ามา
ยูจิน บอก จุงอา ว่า รอฉันแป๊บนะ
ทั้งสองคน เดินไปท่ามกลางหิมะโดยที่ไม่มีใครพูดสักคำ นี่เป็นเส้นทางที่ทั้งสองคนเคยเดินเคียงคู่กัน นับครั้งไม่ถ้วน
แล้วยูจินก็พูดขึ้นว่า ; ฉันไม่ได้ตั้งใจว่าจะขอโทษคุณ ไม่ว่าเรื่องใดๆ เพราะว่า คุณได้ส่วนสำคัญที่สุดของฉันไป คุณได้หัวใจของฉันค่ะ ฉันถึงไม่เสียใจเลย ฉันรักคุณค่ะ
ยูจิน มอง มินฮุง น้ำตาคลอ และเดินเฉียด มินฮุง จากไป แต่ มินฮุง คว้าตัว ยูจิน เข้ามาในอ้อมกอด
มินฮุง เสียงสะท้าน : ขอบคุณนะยูจิน ขอบคุณที่บอกผม
ยูจิน ค่อยๆยกแขนขึ้นโอบกอด มินฮุง ครู่หนึ่ง แล้วจึงผละจากอ้อมแขน ของ มินฮุง ทิ้งมินฮุง ให้ ยืนเศร้าสร้อยเพียงลำพัง ยูจิน จากไปโดยไม่เหลียวหลัง ร่างของ ยูจิน ค่อยๆ ห่างออกไป จากมินฮุง
มินฮุง ไม่อาจจับ ยูจิน ไว้ มินฮุง ยืนอยู่อย่างเดียวดายท่ามกลางหิมะขาวโพลนที่เย็นยะเยือกยามฤดูหนาว ปล่อยให้ ยูจิน จากไปตามลำพัง มินฮุง ไม่อาจคว้าตัว ยูจินไว้ มินฮุง ควรจะดึงรั้ง ยูจิน ไว้จนสุดชีวิต บอก ยูจิน ว่า เขา ไม่อาจปล่อยเธอไปได้ แต่ มินฮุง กลับไม่อาจขยับตัวเองได้ ถ้า มินฮุง ยังยึด ยูจิน ไว้จะทำให้ ยูจิน จากไปด้วยความทุกข์มรมาน มากขึ้นไปอีก มินฮุง จึงได้แต่เพียง ยืนนิ่งไม่ไหวติงดุจรูปปั้น
มินฮุง ช่วย คิดแทน ยูจิน หลายเรื่อง เพื่อช่วยให้ ยูจิน จากไป แม้ว่า จริงๆแล้ว มินฮุง ไม่อยากให้ ยูจิน จากไป ก็ตามที มินฮุง ก็ไม่แน่ใจว่า เขาจะเข้มแข็ง และจะมีชีวิตอยู่ต่อไป อย่างไร หลังจากที่ ยูจิน จากไป แต่ว่าเมื่อเทียบกับ ที่ต้องคอยดู ยูจิน ทุกข์ทรมานอย่างต่อเนื่องแล้ว การยินยอมให้ ยูจิน จากไป น่าจะดีกว่า มินฮุง คิดเช่นนี้
ส่วน ยูจิน ก็ เป็นห่วงว่า มินฮุง จะเจ็บปวดรวดร้าว เมื่อถูกละทิ้งไว้ ยูจิน จึงมอบหัวใจ ให้มินฮุง ก่อนจากไป
หัวใจของ ยูจิน ไม่ใช่หัวใจที่ว่างเปล่าไร้ชีวิต เป็นหัวใจที่เปี่ยมด้วยช่วงเวลาแห่งความสุข ที่ ยูจิน และ มินฮุง อยู่ร่วมกัน เป็นช่วง เวลาที่ ยูจิน หายใจ พูดคุย อยู่ข้างกาย ของ มินฮุง อย่างเป็นสุข ยูจิน เอา อารมณ์ ความรู้สึกทั้งหมดนี้มอบไว้ในหัวใจ ของ มินฮุง หาก ยูจิน ไม่เหลืออะไรไว้ให้ มินฮุง เลย แม้แต่ความทรงจำ บางที มินฮุง อาจจะดิ้นรน เพื่อรั้ง ยูจิน ก่อนที่ ยูจินจะจากไป
นั่นคือสิ่งที่ คนที่มีความรักอย่างจริงใจ ควรจะทำ และนั่นเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่ ยูจิน มอบไว้ให้เป็นของขวัญ ที่ได้จากการเรียนรู้อย่างลึกซึ้งว่า ความรักที่แท้จริงเป็นอย่างไร มินฮุง โอบกอดของขวัญชิ้นนี้ไว้อย่างแนบแน่น แม้ว่าจะทุกข์ทรมาน เจียนตาย แต่ มินฮุง ก็จะทะนุถนอมของขวัญ ชิ้นนี้ไว้ มินฮุง เริ่มก้าวไปช้าๆ ตามรอยเท้าของ ยูจิน จนไม่เห็นรอยเท้าของ ยูจิน อีก ที่ตรงนั้น มีรอยเท้าของ ยูจิน ปน เป กับรอยเท้าของคนอื่น จนไม่อาจหาร่องรอยพบ
