มีข้อบังคับเดียว คือ อ่านและเข้าใจภาษไทยได้
คำเตือน การลงทุน (อ่าน) มีความเสี่ยง
ควรทำใจก่อนลงทุน (อ่าน) เพราะ ยาวๆๆๆๆๆๆๆ มากๆๆๆๆ
คำนำ หรือ อารัมภบท
คุณ roytavan เคยเขียนไว้ว่า Why Yoo Jin love Jun Sang ตอบแบบง่ายที่สุด ก็คือ นางเอก ก็ต้องรักพระเอก สิ แต่ เมื่อบทมาถึง ว่า รักนี้มิรู้ลืม ก็ตั้งใจจะหาคำตอบอยู่เหมือนกัน พอถึงบทที่ 7 มีการการย้ำ จาก ยูจิน อีกว่า
จะให้ฉันทำยังไง ฉันเองก็อยากลืมมันให้หมด ถ้าฉันทำได้ อะไรที่มันเกี่ยวกับ จุนซาง ฉันอยากจะลืมมันไปซะให้หมด แต่ว่า....ถึงจะพยายามลืมแค่ไหน ตาของฉัน....ก็ยังจำ จุนซางได้ชัดเจน หัวใจฉัน.... ยังจำทุกอย่างที่ จุนซาง เคยพูด แล้วจะให้ฉันทำยังไง จะให้ฉันทำยังไง….
แถม มินฮุง ก็ถาม ยูจิน ว่า คน คน นั้น เขายากจะลืม จริงๆหรือ
และ เพราะ จุนซาง คนที่ตายไปแล้ว เพราะคนที่ไม่ได้อยู่ในโลกนี้น่ะหรือ ที่ทำให้ ยูจิน ยังยึดติดอยู่แบบนี้ ปิดกั้นผู้ชาย ทั้งโลก
คนเล่า คงจะได้ดู WLS น้อย รอบ กว่า เพื่อนๆ อีกมากมาย เนื่องจากไม่ชอบ ละครเศร้าเลย เมื่ออยากรู้ก็ต้องหยิบแผ่นที่ 1 และ 2 มาหาคำตอบใหม่ ไหนๆ ก็ ดูละเอียด แล้ว ก็เลย เอามาเล่าต่อ
Scene 1-Destiny
พรหมลิขิต
พรหมลิขิต บันดาลชักพา ดลให้มาพบกันกันใด ก่อนนั้นอยู่กันแสนไกล…….
พรหมลิขิต ของ เจ้าชายดินแดนแห่งเงา เจ้าหญิงสายเสมอ
เมื่อพวกเขาอายุ 18 ปี ที่ ชุนชง
ยูจิน วิ่ง มาตามทางของหมู่บ้าน เพื่อจะไปขึ้นรถเมล์ที่ถนนใหญ่ ไปโรงเรียน อย่างรีบร้อนในชุดนักเรียนเรียบร้อยดี แต่เสื้อคลุมตัวนอก ไม่ได้ติดกระดุมสักเม็ด
ยูจิน สะพายเป้ไว้ข้างหลัง สองมือ มีกระเป๋า อีกข้างละใบ กระเป๋า สะบัดไปมาตามจังหวะการวิ่งของ ยูจิน
ยูจิน ตะโกนเรียก เพื่อน ที่ยืนอยู่ก่อนริมถนนข้างหน้า ว่า ซังฮวก คิม ซังฮวก
พอวิ่งไปถึง ยูจิน แทบเหมือนโถมเข้าไปหา ซังฮวก เพราะเบรกแทบไม่อยู่
ยูจิน หอบตัวโยน ถามว่า : นี่เราไปทันใช่ไหม และ ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู
ซังฮวกบอกว่า : ยังพอมีเวลา
ซังฮวก ติดกระดุมเสื้อคลุม ให้ทุกเม็ด ในขณะที่ ยูจิน ยืนหอบอยู่
( ซังฮวก เหมือนพี่ชายดูแลน้องน้อย เปิดฉากมาก็ประทับใจ พระรองเลยทีเดียว)
พอรถเมล์จอด ที่ป้ายรถเมล์ และกำลังจะออก ยูจิน และซังฮวก วิ่งมาถึงพอดี พยายามจะเบียดขึ้นไปให้ได้ ซังฮวก พยายามทั้งผลักทั้งดัน ยูจิน จน ยูจิน ขึ้นไปอยู่บนรถ ได้
ยูจิน ห่วงเพื่อน : ซังฮวก ซังฮวก ขึ้นมาซี
แต่ ซังฮวก กลับขึ้นไม่ได้ รถเมล์เริ่มเคลื่อนที่ ซังฮวก ตะโกนสั่ง ยูจิน ว่า : เธอไปก่อนนะ แล้วอย่าเผลอหลับล่ะ
ยูจิน ยืนเบียดเสียดในรถ เหมือน คนโดยสารเป็นปลาซาร์ดีนหรือปลาทูน่า ที่อัดแน่นในกระป๋อง แล้วก็มีคนทยอยลงตามป้ายต่างๆ จน ยูจิน ได้นั่งที่นั่งท้ายรถเมล์ ชิดหน้าต่าง
พอลงนั่งเรียบร้อย ยูจิน ก็เริ่มหาว ยกมือที่สวมถุงมือสีชมพูหวานแหว๋ว ขึ้นมาปิดปาก หาวอีก แล้ว ตาก็เริ่มปรือ ( คงเพราะเหนื่อยที่วิ่งมา และต้องเบียดแย่งขึ้นรถ แล้วก็ยืนตั้งนานกว่าจะได้นั่ง )
รถแล่นไป ยูจิน ก็ ตาปรือไปเรื่อยๆ
(ยูจิน คงนึกถึงตอนเด็ก นอนเปล พอรถโยกไปโยกมา ก็เหมือนนอนเปลเลยละ ว่าแต่เด็กเกาหลี นอนเปลเหมือนเด็กไทยไหม ? )
แล้ว ยูจิน ก็หลับปุ๋ย แถมหลับอย่างสบาย เพราะได้เอนเอาหัวพิงไหล่ ใครคนหนึ่ง ที่มีไหล่กว้างมาก ( ไม้แขวนเสื้อเดินได้ของ ยงจุน ) น่าซบหลับอย่างยิ่ง ซึ่งนั่งอยู่ด้านซ้าย
ดูเหมือนเจ้าของไหล่ จะยกไหล่ขึ้นนิดหนึ่ง เป็นทีรำคาญสาวน้อยคนนี้ (ไม่ก็ เพราะรู้สึกเมื่อย)
ยูจิน ทำท่าจะปรือตาขึ้นนิด แต่ทนง่วงไม่ไหวหลับต่อ
แล้วก็มีนิ้วมือดันหัวของ ยูจินให้ออกไปจากไหล่ ยูจิน ก็เลยหัวกระแทกกับตัวถังรถเมล์
ยูจิน ลืมตาตื่นจากสุขารมณ์ หันไปจ้องมองคนที่นั่งด้านซ้าย
เป็นผู้ชาย คนหนึ่ง หน้าตา และสายตาเย็นชา ไร้ไมตรี มองยูจินอยู่เช่นกัน
เขาคนนั้นเบือนสายตาไปจาก ยูจิน
ยูจิน กระพริบตามองจ้องเขาอย่างไม่ค่อยพอใจปนงอน (พิงหน่อยก็ไม่ได้รึไง ปัดโธ่ใจดำจริง )
เขาคนนั้น ก็หันมามอง ยูจิน ที่มองเขาอย่างไม่ละสายตา
ยูจิน เหลียวมองนอกรถ แล้วก็ทำตาโต เหลียวข้างซ้าย เหลียวหลัง แล้วก็แน่ใจ ร้องตะโกนเสียงแหลมดังว่า “ จอดด้วยค่า...”
