Episode 15- Journey to the past
ธุวดารา
ลี มินฮุง พยายามตามหาความหลังที่เลือนหาย ด้วยการย้อนเหตุการณ์ในอดีตที่จารึกแนบแน่นในห้วงความทรงจำของ ยูจิน ตลอด สิบ ปี ที่ผ่านมา
เส้นทางที่ผ่านเหมันต์อัน จุนซาง ได้ ร่ายมนตรามหาเสน่ห์ เอาไว้
มนตรา ที่....
แทรกไว้กับละอองหิมะทุกละออง ที่โปรยปรายกระจายว่อน ก่อนปลิวลงมากองบนพื้นพสุธา
ซ่อนไว้ใน ทุกอณูของไอเย็น และความหนาวเหน็บ ของอากาศ โดยรอบ
ฝากไว้กับสายลมที่หวีดหวิว ราวจะกรีดผิวเนื้อ
ซึมซับไว้กับ แสงตะวันที่สาดส่องสว่างไสว เจิดจ้า .....
แล้วรวมตัวเป็นหนึ่งเดียว กับดาว Polaris ที่สถิตนิรันดร์ ในฟากฟ้าเวหาหาว ท่ามกลางหมู่ดาว
แม้นว่า ยูจิน จะปิด สองนัยนา เมื่อยามสบตาชายใดแม้นว่า ประตูหัวใจ ปิดตาย สำหรับ ผู้ชายทั้งโลกเฝ้ารอคอย จุนซาง ที่จะกลับออกมาจากดินแดนแห่งเงาแม้เหมันต์จะผันผ่าน กาลเวลาจะล่วงเลย ไปสักเท่าใด...............
แต่แล้ว หัวใจ ของ ยูจิน ก็เปิดรับ ลี มินฮุง ให้เข้ามาอยู่ร่วมกับ คัง จุนซาง
ยูจิน รัก ผู้ชาย สองคน ที่ราวจะใช่ แต่ก็ไม่ใช่ ไม่คล้ายแต่ดูจะคล้าย คนเดียวกัน
แต่ในความ ใช่ ไม่ใช่ ไม่คล้าย คล้าย นี้
ที่เหมือนกัน ก็คือ ทั้ง จุนซาง และ มินฮุง เป็นดาว Polaris ให้ ยูจิน
ยูจิน ไม่ได้ มี Polaris 2 ดวง เพราะ ในห้วงจักวาล กลางนภาฟ้ากว้าง มี Polaris เพียง ดวงเดียว
เมื่อ ลี มินฮุง ก็คือ คัง จุนซาง
ดังนั้น เมื่อ ลี มินฮุง ได้ความทรงจำ อันเป็นความหลังที่โหยหา กลับคืนมา
ยูจิน ก็ได้ของขวัญที่เลอล้ำค่า คืนกลับมา เช่นกัน นั่นคือ ธุวดารา
ธุวดารา คือ ดาวเหนือ หรือ Polaris นั่นเอง
อารัมภบท เสียยาวเชียว…….
Episode 15
ยูจิน กุมสองมือของ จุนซางไว้ สายตาจ้องมอง จุนซาง
จุนซาง : ผมจำวันแรกที่เราพบกันได้ เราเจอกันบนรถเมล์ ตอนนั้นคุณนั่งหลับและเอาหัวมาซบไหล่ผม
ยูจิน พยักหน้า : ใช่ .. ใช่แล้วละ เราเจอกันครั้งแรกบนรถเมล์จริงๆ เธอจำได้แล้วเหรอ
จุนซาง : ตอนนั้น คุณไว้ผมยาว และคุณก็เอาแต่จ้องมองผม ตลอดเวลาเลย
จุนซาง พูดช้าๆ
ยูจิน ดีใจ จนน้ำตาซึม : แล้วอะไรอีก แล้วเธอจำอย่างอื่นอีกได้มั๊ย
จุนซาง ทำท่านึก ; ผมจำ ซังฮวก ได้นิดหน่อย แต่ว่า..ผมจำเรื่องอื่นไม่ได้เลย ผมนึกไม่ออก
ยูจิน : ไม่เป็นไรหรอก เรารู้แล้วว่า เธอ คือ จุนซาง แค่นั้นมันก็พอแล้วละนะ ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ จุนซาง
น้ำตาที่ซึมอยู่ของ ยูจิน ไหลกลิ้งลงมา
จุนซาง : ผม...ผม คือ จุนซาง จริงๆใช่มั๊ย ผม มีความทรงจำกับคุณ มันเรื่องจริงใช่มั๊ย
ยูจิน พยักหน้ารับคำ
จุนซาง ขยับตัวยกตัวขึ้นมาโอบกอด ยูจิน น้ำตาไหล
จุนซาง : ผมโล่งใจจริงๆที่ผมจำคุณได้แล้ว
ยูจิน เสียงสั่นด้วยความรู้สึกภายใน : ขอบคุณ ขอบคุณมากนะ จุนซาง
ทั้งคู่กอดกันแน่น ถ่ายทอดความรู้สึก ของกันและกัน
ที่อพาร์ทเม้นท์ของ ยูจิน
จินซุก เปิดประตูห้อง ยูจิน เข้ามา ยูจิน กำลังจัดเสื้อผ้าลงกระเป๋า
จินซุก : ยูจิน กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ยูจิน นั่นทำอะไรน่ะ
จินซุก ลงนั่งบนเตียงข้างๆ ยูจิน ยูจิน ทำท่าทางเงอะงะ จน จินซุก แปลกใจ : ยูจิน มีเรื่องอะไรเหรอ
จินซุก เริ่มร้อนใจจับแขน ยูจิน ไว้อย่างเป็นห่วง
ยูจิน : หือ
จินซุก : เธอเป็นอะไรไป
ยูจิน น้ำตาคลอ : จินซุก จุนซาง เขา..