มินฮุง หันกลับไปมองเส้นทางที่เคยเดิน เคียงกันกับ ยูจิน ในสกีรีสอร์ตด้วยความอาลัยอาวรณ์ ภาพของ ยูจิน ผุดขึ้นมาในสมองของ มินฮุง
ลมหิมะที่พัดแผ่วเบามาตลอด กลายเป็นพายุโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง มินฮุง เปลี่ยนเส้นทางเดินราวกับจะชะล้างความเจ็บปวดภายในใจออกไปให้หมด
มินฮุง เดินเข้าไปใกล้บริเวณรถหิมะที่มีหิมะทับถมกันอยู่ ยูจิน ที่เคยอยู่ข้างกาย มินฮุง ได้จากไปแล้ว
ผมทำถูกหรือเปล่า ที่ปล่อยคุณไปอย่างนี้ ยูจิน ถ้าเส้นทาง ที่คุณเดินไปลำบากแสนเข็ญ เดินต่อไปไม่ไหวละก้อ ได้โปรดกลับมาอยู่ข้างผมเถอะ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ผมจะรอคุณอยู่เสมอ
( ความเห็นส่วนตัว ---นี่น่าจะเป็นข้อแตกต่าง ระหว่าง คัง จุนซาง และ ลีมินฮุง หากเป็น คัง จุนซาง ดิฉันคิดว่าคงไม่มีทางปล่อย ยูจิน ให้ ซังฮวก แบบนี้แน่ จุนซาง คงจะไม่คิดอะไร แทน ยูจิน แบบนี้ คิดเองเออเอง จุนซาง ต้องถามความสมัครใจของ ยูจิน ว่า นี่คือสิ่งที่ ยูจิน เลือกเองหรือเปล่า ต้องการหรือเปล่า จุนซาง คงไม่เลือกให้ แต่ จุนซาง น่าจะทำให้ ยูจิน รู้สึก ว่าความรักที่ จุนซาง มอบให้ ล้ำค่ามากมาย สามารถลบเลือน ความทุกข์ทั้งปวง ของ ยูจินได้ หากซังฮวก จะอ่อนแอ ถึง กับตาย ก็ควรต้องปล่อยให้ตายไปเสียเลย เป็นชาย ใจปลาซิว แบบนี้ จะมาปกป้อง คุ้มครอง ดูแล ผู้หญิง ที่ตัวเองรัก ได้อย่างไร ตัวเอง เจอปัญหา เพียงแค่นี้ ยังเอาตัวไม่รอด ก็ ยูจิน ไม่เคยรัก ซังฮวก มาแต่ไหน แต่ไร เมื่อ สิบ ปีก่อน ยูจินไ ม่เคยรัก ซังฮวก มาอย่างไร จนบัดนี้ ก็ยังไม่รัก เช่นเดิม มันจะแปลกอะไร คะ คุณ มินฮุง พระเอก แห่ง คุณธรรม ความเสียสละ
ลี-มินฮุง ชายอบอุ่นในสายลมหนาวคนนี้ ยังไงก็ไม่ครองใจ ดิฉัน เหมือน ชินดองฮ๊อค ผู้หญิงมากมายก็ อยากได้ ผู้ชายอบอุ่น อ่อนหวาน ห่วงแต่คนอื่น อย่าง มินฮุง แต่เรื่องความรัก ก็อยากได้ หัวใจที่มุ่งมั่นฟันฝ่าให้ได้มา ซึ่งรัก จากชายเลือดเย็น เข้ม และ เหี้ยมนิด ๆ อย่างคุณ ดองฮอค หรือไม่ก็ เจ้าชายเย็นชา จากดินแดนแห่งเงา คัง จุนซาง
แต่ถึงอย่างไร ตอน ที่ ลี มินฮุง จำได้ ว่า ตัวเอง คือ คัง จุนซาง คัง จุนซาง ก็ ถูก ลี มินฮุง ครอบงำ พฤติกรรม และ ความนึกคิด ไปเสียแล้ว มินฮุง เคยเขียนบอก ยูจิน ว่า “ แม้ตัวผมจะเป็น คัง จุนซาง ที่คุณรำลึกถึงตลอดมา ก็ตาม แต่อีกด้านหนึ่งผมไม่ได้เป็น คัง จุนซาง ......แม้ผมจะเป็น คังจุนซาง ก็เพียงแต่ถือว่า ผมเคยชื่อ คัง จุนซาง เท่านั้น ต้องขอโทษด้วยนะ “