เมื่อรถจอด ยูจิน และเขาคนนั้น ที่ใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนเธอลงจากรถเมล์
ยูจิน มอง คนที่ร่วมสถานการณ์เดียวกันอย่าง ฉุน ๆ : โธ่ นี่ฉันมาถึงไหนละนี่
แล้วหันไปทางเขา : แล้วทำไมไม่ปลุกล่ะ แต่ไม่มีปฏิกิริยาใดจากเขา คงเฉยชา อย่างเดิม
มองสำรวจ เพื่อนร่วมทางคนใหม่ แล้วถามว่า : นายอยู่ปีไหน
มีเสียงตอบมาว่า ปี 2
ยูจิน : งั้นเหรอ ไม่กลัวการ์กาเมลหรือไง ฉันไม่เคยเห็น ปี 2 คนไหน ใจกล้าเหมือนนาย
ยูจิน พ่นลมออกจากปาก ออกเดินไปทางขวามือ
แล้วนึกได้ หันมาบอก นักเรียน ปี 2 ใจกล้าว่า : รีบมาสิ จะได้ช่วยกันหารค่าแท๊กซี่
ยูจิน เดินต่อ ไป อีก 2-3 ก้าว เหลียวมามอง เขาคนนั้น ยังยืนอยู่ที่เดิม
ยูจิน เลยทำท่าหยุดรอ นักเรียน ปี 2 ใจกล้า ก็เลยยอมเดินตามมา
เมื่อลงจากรถแท๊กชี่ หน้าโรงเรียน
ยูจิน ก็วิ่งอ้าว เข้าโรงเรียน แต่ นักเรียน ปี 2 ใจกล้า เดินอย่างปกติ
ยูจิน วิ่งลงตามขั้นบันได แล้วนึกขึ้นได้ หยุดวิ่ง แล้วหันไปตะโกนเรียก : นี่ยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ
นักเรียนปี 2 ใจกล้า ยืนพิงกำแพง หยิบบุหรี่มาคาบที่ปาก จ่อไฟ แล้วพ่นควันบุหรี่ออกมา
ยูจิน ตาโต ทำปาก อุ อุ อุ ตกใจ : ตายละ เหลียวหน้าเหลียวหลัง กลัวใครจะมาเห็นภาพนี้
ท่าทาง ยูจิน ว้าวุ่นใจ แล้วตัดใจหันหลัง กลับ วิ่งลงบันไดใหม่
พอเลี้ยวมุม ก็ได้ยินเสียงเข้มงวด : จุง ยูจิน
เป็น การ์กาเมล ที่ยืนหน้าถมึงทึง กระดิกนิ้วชี้เรียก แบบ มานี่ มานี่ เลยเธอ
ยูจิน คอตก จนคางจรดอก ก้มหน้าเดินสงบเสงี่ยม
มีนักเรียนที่มาสายถูกทำโทษ หลายคน และมี นักเรียนหญิง จินซุก นั่งชูมือ รวมอยู่ ส่วนนักเรียนชาย วิดพื้น
การ์การเมล ในมือถือไม้เรียว มายืนตรงหน้า ยูจิน : ฉันรู้ว่าเธอไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังเลยสักครั้งใช่ไหม
ยูจิน มีสมญานาม ที่โรงเรียน ว่า เจ้าหญิงสายเสมอ นั่นเอง
ยูจิน เหลือบตามอง แล้วทำท่าสงบเสงี่ยม เจี๋ยมเจี้ยม ไปนั่งชูมือ ข้าง จินซุก
จินซุก บ่นว่า ฉันมาสายแค่ 1 นาที่ 50 วิ เอง และสงสัยว่า ซังฮวก ไม่มาสาย แล้วทำไม ยูจิน มาสาย
ยูจิน บอกว่า : ก็ฉันไปเจอนักเรียนคนนึงนะซี่
แล้วการ์การเมล ก็ส่งสียงดังว่า : มานี่ รู้ไหมว่ามันกี่โมงแล้ว
เด็ก ปี 2 ใจกล้า คนนั้น เดินเข้ามาแบบทองไม่รู้ร้อน
ยูจิน บอก จินซุก ว่า : ฮ้า... หมอนั่นไงล่ะ ยูจิน ทำเสียง ชิ ชิ
ในห้องเรียน
การ์การเมล ทำโทษ นักเรียนชาย (ยงกุ๊ก )ให้ออกมาอ่าน คำสำนึกผิด จะไม่โดดเรียนอีก อ่านยาวเหยียด และเสียงขู่ว่า : ดังกว่านั้นอีก
จน ยงกุ๊ก อุทรณ์ว่า : อนุโลมสักครั้งเถอะครับอาจารย์ก็เคยโดดเรียนสมัยเป็นนักเรียน
การ์กาเมล : ฉันไม่เคยโดดเรียน ทำผิดแล้วยังไม่ละอายใจอีก ทำท่าจะทุบลูกศิษย์ พอดี มี คน นำนักเรียนใหม่มาส่ง รอนอกห้อง
การ์กาเมล กลับเข้ามาในห้อง บอกว่า : วันนี้ มีเพื่อนใหม่ จะมาเรียนกับเรา เข้ามาสิ
จินซุก ตาโตสะกิด ยูจิน บอกว่า คนที่เธอเจอเมื่อเช้าไง
ปี 2 ใจกล้า ของยูจิน เปิดประตูเข้ามา
การ์กาเมล เรียกไปยืนหน้าห้อง อ่านประวัติที่ได้มาเมื่อครู่ : โรงเรียนวิทยาศาสตร์โซล เขามาจากโรงเรียนวิทยาศาสตร์
ในห้องมีเสียงอื้ออึง การ์การเมล ถามว่า แล้วเธอชื่ออะไร ก้มหน้าลงจะอ่านชื่อ
แต่ ปี 2 ใจกล้า ของ ยูจิน ตอบว่า คัง จุนซาง ครับ
การ์การเมล ทวนคำว่า คัง จุนซาง
แล้วบอกว่า : ทุกคนดูแลเพื่อนใหม่ด้วย ไหน ตบมือรับเพื่อนใหม่สิ
จุนซาง คำนับ ขอบคุณเสียงปรบมือของเพื่อนๆ
การ์กาเมล ให้ ไปนั่งหลังห้อง เรียกหัวหน้าห้อง ให้หาล๊อคเกอร์ ให้ จุนซาง ด้วย แล้ว เอาบันทึกประจำวันมาส่งครูด้วย ซังฮวก รับคำ จุนซาง มอง ซังฮวก เขม็ง
ในเวลาพัก
นักเรียนหญิง วิพากษ์วิจารณ์ จุนซาง กันเสียงดัง ยูจิน ที่นั่งโต๊ะหน้า แอบชำเลืองหันไปมอง จุนซาง แล้ว หันกลับ แล้วชำเลืองอีก ยูจิน รู้สึกว่า : เขาดูดีเหมือนกันนะ
มีนักเรียนหญิงพูดว่า : เขารูปหล่อนะ
: เมื่อกี้นี้ฉันได้ยินจากห้องพักครูว่า เขาเป็นนักเรียนอันดับต้นๆในโรงเรียนวิทยาศาตร์
: แข่งคณิตศาสตร์ โอลิมปิค
แชรีน : โอลิมปิคเหรอ คณิตศาสตร์โอลิมปิค เลยหรือ
: ก็นั่นแหละ และได้ที่ 1 ด้วยนะ เขาต้องหัวดีสุดๆเลย
แชรีน : ตบโต๊ะปัง ประกาศความเป็นเจ้าของทันที : คัง จุนซาง ต้องเป็นของฉัน ใครห้ามมายุ่งล่ะ (ทำนองเดียวกับเจ้าแม่สั่งว่า ผู้ชายข้าใครอย่าแตะ)
แล้ว แชรีน ก็เดินไปหา จุนซาง บอกว่า : สวัสดี ฉันชื่อ แชรีน ยินดีที่ได้รู้จัก
จุนซาง เงยหน้าขึ้นจากโต๊ะ แล้ว ทำท่าไม่สนใจ ไม่ตอบคำอะไรเลย
แชรีน เสียหน้า เดินกลับโต๊ะตัวเอง เพื่อนๆในห้องหัวเราะ : หน้าแตกเลย
ซังฮวก ลุกขึ้นเดินมาที่ จุนซาง ยื่นมือให้ : คัง จุนซาง ยินดีที่รู้จัก ฉัน คิม ซังฮวก
จุนซาง มองมือของ ซังฮวก แล้วเงยหน้า สบตา ไม่สนใจ ไม่จับมือตอบ ไม่พูดอะไร
ซังฮวก ลดมือลง บอกว่า : ที่นี่เราต้องเข้าชมรม นายสนใจชมรมไหนล่ะ
จุนซาง ตอบอย่างไร้ไมตรี : ฉันไม่สนใจ แล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง
มีนักเรียน ในห้อง พูดว่า : เขาไม่คุยกับใครเลย
ยูจิน ลุกขึ้น ซังฮวก ตะโกนเรียก : คัง จุนซาง