จินซุก ตกใจ : เอ้อ...จุน..จุน จุนซางเป็นอะไรเหรอ
ยูจิน : จุนซาง เขาจำทุกอย่างได้แล้ว
จินซุก : จริงเหรอ เธอพูดจริงๆเหรอ ยูจิน
ยูจิน พยักหน้าร้องไห้ เพราะตื้นตันใจ
จินซุก ลุกขึ้นไปกอด ยูจิน ไว้ ยูจิน ก็กอด จินซุก
จินซุก : งั้นก็ยอดไปเลยล่ะ
ยูจิน : เอ้อ.. ฉันกลัวว่า เธออาจจะไม่หันมา ถ้าเรียกว่า จุนซาง
จุนซาง ยิ้มน้อยๆให้ ยูจิน หน้าตามีกังวล
ยูจิน : คิดเรื่องอะไรอยู่เหรอ
จุนซาง : ก็คิดไปเรื่อยๆ
ยูจิน ; ฉันรู้นะ คิดเรื่องในอดีต น่ะสิ
จุนซาง : ผมจำบางอย่างได้ชัด แต่บางอย่างก็จำไม่ได้เลย มันเลือนๆ เหมือนมีหมอกบัง
ซังฮวกนั่งอยู่ในรถ คอย ยูจิน
ซังฮวก เกิดความขัดแย้งในใจมานาน
พอรู้ว่า จุนซาง ฟื้นความทรงจำได้แล้ว ซังฮวก รีบไปโรงพยาบาล
แม้จะจากกันด้วยรอยยิ้มไม่ได้ แต่อย่างน้อยเพื่อแสดงความรู้สึกที่เคยเข้าใจว่า เป็นรักที่มั่นคง
ซังฮวก ก็ พยายามกล้ำกลืนความรู้สึกของตัวเอง : ตลก ดีนะ จุนซาง พยายามที่จะฟื้นความทรงจำที่มีกับเธอ
แต่ว่า ฉันจะต้องพยายามที่จะลืมเธอ ลืมมันไปให้หมด
ซังฮวก เงยมองหน้า ยูจิน เบือนสายตาไปครั้งหนึ่ง แล้ว พูดต่อ : ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ฉันจะอยู่ต่อไปไหวมั๊ย แต่ฉันจะพยายาม แม้ต้องโทรหาเธอกลางดึก หรือไปหาเธอ
ยูจิน ก้มหน้าลง
ซังฮวก : หรือเรียกร้องความสนใจจากเธอ เธอก็อย่าสนใจฉันเลย
เริ่มจาก สาวน้อย 18 ปี ยูจิน ในชุดนักเรียน วิ่ง เข้ามาหาท่าทางกระหืดกระหอบ
เช้าวันรุ่งขึ้น
ซังฮวก เดินตาม ยูจิน เพื่อ เอาเสื้อกันหนาว ของ ยูจิน ไปให้ ยูจิน
จุนซาง สวมเสื้อกันหนาว ของ จุนซาง ให้ ยูจิน ตัดหน้า ซังฮวก ซังฮวกเมินหน้าไม่สบอารมณ์
ยูจิน วิ่งตาม ซังฮวก ที่ริมกำแพงทางเดิน เพราะ ซังฮวก งอน ยูจิน เมื่อมาถึงสถานี ขากลับ
เมื่อกลับถึงบ้าน ซังฮวก ก็คว่ำรูปถ่าย คู่ ของตนกับ ยูจิน ลงพื้นโต๊ะ เพราะโกรธ ยูจินมาก
ซังฮวก ที่ทางม้าลาย และเพลง อิทจิมา …โปรดอย่าลืม...