ความเศร้า ทุกข์ระทม ที่ตาม มา จะโทษใคร เอ๊ะ ก็ ต้องโทษ พระเอกแสนดี ลี มินฮุง สินะคะ รวมทั้ง คุณ ยูจิน ด้วย
อย่างไรเสีย ลี มินฮุง ก็ใช้เวลา ตัดสินใจ ทั้งคืน แต่ คุณ ยูจิน แค่ แวบเดียว ที่ตกใจ อาการของ ซังฮวก ที่ทำเพื่อเรียกร้องความสนใจ น่า จะตั้งชื่อของตอนว่า “ทุกข์นี้ จะโทษใคร “เหลือเกิน
Scene-10: Resolution
On a bench near village:
Yoo-jin : Do you know Polaris? Polaris?
Min-hyung : I do.
Yoo-jin : Jun-sang told me about it. He said if I ever get lost I should look for Polaris. All the stars move with the change of season, but Polaris doesn't. It's always there where it is.
Min-hyung : Yoo-jin ... Do you feel lost?
Yoo-jin : I hurt the people I care about today. Mom, Yon-kook, Jin-sook ... Sang-hyuk ... They might never forgive me. What should I do?
Min-hyung : You said that Polaris always stays where it is even when other stars move with the season. Isn't it? If other pople can't forgive you, and left you because they don't understand you. If I stay where I am right. Yoo-jin, can you trust me?
Min-hyung : Start with our right foot. Right, left, right, left...What do you think all these little steps add up to? Time. There is one thing I envy about Sang-hyuk, do you know what it is? It's time. All these times he spent with you. You can't take two steps at once.
The fork:
Min-hyung :Go in now ... It is right. You are worried about him, aren't you?
Yoo-jin : I am. But I decided not to worry about him. So let's just go back, together.
Min-hyung : I'm okay so go and see him. I'll wait here till you come back.
Yoo-jin : What if ... I won't be able to come back? I may not able to come back ... after I see him. What happen then?
Min-hyung : That's okay. It's better than to see you suffer like this. Yoo-jin ... Can you find Polaris? I'm okay so go. But ... Can you find the way back? After a long time, even after long time...Can you find the way back?
Yoo-jin : I will. I will find my way back.
Word of separation:
Yoo-jin : I'm not going to say sorry to you. I don't want to. Because you took the most important part of me. You took my heart ... so I'm not sorry ... I love you.
Min-hyung : Thank you, Yoo-jin ...