ยูจิน : เดี๋ยวฉันคุยกับเขาเอง คว้า แฟ้ม จากมือ ซังฮวก ตาม จุนซาง ออกไปนอกห้อง
ร้องเรียก จุนซาง : นี่ นี่ คัง จุนซาง
คัง จุนซาง ชะลอเท้าที่เดินอยู่ หันมาทาง ยูจิน
ยูจิน : มาเรียนวันแรกทำตัวเป็นมิตรหน่อยสิ อย่าทำให้หัวหน้าหนักใจ ตกลงสนใจชมรมไหน
จุนซาง สีหน้าดูเหมือนมียิ้มนิด ๆ : ทำไมไม่หลับต่อเหมือนในรถเมล์
ยูจิน ชักย๊วะ : หา ? แล้วทำท่า ยียวน ใส่ จุนซาง
แต่ยังคงเอางานเอาการ : ได้ยินว่ามาจากโรงเรียนวิทยาศาสตร์ เข้าชมรม วิทยาศาสตร์ไหม
แม้ยูจิน จะรู้สึกว่า คำพูดของ จุนซางไม่ค่อยเข้าหูคนนัก แต่ก็ไม่โกรธเคืองอะไร ยูจิน มอง จุนซางและคิดในใจว่าท่าทางที่ขวางโลกของ จุนซาง นี้ คงจะซ่อนอะไรบางอย่างไว้ ยูจิน ถูก จุนซาง ดึงดูดไว้โดยไม่รู้ตัว จุนซาง เองก็เช่นกัน เพียงแต่ท่าทีดึงดูดแต่ละฝ่ายนั้นต่างกัน จุนซาง เห็นว่า ยูจิน ไม่เหมือนกับคนอื่น ทั้งพยายามพูดคุยกับเขา ประตูที่ปิดสนิทในหัวใจของเขาเหมือนว่าจะถูกเปิดออกแล้ว
จุนซาง : นักเบสบอล ไม่เล่นเบสบอล เป็นงานอดิเรกหรอก
ยูจิน ไม่ได้เตรียมตัวมาเพื่อต่อปากต่อคำกับ จุนซาง พูดกันดีๆ ก็น่าจะได้ จุนซาง ไม่จำเป็นต้องทำให้คนอื่นลำบากใจไปหมดทุกเรื่อง ยูจิน ไม่ชอบนิสัยที่น่ารังเกียจแบบนี้ของ จุนซาง จึงเปลี่ยน เป็นวิธีพูดที่เป็นการเป็นงาน
ยูจิน : งั้นเหรอ งั้นฉันจะอ่านรายชื่อชมรมให้ฟังเลือกเอาแล้วกัน
ยูจิน กางแฟ้ม อ่านชื่อชมรมจนเกือบหมด จุนซาง ก็ยังไม่เลือก พอดี ซังฮวก มายืนข้างหลัง ยูจิน
จุนซาง: แล้วเขาอยู่ชมรมไหน
ยูจิน หันไปมองตามสายตา จุนซาง ว่าหมายถึงใคร แล้วหันมา : ใครเหรอ คิม ซังฮวก เหรอ
จุนซาง : ใช่
ยูจิน : ชมรมกระจายเสียง
จุนซาง ทวนคำ กระจายเสียง : งั้นฉันเข้าชมรมนั้น
แล้ว จุนซาง ก็หันกลับ เดินออกไป ยูจิน มอง จุนซาง อย่าง งง งง
จุนซาง นั่งกอดอกอยู่ที่เก้าอี้ที่มุมห้องกระจายเสียง
จุนซาง มองดู ยูจิน และ ซังฮวก เลือกแผ่นเสียง
ส่วนยงกุ๊ก จินซุก และ แชรีน อยู่ในห้องออกอากาศ กำลังทดสอบไมโครโฟนอยู่ ยงกุ๊กเคาะกระจก ทำปากถามยูจิน และซังฮวก ได้ยินเสียงไหม ผลคือไม่มีเสียง เถียงกันไปมา ว่า ใครทำเสีย ซังฮวก จะไปบอกครู แต่ จุนซาง เข้าไป ก้มดู ถอดปลั๊กออก ส่งขึ้นมา พอดี แชรีน ยืนอยู่ ใกล้ ๆ เลย เป็นคนรับไว้ แล้ว จุนซางก็โผล่ขึ้นมา คว้า ปลั๊ก ไปจากมือ แชรีน สักครู่ก็บอกว่า เสร็จแล้ว ลองดูซักทีสิ แชรีน เป็นปลื้ม ลองใหม่ แล้วดีใจ : อะฮ้า ใช้ได้แล้ว เธอนี่เก่งจังเลย คัง จุนซาง เธอนี่ยอดอัจฉริยะ แต่ จุนซาง เฉยเมย มอง แชรีน อย่างเฉยชา แล้วออกไปจากห้อง
ยูจิน มอง คัง จุนซาง นิ่ง
นักเรียน ช่วยกันทำความสะอาด กวาด ถูพื้น อย่างพร้อมใจ ร่วมด้วยช่วยกันกุลีกุจอ ยกเว้น จุนซาง
ซังฮวก ถูพื้นๆ ใกล้ ๆ ยูจิน ยูจิน เงยหน้า มองผ่าน ซังฮวก ไปที่ จุนซาง
จุนซาง มอง ซังฮวก ท่าทาง แปลกๆ สำหรับ ยูจิน
พอ ซังฮวก เงยหน้ามาดู จุนซาง จุนซาง ก็หันไปมองทางอื่น
ยูจิน เดินกลับบ้านกับ ซังฮวก ยูจิน ถามว่า : เธอคิดว่า จุนซาง เขาดูแปลก ๆ ไหม
ซังฮวก : เพราะสายตาที่เขามองฉันหรือ
ยูจิน : ไม่ใช่แค่นั้น เขามาเข้าชมรมก็เพราะเธอ เธอว่ามั๊ย ใช่หรือเปล่า
ซังฮวก หัวเราะ : คงไม่ละมั้ง เราเพิ่งเจอกันวันนี้เอง
ยูจิน : ก็ใช่ ฉันคิดมากเอง
แล้วยูจิน ก็กระโดด ขี้นไปบนราวเหล็กกั้นทาง ทำท่าจะเดิน
ซังฮวก รีบห้าม : โอ๊ะ ยูจิน ระวังหน่อย ลงมาเถอะ
ยูจิน ดื้อ : ไม่ลง วันนี้ฉันต้องเดินให้ได้
ซังฮวก : เธอเดินได้ไม่ถึง 10 ก้าวหรอก
ยูจิน มั่นใจมาก : คอยดูแล้วกัน เดี๋ยวเธอก็รู้
ซังฮวก : ระวังหน่อย ยูจิน ก้าวเดินไป นับไป 5-6 แล้วตัวเอียงทำท่าจะล้ม
ซังฮวก เข้าไปจับแขน ยูจิน พยุงไว้ : เอ้า จับมือฉันสิ จับไว้ จับไว้
ยูจิน ยกมือหนี : ไม่ เธอไม่ใช่แฟนฉันสักหน่อย ทำไมต้องจับมือเธอด้วยล่ะ ฉันจะเก็บมือเอาไว้ให้กับคนพิเศษไง คอยดูนะ
ยูจิน พยายามทรงตัว แล้ว กระโดด ลงมา คุยอวดว่า : เห็น มั๊ย
ยูจิน เอามือกวัก ซังฮวก แล้วก็หมุนตัว จนผมที่ยาวสลวยกระจาย
ยูจิน เดินไป บ้าง กระโดดบ้าง หันมากวักมือให้ ซังฮวก บ้าง ดู น่ารัก ร่าเริง แจ่มใส ซังฮวก หัวเราะ แสนรัก แสนเอ็นดู ยูจิน
จุนซาง ไปค้น ประวัติ นักเรียนเก่าของโรงเรียน เจอ ภาพ คิม ซังยู คัง มุยฮี จุนซาง มีภาพ ที่ขาดหายไปด้านซ้ายมือยกมาเปรียบเทียบ
จุนซาง ไปนั่งท้ายห้องเลคเชอร์ วิชาคณิตศาสตร์ ของอาจารย์ คิม ซังยู
อาจารย์ คิม บอกในขณะลบกระดานดำ ที่นักเรียน ยังจดไม่ทัน พากันส่งเสียงโวยวาย : ครูอยากให้พวกเธอจำไว้ในสมองไม่ใช่แค่จด สูตรน่ะมีให้ดูในตำรา สิ่งสำคัญในวิชาคณิตศาสตร์ ไม่ใช่สูตรหรือคำแก้โจทย์ แต่คือความอยากรู้อยากเห็นและจินตนาการ อยากให้ทุกคนจินตนาการบนกระดานดำนี้ให้ดี เข้าใจนะ
เอ้ามาทำโจทย์ ต่อไป ใครจะเป็นคนออกมาทำ ทุกคนก้มหน้าหลบสายตาอาจารย์
มีแต่ จุนซาง ที่มองอาจารย์อยู่ จุนซาง จึงถูกเรียก ออกไปทำโจทย์ ให้อาจารย์คิม และคนอื่นๆ ทึ่ง ในความสามารถ อาจารย์ ถึงกับถอดแว่น บอกว่า : ครูไม่เคยเห็นสูตรนี้เลย แล้วสูตรนี้ใครเป็นคนคิดขึ้นมา
จุนซาง : จำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอครับ อาจารย์บอกว่า : ก็ไม่หรอก แต่ว่า...