ซังฮวก ก้าวเดินต่ออีก ก้าวสองก้าว ก็หยุด ยืนกลางถนน
รำลึกภาพ ที่ตัวเอง สวมแหวนหมั้นให้ ยูจิน
ภาพที่ตัวเอง พยายามจะจูบ ยูจิน ในรถ แต่ไม่สำเร็จ
แล้วซังฮวก ก็ได้ ความเข้มแข็ง ในจิตใจว่า ไม่ว่าอย่างไร ซังฮวก ต้องมีชีวิต อยู่ต่อไป
ฮา-นา-โด โจ-กึม-โด อิท-จี่-มา-รา-โย
และ อีกครั้ง ที่จะสื่อ ความในใจ ความรู้สึก ของพระเอก จุนซาง ในท่ามกลางบรรยากาศโดดเดี่ยวเดียวดายเวิ้งว้างกับราตรี ที่ขมุกขมัวสลัวลางริมชายหาด ท้องทะเลที่มีแต่เสียงลม เสียงคลื่น คละเคล้า กับ น้ำตาที่ไหลรินของ จุนซางน่าจะเป็น scene ที่ 18
ไว้ เปรียบเทียบ ความตั้งใจ ของผู้กำกับ ยุน ซุกโฮ นะคะ ขอชื่นชม ยกย่อง ผู้กำกับ จริงๆ
เพลงนี้ ดิฉันรู้สึกเองว่า ไม่ได้ สื่อ แค่ความโศกเศร้า แต่สื่อรวมความอ้างว้าง ว้าเหว่ และรันทดใจ เวลาฟังเพลงและ ดูภาพละคร ใจคอคนดู พลอยโหวงเหวง วาบหวิว ใจหายไปกับ ซังฮวก และ จุนซาง เสีย จริง ๆ )
ซังฮวกทิ้ง พ่อกับ แม่ ไว้ ตัวเองขึ้นห้อง นั่งลงบนเตียงนอนอยู่กับความมืดมิดภายในห้องของคืนนั้น
จินซุก เปิดประตูห้อง ยูจิน เข้ามา ยูจิน กำลังจัดเสื้อผ้าลงกระเป๋า
จินซุก : ยูจิน กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ยูจิน นั่นทำอะไรน่ะ
จินซุก ลงนั่งบนเตียงข้างๆ ยูจิน ยูจิน ทำท่าทางเงอะงะ จน จินซุก แปลกใจ : ยูจิน มีเรื่องอะไรเหรอ
จินซุก เริ่มร้อนใจจับแขน ยูจิน ไว้อย่างเป็นห่วง
ยูจิน : หือ
จินซุก : เธอเป็นอะไรไป
ยูจิน น้ำตาคลอ : จินซุก จุนซาง เขา..
จินซุก ตกใจ : เอ้อ...จุน..จุน จุนซางเป็นอะไรเหรอ
ยูจิน : จุนซาง เขาจำทุกอย่างได้แล้ว
จินซุก : จริงเหรอ เธอพูดจริงๆเหรอ ยูจิน
ยูจิน พยักหน้าร้องไห้ เพราะตื้นตันใจ
จินซุก ลุกขึ้นไปกอด ยูจิน ไว้ ยูจิน ก็กอด จินซุก
จินซุก : งั้นก็ยอดไปเลยล่ะ
ยงกุ๊ก รับโทรศัพท์ : หา... จุนซาง จำทุกอย่างได้แล้วเหรอ
ซังฮวก ที่มาหา ยงกุ๊ก ที่คลินิก สัตว์แพทย์ ผุดลุกขึ้นยืน แล้ว วิ่งออกไปจาก คลินิก
แชรีน ก็ได้รับข่าวนี้ ท่าทางไม่ได้ ดีใจด้วยเลย ค่อยๆทรุดตัวลงนั่งในร้าน บูติค
ซังฮวก ไปที่โรงพยาบาล
ซังฮวก ที่มาหา ยงกุ๊ก ที่คลินิก สัตว์แพทย์ ผุดลุกขึ้นยืน แล้ว วิ่งออกไปจาก คลินิก
แชรีน ก็ได้รับข่าวนี้ ท่าทางไม่ได้ ดีใจด้วยเลย ค่อยๆทรุดตัวลงนั่งในร้าน บูติค
ซังฮวก ไปที่โรงพยาบาล
วิ่งไปที่ห้องที่ มินฮุง นอนป่วยอยู่ เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป ก็พบ เตียงคนไข้ที่ว่างเปล่า
