25.7.07

Impression words Scene 20



...I love you now and forever...Jun Sang...


Jun-sang, I love you ...
I loved you up to now,
and I'll love you in the future, too.
Is it bad for me to love you now? Is it?

Yeah, i's not bad. I'm going to think that it's not bad.
No matter what anybody says,
I'm not ashamed or embarrassed of my love.
I'm not ashamed ... I got tingles over it ...
I got excited over it ... There were hard times, too ...
Do you know they are all precious memories to me ... Jun-sang,
I really love you. Remember that ...
Jun-sang I'm going to remember everything.
My memories belong to me,
so I'm going to remember every single one of them.
So will you remember me, too?
Just remember me.
I'll possess our memories until I die, OK ?

"Jung Yoo-jin"





Yoo-jin. Let's not meet again.
Let's make the memories,
we had at the sea together the last and not meet again.
Let's just remember the beautiful memories we had together.
You can do that for me, right? ...
Thanks. I'll get going now ... Bye...

"Kang Jun-sang"


----------------------------------------------


***... This scene is so sad for everyone when you watching.
Just me and you cry for Jun-sang & Yu-jin…***

Kanmunee Srivisarnprob (Roytavan)

1 comment:

พลอยโพยม said...

ลี มินฮุง (จุนซาง) มาส่ง จุง ยูจิน ที่อพาร์ทเม้นท์ ก่อนวันเดินทางไปรับการผ่าตัดที่อเมริกา จุนซาง บอกยูจิน ก่อนกล่าวประโยคเหล่านั้นว่า พรุ่งนี้ไม่ต้องไปส่งที่สนามบิน เพราะ จุนซาง ไม่อยากรู้สึกว่าทิ้ง ยูจิน ไว้ที่เกาหลี แล้วตัว จุนซาง เองจากไปเพียงคนเดียว นั่นเป็นเรื่องที่ทรมานใจ จุนซาง เสียเหลือเกินแล้ว จุนซาง ยังบอกอีกว่า ไม่ว่า ยูจิน จะอยู่ที่ไหน ยูจิน ต้องพยายามกินให้ได้ นอนให้หลับ ใช้ชีวิตต่อไปอย่างเข้มแข็ง นี่คือความห่วงใยอย่างยิ่ง ที่ จุนซาง มีต่อ ยูจิน จุนซาง รู้ดีว่า อย่างไรเสีย ยูจิน จะต้องอยู่ที่เกาหลีอย่างไร้ความสุข มีแต่ความหวนหา คะนึงถึงแต่ จุนซาง จึงไม่มีประโยคว่า ขอให้ ยูจิน ใช้ชิวิตอย่างมีความสุขเถิดนะ ไม่มีคำว่า ลืมผม เสียเถิด เพราะรู้ว่า ไม่มีทางที่ ยูจิน จะลืมเลือน จุนซาง ..... มีแต่..ขอให้ จดจำช่วงเวลาที่เราอยู่อย่างมีความสุขที่ริมทะเล....เหลือเพียงความทรงจำที่งดงาม..ก็ พอแล้ว..ทำได้ไหม..ยูจิน
ต่อไป เราคงไม่ได้พบกันอีกแล้ว
นั่น คือความรู้สึก ของ จุนซาง ที่ไม่รู้โชคชะตา ของตัวเองว่า จะเหลือความทรงจำที่งดงามอย่างที่บอกกับ ยูจิน ด้วยลมหายใจที่ยังคงอยู่ กับตัวตน ร่างกาย ของ จุนซาง หรือเป็นเพียง ความทรงจำ ที่จะเหลือค้างกับจิตวิญญาณ ที่ล่องลอยไร้เรือนร่างของตัวเอง กันแน่...
และเมื่อถึงสนามบินในวันรุ่งขึ้น เมื่อ จุนซาง ยื่นตั๋วเครื่องบินและพาสปอร์ต ให้เจ้าหน้าที่ จุนชาง รู้สึก คล้ายกับว่า มีคนเรียกชื่อ จุนซาง แต่ ไม่มีใครเลย.. จุนซาง คิดว่า ถ้า ยูจิน จะไม่รักษาสัญญาสักครั้งก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย แต่ นี่ ยูจิน ช่างรักษาสัญญา เสียจริง ๆ จุนซางยิ้มกับตัวเอง อย่างยอมรับว่า มาถึงขั้นนี้แล้ว ทำไมยังคิดอะไรโง่ ๆ อย่างนี้อีก (ทั้งยูจิน และจุนซางเอง) จุนซาง เหลียวมอง รอบๆ ตัวเหมือนเป็นการอำลา ยูจิน อำลาทุก ๆคน อำลา เกาหลี เป็นครั้งสุดท้าย แล้วก็เดินไปขึ้นเครื่องบิน..
ยูจิน ตามมาที่สนามบิน แต่ไม่ทันการเสียแล้ว
ไม่มีน้ำตาสำหรับ ยูจิน อีกแล้ว มีแต่ จิตใจ ที่เข้มแข็ง อย่างที่ จุนซาง สั่งเธอไว้
จุนซาง ฉันเข้าใจเธอดี เธอไม่อยากจากฉันไป แต่จำเป็นต้องไป ฉันรู้ว่า เธอรักฉันมากกว่าตัวเธอเอง เธอรู้ไหม ถึงแม้ตัวเธอจะไม่ได้อยู่ข้างกายฉัน แต่จะอยู่ในใจฉันเสมอ กลายเป็นมือที่อบอุ่น ขาที่แข็งแรงของฉัน แม้จะไม่มีเธอ ฉันก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไป เพราะมือที่อบอุ่นของเธอได้กลายเป็นพลังที่เข้มแข็งพยุงฉันไว้ ถ้าฉันเสียใจหรือเจ็บปวด เธอที่อยู่ในตัวฉันก็จะเจ็บปวดไปด้วย ฉันจะอยู่ต่อไปอย่างเข้มแข็ง เหมือนที่เธอบอกไว้ ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อเธอที่อยู่ในตัวฉัน เพราะเธอจะได้มีชีวิตอยู่ในตัวฉันตลอดไป หายใจอยู่ในตัวฉัน..