จุนซาง : ผมแค่ทำตามจินตนาการของผม
อาจารย์คิม เห็นป้ายที่อกเสื้อของ จุนซาง : เอ้อ..นี่เธอเรียนอยู่แค่ ม.ปลาย เหรอ
นักเรียนในห้องส่งเสียงอื้ออึง
อาจารย์คิม หัวเราะ : นักเรียน ม.ปลาย แก้โจทย์ ยากๆนี้ได้ แล้วเธอมาทำอะไร ใน class ของฉันเหรอ
จุนซาง : เพราะความอยากรู้อยากเห็น และจินตนาการ
หมดชั่วโมงเรียน ทุกคน ออกจากห้องเรียน อาจารย์ คิม เดินตามหลัง จุนซาง มา
และส่งเสียงเรียก จุนซาง หันไป : นี่เธอมา เพื่อฉันใช่ไหม มาเพื่อพบฉันใช่ไหม
จุนซาง รู้สึก ถูกแทงใจดำเหลือบตามองอาจารย์คิม ที่พูดต่อว่า : เธอตั้งใจจะเอนท์ เข้าที่นี่ใช่ไหม
ประโยคที่ทำให้จุนซาง รู้สึก ผิดหวัง
จุนซาง : เมื่อกี้นี้ผมก็บอกไปแล้ว ผมไม่ได้มาหาใครที่นี่ ผมมาเพราะความอยากรู้อยากและจินตนาการ
ซังฮวก มาหาอาจารย์คิม พอดี อาจารย์คิม มัวแต่พูดกับ ซังฮวก พอนึกถึงนักเรียน ม.ปลาย คนเก่ง เหลียวหาก็ไม่พบเสียแล้ว
จุนซาง กลับมาบ้าน พบ คัง มุยฮี : แค่แวะมาเยี่ยมก่อนไปคอนเสิรต์ แม่เป็นห่วงว่าลูกอยู่อย่างไร ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เดี๋ยวแม่ก็ไปแล้วจองตั๋วไว้พรุ่งนี้ แม่ไม่เข้าใจว่าทำไมลูกอยากมาเรียนที่นี่ ลูกน่าจะไป อเมริกา มากกว่า
จุนซาง : ที่นี่เป็นโรงเรียนเก่าของแม่ ที่ ที่แม่มีความทรงจำเกี่ยวกับพ่อ พ่อผมคือใครกันแน่
คัง มุยฮี : ลูกน่ะไม่มีพ่อ พ่อของลูกตายไปแล้ว ไว้แม่ทัวร์คอนเสิรต์เสร็จ ลูกต้องไปอยู่อเมริกา กับแม่ เข้าใจมั๊ย
บ้านอาจารย์คิม
พูดถึง อัจฉริยะ ของนักเรียน ม.ปลาย และอยู่โรงเรียนเดียวกับ ซังฮวก
แต่ ซังฮวก ไม่รู้ว่าคือใคร ได้แต่บอกว่า ยูจิน เก่งวิชาเลข และได้ที่ 1
แม่ซังฮวก : โธ๋เอ๋ย ลูกน่ะคิดว่าเขาเก่งไปซะทุกอย่าง นั่นแหละ
อาจารย์คิม บ่น ว่า ถึงครบรอบวันตาย พ่อของ ยูจิน อีกแล้ว
แม่ของ ซังฮวก บ่นว่า : คุณไปทุกปีไม่เคยพลาดเลย ถึงเขาจะเป็นเพื่อนสนิท ก็เถอะ
แล้วครอบครัวนี้ก็หยอกล้อกันสนุกสนาน รักใคร่ ซังฮวก ป้อนขนมให้แม่
แต่ที่ด้านนอก จุนซาง มาแอบ ยืนมองความเป็นไปอยู่
วันรุ่งขึ้น
ยูจิน วิ่งไปขึ้นถนนสายใหญ่เหมือนเคย
แต่ที่ไม่เหมือน คือ ยูจินใช้ยุทธวิธี กามิกาเซ่
โดย ออกกไปยืนกลางถนน กางสองมือสองขา ปาก ก็ตะโกนว่า จอดด้วย ๆ ๆ
รถเมล์เบรก กระทัน เสียงลั่น เอี๊ยด ตรงหน้า ยูจิน
ยูจิน ยกกำปั้นขึ้นชู ส่งเสียงชื่นชมผลงานของตัวเอง เย้สส!!!
วิ่งขึ้นรถ กล่าวขอบคุณ โชเฟอร์ ที่เบรกได้ทัน ไม่ชนเธอ
โชเฟอร์ดุ ว่า คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ รถเต็มเช่นเคย
ยูจิน หันไปที่นั่งแถวหลัง เห็น จุนซาง นั่งแทนที่ ที่เธอ เคยนั่ง วันก่อน
ยูจิน มอง จุนซาง แล้ว วางมาดใส่เมินหน้าหนี
จุนซาง ก็มองยูจินเพียงแวบเดียว แล้วก็ไปสนใจ วิวทิวทัศน์ข้างทางแทน
แต่ ยูจิน เอียงหน้ามอง จุนซาง อีก
รถจอดให้ที่หน้าโรงเรียน จุนซาง คว้ากระเป๋าลงจากรถ เดินผ่าน ยูจิน ที่นั่งใกล้ประตูทางลง และ เป็นเจ้าหญิงนิทรา หลับตาใช้ความคิดอยู่
จุนซาง ชะงัก แต่แล้วก็ก้าวลงจากรถ แล้ว เอามือ เคาะกระจกรถตรงที่ ยูจิน นั่งหลับ
ยูจิน สะดุ้งตื่นแต่ยังสลึมสลือ จนรถเคลื่อนตัว เลยตาสว่าง : เอ๊ะ....จอดด้วยค่า...
รถจอดอีกครั้ง ยูจิน วิ่งลงจากรถ และวิ่งผ่าน จุนซาง ที่เดิน เรื่อยๆ ปกติ ทั้งที่ ขณะนี้มันสายแล้ว
ยูจิน วิ่งไปถึงหน้าโรงเรียน ก็ชะงัก วิ่งกลับมาแอบมุมรั้วกำแพง ค่อยยื่นหน้าออกไปชะโงกดูสถานการณ์ แล้วก็ทำปากเบะ เพราะการ์การเมล ยืนดัก นักเรียนที่มาสายอย่างเคย
จุนซาง เดินกำลังจะพ้นกำแพงโรงเรียน ยูจิน ก็ ฉุดดึง จุนซาง กลับไป
จุนซาง ตกใจ : โอ๊ะ
ยูจิน จุ๊ปากให้เงียบๆ : การ์การเมล
การ์การเมล หันข้างให้ หน้าประตูโรงเรียน กำลังแผดเสียงเล่นงานนักเรียนมาสายอยู่ ยูจิน รีบฉุด จุนซาง วิ่งหลบด้านข้างของการ์การเมล
ยูจิน พาจุนซาง ไปที่ด้านข้างของกำแพงโรงเรียนอีกด้านอย่างรู้ทางหนีทีไล่ดี รู้สึกว่า จุนซาง ช่างชักช้า จึงหันไปคว้ามือ จุนซาง : มานี่เร็ว จนถึง ที่เหมาะๆ จึงปล่อยมือ จุนซาง จุนซางชะโงก ดู ภายในรั้ว
ยูจิน : ฉันจะขึ้นไปก่อนแล้วค่อยดึงเธอขึ้นไป สถานการณ์คับขัน ต้องช่วยกัน แล้ว กระตุกแขน จุนซาง เร็วเข้าสิ เร็วเข้า
จุนซาง เห็นท่าทางรุกกระชั้นของยูจิน ก็ยิ้มออกมา วางเป้ของตัวเองลง( ว่าง่ายเชียว) คุกเข่าลง
ยูจินถอดรองเท้านักเรียนออก แล้วเหยียบหลัง จุนซาง แถม กำชับกำชาว่า : อืม...ห้ามมองขึ้นมานะ
จุนซาง : หนักขนาดนี้เงยไม่ขึ้นหรอก
ยูจิน: นี่ .. เอาละ อึ๊บ..เกร็งตัวเต็มที่
จุนซาง ค่อยๆ ลุกขึ้น เอาฝ่ามือออกแรงส่งเท้า ยูจิน ช่วยให้ขึ้นไป นั่งบนกำแพงได้
ยูจิน : เอ้าขึ้นมาสิ
จุนซาง ส่งกระเป๋าใบเล็กของ ยูจิน ให้ ตามมาด้วยรองเท้านักเรียน
ยูจิน ส่งมือให้ที่สวมถุงมือ สีชมพูสดใสให้ จุนซาง อย่างตั้งใจช่วยดึง จุนซาง จริง ๆ : มาสิ ฉันจะช่วยเธอเอง
จุนซาง ยิ้ม ก้มลงคว้าเป้ของตัวเอง โยนข้ามกำแพงรั้วไปก่อน แล้วออกแรง ปีนข้ามกำแพงไปเอง
ยูจิน ตะลึง ร้อง หือ...ทำท่าเห็นสิ่งมหัศจรรย์ตรงหน้า อะไรนี่
ยูจิน นั่งห้อยเท้า จุนซาง ที่เข้าไปอยู่ด้านใน ยื่นสองมือไปให้แหงนมองยูจิน ยูจินส่ายหน้า แบบหวงตัว ไม่ให้ จุนซาง อุ้มเธอลงจากกำแพง
จุนซาง : ไหนเธอว่าเราต้องช่วยกัน
ยูจิน เล่นตัว สะบัดหน้าน้อยๆไปด้านข้าง : ช่างเถอะ
จุนซาง ยังยกมือค้างอยู่ ก็ตามใจไม่เซ้าซี้ : ก็ได้ แล้วหดมือลง แล้วหันหลังเดินออกไป
ยูจิน ชะโงกดูพื้นดิน คำนวณความสูงอยู่ในใจ ทำหน้าตาหวาด ๆ ทำปากเบะอีกแล้ว
จุนซาง เดินไปคว้าเป้ที่ตัวเอง โยนเข้ามาก่อน สะพายหลังอย่างไม่สนใจคนเล่นตัวอย่าง ยูจิน
ยูจิน มอง จุนซาง แล้วก็ก้มมองพื้น : อุ๊ย ๆ .. เดี๋ยว แล้วก็ตัดสินใจ เรียก : นี่...คัง จุนซาง
จุนซาง หยุด เดินหันมา เห็น ยูจิน ทำท่าทาง ประจบ ตาปริบๆน่าสงสาร กวักมือไหวๆ อย่างอ้อนวอน งอนง้อ จุนซาง รู้สึกว่า ยูจิน น่ารักไม่เบา ยิ้มเอ็นดู ท่าทางใสซื่อ เดินเข้ามาหา ยูจินใหม่ เอื้อมมือไปหยิบรองเท้าของยูจิน ที่วางบนกำแพง ลงมา ถือให้ยูจิน เอาเท้า สวมลงไปทีละข้าง
ในใจ ของ ยูจิน เกิดความอบอุ่น ขึ้นมาทันที
จุนซาง เอื้อมมือ รอยูจิน ให้โผลงมา ยูจิน อิดออด นิดหน่อย แล้วก็โผตัวลงมา ให้ จุนซาง อุ้มลงจากกำแพง (แต่ยูจิน น้ำหนักเยอะไปจริงๆอย่างที่ จุนซาง บอก ตอน ยูจิน เหยียบหลัง) ทั้งจุนซาง และ ยูจิน ก็เลยเซเล็กน้อย ยูจิน อยู่ในอ้อมกอดของ จุนซาง ในท่านี้เอง
ยูจินเขิน ทำท่าผลักแขน จุนซาง ออกจากตัว แก้เขิน ว่า : เราต้องจัดรายการตอนพักกลางวัน อย่ามาสายล่ะ แล้วหันหลังให้ มีเป้หนังสือ สีชมพู สะพายหลัง ทำท่าจะเดินจากไป ( กำลัง อาย จุนซาง เต็มที่ )
ก็มีเสียง จุนซางเรียกว่า : ยูจิน...
ยูจินหันมามองจุนซาง :เธอลืมรูดซิป
ยูจินตกใจรีบหันหน้ากลับก้มมองกระโปรงนักเรียนด้านหน้าของตัวเอง ….(.คงเพราะตกใจ...อาย... เอจะสรุปว่า ซิป กระโปรงนักเรียน ที่เกาหลี อยู่ด้านหน้า ไหมหนอ)
จุนซาง : ซิปกระเป๋า ...น่ะ
ยูจิน หันขวับมาที่ จุนซางที่ยืนอยู่ข้างหลัง สะบัดเสียงแบบเสียหน้า อาย และแสนงอนว่า : ฉันรู้แล้วน่ะ....
ตอนพักกลางวัน.........
ในห้องกระจายเสียงของชมรม ฯ สาวน้อย ก้มมองนาฬิกาข้อมือ แล้ว ก็ ปล่อยเสียงออกจากริมฝีปากว่าชิ้วส์... กะแล้วเชียว ว่านายต้องเบี้ยว อีก .....คอยดูเถอะ คัง จุนซาง.
ยูจิน จับไมค์ ขึ้นพูดว่า สวัสดีค่ะ พบกับ CHBS ช่วงพักเที่ยงนะคะ วันนี้ฉันอยากจะพูดเรื่องความรับผิดชอบน่ะค่ะ ฉันสัญญากับเพื่อนคนหนึ่งไว้ว่าเค้าจะมาร่วมจัดรายการตอนช่วงพักกลางวัน แต่เพื่อนฉันเขาไม่ยอมโผล่มา ต้องขอขอบคุณเค้านะคะ ที่ฉันต้องจัดรายการคนเดียว ทั้งๆ ที่ท้องฉันมันร้องน่ะค่ะ ฉันออกชื่อเขาไม่ได้.... ตอนนี้ถ้าเขากำลังฟังอยู่ ยังไงก็จำไว้ ว่าคุณเป็นคนเห็นแก่ตัว ทำร้ายจิตใจคนอื่น อย่างเลือดเย็นแน่ะฉันอาจจะพูดเรื่องส่วนตัวไปหน่อย ต้องขอโทษนะคะ คือเพลงแรกในวันนี้ ที่ฉันจะเล่นให้ฟัง เป็น เพลง Dancing Queen ขับร้องโดย Abba น่ะค่ะ
แล้วเสียงเพลงก็ดังขึ้น หนุ่มน้อย คังจุนซาง นอนเหยียดยาวอยู่บนเก้าอี้ที่เอามาต่อเรียงกัน บนดาดฟ้าของโรงเรียน มีหนังสือกางปิดหน้าตัวเองไว้ ต้องระบายรอยยิ้ม ขำขัน เสียงต่อว่าต่อขานของสาวน้อย ยูจิน ที่เขาไม่ไปตามนัด
แล้วก็เดิน ตัวตรงไปที่ห้องกระจายเสียง สีหน้าอ่อนโยนลงมาก.....
เมื่อเปิดประตูห้อง ผางออกมา ก็ต้องชะงัก ชักเท้ากลับ งับบานประตู
แล้ว ค่อย ๆ แง้มบานประตูใหม่
สายตาจับจ้องแอบมอง พร้อมอมยิ้มกับตัวเอง ดู ยูจิน เริงร่า ทั้งมือไม้ ทั้งหมุนตัว ทำท่าทั้งสนุกสนาน ทั้ง เคลิบเคลื้ม ทั้งมันส์ในอารมณ์ของตัวเอง หยิบไมค์ มาทำท่าร้องคลอไปด้วย ท่าทางของ ยูจิน ทั้งร่าเริง แจ่มใส น่ารักเป็นนักหนา ทั้งในสายตา ของจุนซาง และคนดูอย่างพวกเรา
แต่ ยิ่งกว่านั้น คือหน้าตาท่าทาง ของ จุนซาง ที่ทำท่า เอ็นดูภาพข้างหน้า เหมือนกับว่า จุนซาง ตกหลุมรัก ยูจิน ในขณะนั้นไปเสียแล้ว
แล้ว จุนซาง ก็เปิดประตูกว้าง พาตัวเองเข้าไปในห้อง ทำท่าเหมือนเพิ่งเข้ามาจริงๆ
ทั้งคู่สบตากัน ต่างสื่อความในใจของกันและกัน
แล้วจุนซางก็เมินสายตาหลบสายตา ยูจิน
ส่วน ยูจิน ที่ ตาโต ทำท่าชะงักค้าง ค่อย ๆ เอียงข้างหันตัวหนีสายตาของ จุนซาง เหมือนกัน
แล้วก็ต่างคนต่างเขิน
ยูจิน เขินอายได้แต่มุดตัวลงใต้โต๊ะ เมื่อเงยขึ้นมาก็เอาปกแผ่นเสียง มาดูแก้เขิน
จุนซาง ก็ แสร้งทำเป็นไม่เห็นภาพเมื่อครู่ของ ยูจิน เดินเข้าไปในห้อง นั่งลง
เมื่อเหลียวไปเห็นสมุดวาดภาพของ ยูจินก็ หยิบเอาสมุด มาดู แก้เขิน(ที่น่ารักมาก ) ของตัวเองเหมือนกัน ท่าทางที่ ยูจิน เงยหน้าและชม้ายตามอง จุนซาง น่ารักมากเลย
จุนซาง ทำท่าทาง ไม่รู้ไม่ชี้ นั่งลงเปิดหน้าสมุดออกดูต่างแอบมองกันและกัน
เมื่อ ยูจิน เห็น จุนซาง กำลังดูสมุดของตัวเอง ก็ ทำท่าบอก จุนซาง ไม่ให้ดู
แต่ จุนซาง ก็ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ อมยิ้ม ถูกอกถูกใจกับสถานการณ์ในขณะนั้นเสียเหลือเกิน เปิดหน้าสมุดไปเรื่อยๆ
ยูจิน นั้นทั้งโกรธทั้งอายทั้งเขิน ทำท่าทางห้าม จุนซาง เต็มที่ เหมือนจะบอกว่า ห้ามดูนะ ดูไม่ได้นะ
แล้ว ทุกคนที่นั่งรับประทานอาหารตามโต๊ะต่างๆ นอกห้องกระจายเสียง ก็พากันสะดุ้งตกใจ... กับเสียง ของ ยูจิน ที่พูดเสียงดัง ผ่านไมค์ แบบเอาเรื่อง แหลมปรี๊ดขึ้นมาว่า
นี่!!!....
ยงกุ๊ก ถาม จินซุก ว่า รู้ไหมเกิดอะไรในห้องกระจายเสียง
ยงกุ๊ก ตั้งข้อสงสัยว่า : สองคนนี้ ยังไง ยังไง อยู่นา คัง จุนซาง กับ ยูจิน สองคนเหมือนมี ซัมซิง รอง สองคนดูเหมือนไม่ถูกกัน แต่ว่านี่แหละที่มันน่ากลัวมากกว่า ที่ในความแตกต่าง แต่ก็มีความเหมาะสม และสุดท้าย พวกเขาก็เริ่มชอบกัน แบบนี้ไม่ดีแล้ว ควรบอก ซังฮวกไหม เธอไม่รู้เหรอว่า ซังฮวก กับ ยูจิน เขารักกัน
จินซุก หัวเราะ : ไม่จริงหรอก ยูจิน เห็น ซังฮวก เป็นแค่เพื่อน เธอ น่ะไม่รู้อะไร
ยงกุ๊ก : เพื่อนสิยิ่งรักกันง่ายกว่าคนอื่นนะ และบางทีอาจถึงขั้นแต่งงานกัน
จินซุก : ฉันรู้ว่า ซังฮวก ชอบ ยูจิน มากกว่านะ
ยงกุ๊ก : ผู้หญิงน่ะ มักจะตกหลุมรัก ผู้ชายที่ยอมทำทุกอย่าง
ในชั่วโมง ดนตรี
ต่อจาก จินซุก ที่ได้คะแนนเพียง 5 คะแนน คุณครู เปียโน ก็ เรียก คนต่อไป : คัง จุนซาง
จุนซาง ไปนั่งหน้าเปียโนเฉย คุณครู สั่งให้วางมือสองข้างประจำที่ พร้อมเริ่มได้
คุณครู ถามว่า ทำอะไรอยู่ ไม่ได้ซ้อมมาหรือ คัง จุนซาง
ยูจิน ที่นั่งลุ้นปนห่วง จุนซาง อยู่ ตั้งแต่ คุณครูเรียกชื่อ ทนไม่ไหว : อาจารย์คะ จุนซาง เพิ่งย้ายมาค่ะ
คุณครู : อ๋อ งั้นทำไมไม่บอก โอเค ถ้างั้นจะให้เวลาซ้อมถึงอาทิตย์หน้า งั้นคราวนี้ไม่มีคะแนนให้นะเข้าใจไหม
จุนซาง : ครับ แล้วลุกขึ้นจากเปียโน เดินผ่านหน้า ยูจิน กลับไปนั่งที่โต๊ะ
ในชั่วโมงพลศึกษา ที่สนามเบสบอล
จุนซางคอยเบียดและแย่งลูกบอล ของ ซังฮวก ทั้งๆ ที่ อยู่ทีมเดียวกัน มีสาว ๆ คอยเชียร์ ที่ Stand เชียร์ คราวหนึ่งลูกบอล ลอย มาที่ กลุ่มสาวๆ จุนซาง วิ่งมาจะรับลูกคืน แชรีน รีบฉวยลูกบอล มาจาก จินซุก ส่งให้ จุนซาง ท่าทางกระชดกระช้อย และยืนปลื้มต่อ พูด ต่อ จากที่พูดค้างไว้ว่า ผู้ชาย จะต้อง มี 3 อย่าง คือ ฉลาด บึกบึน ในขณะ ที่ สาว ๆ ชื่นชม ว่า จุนซาง ตบลูกได้เฉียบขาด ส่วนข้อสาม ที่ยังไม่ได้พูด มาพูดในตอนนี้ก็คือ อ่อนไหว โดยเฉพาะ ข้อสาม ทำเสียงเซ็กซี่
และ ต่อว่า จุนซาง ที่ยืนถือลูกบอลอยู่ว่า : จุนซาง มันจะเกินไปหน่อยแล้วนะ
จุนซาง : อะไรเหรอ
ซังฮวก : คิดถึงทีมก่อนสิ ไม่ใช่จะเอาแต่ฉายเดี่ยว
จุนซาง : แต่เรากำลังนำไม่ใช่เหรอ
ซังฮวก : วิธีการสำคัญกว่าผลลัพธ์
จุนซาง หัวเราะ แบบ เยาะ เยาะ : ใครบอกนาย อ่านมาจากตำราหรือไง เว้นระยะ เด็กเก็บกด
ซังฮวก เข้าไปกระชากคอเสื้อ : ไหนนายว่าไงนะ แล้วจ้องตากัน
จุนซาง : ชกฉันสิ แต่ ซังฮวก ไม่ชก
: ไง ไม่กล้าต่อย เพราะผิดตำราหรือ
แล้ว จุนซาง ก็สะบัดตัวออกจาก ซังฮวก ตบลูกบอล พูดซ้ำว่า เด็กเก็บกด แล้วเหวี่ยงลูกบอล ไปข้างหลัง เดินออกจากสนาม ไม่สนใจใครทั้งสิ้น เพื่อนๆ ทุกคน เงียบกริบ
จุนซาง หันมา ยูจิน พูด กับ จุนซาง ว่า: ทำไมถึงใจร้ายกับซังฮวกนักล่ะ
จุนซาง ไม่ตอบ หันมาล้างหน้า ต่อ
ยูจิน : ฉันว่าเธอคงไม่ชอบ ซังฮวก เอามากๆละซี ใช่ไหม แต่ ซังฮวก เขาเป็นคนดีมากนะ รู้ไหม
จุนซาง ยกมือปาดน้ำที่ใบหน้า ถามว่า : แล้วไง
ยูจิน : แล้วไงเหรอ ก็... ก็ ที่ฉันจะพูดก็คือ อย่าทำแบบนั้นกับเขาอีก
จุนซาง หัน มาทาง ยูจิน เต็มตัว : แล้วเธอเป็นแฟนเขาเหรอ
ยูจิน งง ร้องเสียงแหลม ฮ้า...
จุนซาง ไม่รอฟังคำตอบ เดินออกไป แล้ว ก็เปลี่ยนเป็นวิ่ง
ยูจิน ได้แต่บ่น ว่า ประหลาด
ซังฮวก : ฉันเหมือนคนเก็บกดมากหรือไง
ยูจิน ปิดปากหัวเราะ : ก็เหมือนนะซี แล้ว เอาปลายนิ้วมือ ปัดคอเสื้อ ซังฮวก ไปมา พูดต่อว่า : แต่หล่อ อย่าบอกใคร
ซังฮวก : อย่าล้อเล่นได้ไหม ฉันพูดจริงๆนะ
ยูจิน : งั้นเหรอ แล้วโน้มตัว เอา สองมือ ตบ บ่าซังฮวก : ใช่แล้ว เด็กเก็บกด แล้ว วิ่งหนี
ยูจิน : แล้วทำไมถึงไม่ชอบล่ะ ล้อกันไปเล่นกันมา ซังฮวก เข้าไปจับแขน ยูจิน สองคนหัวเราะสนุกสนาน
แชรีน เดินตามหลัง จุนซาง ออกมาเหมือนกัน จุนซาง : หมายความว่าไง
แชรีน : ฉันรู้ว่าพวกเขาเป็นยังไง แกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรกัน แต่ส่วนฉันชอบเปิดเผยความรู้สึก ตรงๆ มากกว่านะ ฉันรู้ว่าเธอชอบฉัน ฉันรู้ว่า เธอมีนิสัยยังไง เธอไม่มีทางบอกก่อนหรอกว่า เธอชอบฉัน ฉันรู้ว่าเธอ มาเข้าชมรม ก็เพราะฉัน ใช่ไหมละ ใช่หรือเปล่า
จุนซาง แต่แรก งง อะไรนะ
จุนซาง เลยทนไม่ไหว : เธอนี่ตลกจังเลย จินตนาการของเธอ เอาไปเขียนนิยายรักได้เลย แล้วรีบเดินหนีไป แชรีน คนสวย ยืนอึ้ง
ฮีจิน แสนจะดีใจ
ยูจิน เอาของให้แม่เสร็จ ก็กลับบ้าน จุนซาง ก็ ออกมากินอาหารเย็น ที่ตลาด เสร็จพอดี เมื่อจ่ายเงินเสร็จ จะกลับบ้านเช่นกัน จึงเห็น ยูจิน ถูกคนเมา ลวนลาม ยื้อยุด ยูจิน จุนซาง เข้าไปช่วย
จุนซาง และ ยูจิน นั่ง ที่เก้าอี้ยาว มุมปากมีเลือด แก้มจุนซางเป็นแผล
ยูจิน เอาอีกมือ แตะคางตัวเอง เป็นเชิงบอกกล่าว
ตำรวจ บอกให้ ทั้งสองคน โทรศัพท์เรียกพ่อมา ยูจิน บอกว่า ฉันไม่มีพ่อ
จุนซาง : ผมไม่มีพ่อ
จุนซาง : ช่างมันเถอะ
ยูจิน : ฉันไม่เคยคิดว่าเธอจะไม่มีพ่อ พ่อของฉันป่วยตายไปตั้งนาน แล้วพ่อเธอล่ะ
จุนซาง ไม่ตอบ กลับถามว่า : เธอรัก คิม ซังฮวกเหรอ
ยูจิน : จะบ้าเหรอ ครอบครัวฉัน กับครอบครัว ซังฮวก สนิท กันมาตั้งแต่ยังเด็กอยู่ พ่อเขากับพ่อฉัน เป็นเพื่อนสนิท กันมาก
จุนซาง เริ่มสนใจ : พ่อ ซังฮวก กับพ่อของเธอ
ยูจิน : ใช่ เป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เรียน ม.ปลาย พวกเขาจบที่โรงเรียนนี้แหละ เธอว่าแปลกไหม
จุนซาง รู้สึกคาดไม่ถึงแต่ก็ปรับอารมณ์ความรู้สึกของตัวเอง : อ๋อเหรอ รีบกลับเถอะดึกมากแล้ว
แต่ ยูจิน ยังไม่หมดเรื่อง : นี่บอกฉันมาตามตรงนะ เธอย้ายโรงเรียนมาเพราะเธอทำอะไรผิดหรือ ทำเสียงคาดคั้น
จุนซาง ไม่ตอบ แต่เหมือนปฏิเสธ ด้วยสายตา ยูจิน เลยตอบเองว่า เปล่าเหรอ งั้นมาทำอะไรที่นี่
จุนซาง : มาตามหาคน
ยูจิน : หาใคร
จุนซาง : ทำไมฉันต้องบอกเธอด้วย
ยูจิน : ก็ได้ ตามใจแล้วกัน นี่ คัง จุนซาง เรื่องวันนี้น่ะ
จุนซาง : ไม่ต้องขอบคุณหรอก ถึงเป็นคนอื่นฉันก็ต้องช่วย ฉันไปก่อนนะ จุนซางเดินแยกไป
ยูจิน : นี่ คัง จุนซาง แล้วอย่าลืมกินยาแก้อักเสบนะ พอ จุนซาง หันหน้ามาเพราะเสียงเรียก ยูจิน ก็ ขว้างถุงยาให้ แล้วบอกว่า กินวันละ 3 ครั้ง รู้มั๊ย ยูจิน สะบัดหน้าแบบงอนๆ อีกแล้ว
วันรุ่งขึ้น ที่โรงเรียน
ทั้ง ยูจิน และจุนซาง ถูกเพื่อนๆ ตั้งข้อ สังเกต ที่ปิดพลาสเตอร์ มาโรงเรียน ยูจิน ที่คอ จุนซาง ที่แก้ม
แชรีน โวยวาย ว่า หรือว่าเธอสองคน มีอะไรกันแล้ว
ยูจิน ค่อยๆ แอบมอง จุนซาง จุนซาง ยิ้มให้ ยูจิน นิด ๆอย่างเคย ยูจิน รู้สึกอารมณ์ดี
จินซุก ซ้อม เปียโน
ที่ห้องซ้อมดนตรี
ทั้งสองคน นั่งเคียงข้างกันหน้าเปียโน ยูจิน ตั้งใจจะสอนเปียโนให้ จุนซาง บอกวิธีวางมือ แถมยังจับมือ จุนซาง แบบนี้นะ
จุนซาง ชำเลืองมอง ยูจิน ถามว่าทำอะไรของเธอ
ยูจิน : ไม่เห็นเหรอก็สอนเธอเล่นเปียโนไง
จุนซาง : แล้วไง
ยูจิน : ฉันจะขอใช้หนี้ ฉันจำเป็นต้องตอบแทนคุณคนที่ช่วยเหลือฉันไว้
จุนซาง ยิ้ม
ยูจิน : ถึงอาจารย์บอกว่า จะไม่ให้คะแนนเธอ แต่ถ้าเธอพยายาม อาจารย์ต้องให้แน่ ดูนี่นะ
จุนซาง อมยิ้ม แล้ว ยูจิน ก็เล่นเปียโน
ยูจิน แปลกใจ : อ้าวไหนเธอบอกว่าเล่นเปียโนไม่เป็นไง
จุนซาง : ฉันไม่ได้บอกยังงั้นซะหน่อย
แล้ว จุนซาง ก็เปลี่ยนเล่นเพลงใหม่อย่างคล่องแคล่ว ท่วงทำนองของเพลงที่พลิ้วไหวไพเราะ น่าเคลิบเคลิ้มหลงใหล
จุนซาง : ครั้งแรก
ยูจิ น พูดทวน : ครั้งแรก แล้วพยักหน้า เป็นทำนองว่า ฉันจะจำไว้ ยูจิน เล่นเปียโนต่อ
จุนซาง ลุกไปยืนข้างหน้าต่าง มองลงไปเห็น ซังฮวก ทำท่าทาง ถามบางอย่างกับ จินซุก จินซุก โบกมือ เหมือนว่าไม่รู้จุนซาง หันไป เรียก ชื่อเต็ม ของ ยูจิน และบอกว่า : ฉันมีอะไรให้เธอตอบแทนแล้ว
ซังฮวก เห็น ยูจิน เดินมาก็ดีใจ แต่กลายเป็นว่า ยูจิน เดินไปกับจุนซาง ที่หน้าประตูโรงเรียนจุนซาง ขึ้นรถเมล์ที่จอดรับ
จุนซางรู้สึกเพลินเพลินไปกับสัมผัสของเส้นผมของยูจิน ที่มากระทบผิวหน้า จุนซางรู้สึกประหนึ่งตกอยู่ในห้วงอารมณ์ความคิดคำนึงอันลึกซึ้ง เคลิบเคลิ้มไปกับ กลิ่นหอมละมุนของใครบางคน ไม่ใช่ ใครบางคน แต่เป็น กลิ่นเส้นผมของยูจิน ต่างหาก จุนซางสูดรับสัมผัสอย่างลืมตัว ครู่ต่อมายูจินก็ปิดหน้าต่าง เพราะรู้สึกว่าเส้นผมของตนไปก่อกวน จุนซาง กลิ่นหอมค่อยๆ กระจายเข้าไปโรยตัวลงบนหัวใจของ จุนซาง จากนั้นพลันเปลี่ยนเป็นสายน้ำไหลเอื่อยรวมตัวกันเป็นแม่น้ำที่คดเคี้ยววกวน
ยูจิน กระโดด เหยียบเงาของ จุนซาง
จุนซาง : เธอรู้เรื่องเกี่ยวกับคนที่ดินแดนแห่งเงามั๊ย
ยูจิน: ไม่รู้ เล่าให้ฉันฟังซิ
จุนซาง : ชายคนหนึ่งไปดินแดนแห่งเงา เงาทั้งหลายทำปั้นปึ่ง ไม่ยอมพูดกับเขา
ยูจิน : แล้วไงต่อ
จุนซาง : ชายคนนั้นก็เลยว้าเหว่ .. จบแล้ว
ยูจิน ฟังแล้วหัวเราะ
จุนซาง : หัวเราะอะไร
ยูจิน : เธอนี่ตลกดีนะ
จุนซาง : ฉันเหรอ
ยูจิน : ก็ตอนแรกเราทำแปลกๆ ใส่กัน เธอไม่ค่อยยิ้มกับใครและชอบอยู่คนเดียวเหมือนกับมีปัญหาอยู่ในหัวงั้นแหละ
แล้ว ยูจิน ก็กระโดดขึ้นไปที่ซากต้นไม้ที่ล้มอยู่ ขึ้นไปเดินโอนไปเอนมา
จุนซาง : ฉันไม่ต้องการเพื่อน
ยูจิน : ฉันบอกเทคนิคการหาเพื่อนให้เอาไหม ง่ายจะตายไป แค่เดินเข้าไปหาคน คนนั้น ทีละก้าว ๆ ทีละนิด ๆ คอยดูนะ เท้าขวา เท้าซ้าย เท้าขวา เท้าซ้าย ยิ่งก้าวเข้าไปใกล้ก็ยิ่งสนิทกัน
จุนซาง ยิ้ม
เท้าขวา เท้าซ้าย เท้าขวา อะ... แล้ว ยูจิน ก็เซจะล้ม
จุนซาง ยื่นมือให้ บอกว่า จับสิ
ยูจิน มองจุนซาง มองมือตัวเอง ทำท่าคิด
จุนซาง : ต้องก้าวไปข้างหน้า ถ้าอยากมีเพื่อน
ยูจิน ค่อย ๆ วางมือตัวเองบนมือของ จุนซาง อย่างขวยเขิน ความอบอุ่นจากมือของ จุนซาง แผ่เข้าสู่มือของ ยูจิน
จุนซาง เดินจูงมือ ยูจิน ที่เดินบนขอนไม้
จุนซาง : ไม่รู้สิ บางทีฉันน่าจะนอนเยอะๆ จะได้ฝันเหมือนเธอบ้าง
จนเย็นย่ำ ดวงตะวันจะลาลับ ทอแสงอาบท้องฟ้า เป็น สีส้มอมทอง แล้วสะท้อนลงท้องน้ำของทะเลสาบ บรรดานก ที่บินพากันบินกลับรัง ส่งเสียงเจื้อยแจ้ว
จุนซาง : เจอแล้ว
ยูจิน : เขาเป็นใครเหรอ
จุนซาง : พ่อฉันเอง
ยูจิน : ไหนเธอบอกว่าท่านเสียแล้วไง ( เอ ทำไมยูจิน ชอบคิดเอาเองนะนี่)
จุนซาง เงียบ
ยูจิน : แล้วท่านหน้าตาเป็นอย่างไร
จุนซาง ส่ายหน้า ไม่รู้ซิ ตอนแรกฉันไม่ได้รู้สึกอะไร ฉันแค่อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร หน้าตาเป็นยังไง ก็นี่แหละที่อยากรู้
ยูจิน : แล้วไงล่ะ
จุนซาง : ไม่รู้สิ เขาจำอะไรเกี่ยวกับฉันไม่ได้เลย ฉันอยากให้เขาจำฉันได้ เอ้อ..เพราะงั้นมั้ง ฉันถึงเกลียดเขา
ยูจิน : ถึงเธอจะเกลียดพ่อ แต่เธอก็ยังโชคดีนะที่ท่านยังอยู่น่ะ
มีเสียงหวูดของเรือดังขึ้น ทั้งสองคนรีบวิ่งไปลงเรือ นี่เป็นเรือ เที่ยวสุดท้าย
จุนซาง ไปส่ง ยูจิน ที่บ้าน ซังฮวก มาคอย ยูจิน เอากระเป๋า และ Sheet มาให้ และเผื่อ จุนซาง ด้วย
วันนี้ เป็นวันครบรอบวันตาย พ่อ ของยูจิน ซึ่ง ยูจิน ลืมสนิท อาจารย์คิม มาร่วม พิธีอย่างเคย
จุนซาง ไปนั่งเดียวดายในความมืดที่ริมถนน หยิบรูปถ่ายออกมาดู
ที่บ้านของ ยูจิน ก็มีรูปนี้อยู่อัลบั้มเช่นกัน
Amornbyj@copyright
No comments:
Post a Comment