ไม่มี มินฮุง นอนอยู่ ซังฮวก รีบไปที่ห้องพยาบาล
และถาม พยาบาลว่า : คุณ ลี มินฮุง ที่อยู่ในห้องฉุกเฉินล่ะครับ
พยาบาล : อ๋อ คุณ ลี มินฮุง สงสัยไปตรวจร่างกายละมังคะ อีกเดี๋ยวก็คงจะเสร็จค่ะ
ซังฮวก : ลี มินฮุง ได้ความทรงจำ คืนมาแล้วเหรอครับ
พยาบาลหัวเราะ : อ๋อ ทราบเรื่องแล้วเหรอคะ ดีใจด้วยนะคะ
ซังฮวก ยืนนิ่งอึ้ง แล้ว ก็ ถอนใจเบาๆ
และถาม พยาบาลว่า : คุณ ลี มินฮุง ที่อยู่ในห้องฉุกเฉินล่ะครับ
พยาบาล : อ๋อ คุณ ลี มินฮุง สงสัยไปตรวจร่างกายละมังคะ อีกเดี๋ยวก็คงจะเสร็จค่ะ
ซังฮวก : ลี มินฮุง ได้ความทรงจำ คืนมาแล้วเหรอครับ
พยาบาลหัวเราะ : อ๋อ ทราบเรื่องแล้วเหรอคะ ดีใจด้วยนะคะ
ซังฮวก ยืนนิ่งอึ้ง แล้ว ก็ ถอนใจเบาๆ
จุนซาง ยืนอยู่หน้าห้อง เกิดภาพเลือนๆขึ้นมาในความทรงจำ
เป็นภาพที่จุนซาง ขว้างปาหิมะเล่นกับ ยูจิน
ภาพในห้องเรียนที่ออกไปยืนหน้าชั้นเรียนกับ ยูจิน
จุนซาง หลับตาลง มีภาพของซังฮวก ในชุดนักเรียนชั้นมัธยมปลายเดินที่ทางเดินของห้องเรียน
มีภาพรูปเก่าๆ ของคนที่ยืนกันอยู่ สามคน เป็น หนึ่งหญิง สองชาย
แล้วก็ มีภาพของ จุนซาง วิ่งออกมาจากที่แห่งหนึ่ง
จุนซาง ลืมตาขึ้น กระพริบตา นึกถึงภาพที่เห็นในอนุสติเมื่อครู่
เป็นภาพที่จุนซาง ขว้างปาหิมะเล่นกับ ยูจิน
ภาพในห้องเรียนที่ออกไปยืนหน้าชั้นเรียนกับ ยูจิน
จุนซาง หลับตาลง มีภาพของซังฮวก ในชุดนักเรียนชั้นมัธยมปลายเดินที่ทางเดินของห้องเรียน
มีภาพรูปเก่าๆ ของคนที่ยืนกันอยู่ สามคน เป็น หนึ่งหญิง สองชาย
แล้วก็ มีภาพของ จุนซาง วิ่งออกมาจากที่แห่งหนึ่ง
จุนซาง ลืมตาขึ้น กระพริบตา นึกถึงภาพที่เห็นในอนุสติเมื่อครู่
ยูจิน ..เดินเข้ามาพอดี
ยูจิน ส่งเสียงเรียก : จุนซาง
จุนซาง ที่ยืนหันหลังให้ ยูจิน อยู่ หันไปตามเสียงเรียก
ยูจิน ส่งเสียงเรียก : จุนซาง
จุนซาง ที่ยืนหันหลังให้ ยูจิน อยู่ หันไปตามเสียงเรียก
ยูจิน : เอ้อ.. ฉันกลัวว่า เธออาจจะไม่หันมา ถ้าเรียกว่า จุนซางจุนซาง ยิ้มน้อยๆให้ ยูจิน หน้าตามีกังวล
ยูจิน : คิดเรื่องอะไรอยู่เหรอ
จุนซาง : ก็คิดไปเรื่อยๆ
ยูจิน ; ฉันรู้นะ คิดเรื่องในอดีต น่ะสิ
จุนซาง : ผมจำบางอย่างได้ชัด แต่บางอย่างก็จำไม่ได้เลย มันเลือนๆ เหมือนมีหมอกบัง
ผมไม่แน่ใจว่ามันเกิดจริงหรือเปล่า หรือเป็นความฝัน
ยูจิน : แต่ว่า เธอ ก็ จำได้แล้ว ว่าเธอคือ จุนซาง เดี๋ยวก็ดีขึ้นเองไม่ต้องคิดมาก
จุนซาง มอง ยูจิน อย่างลึกซึ้ง ความรู้สึกที่แสดงออกไม่ได้ แจ่มใส นัก
จุนซาง นึกได้อย่างเลือนราง จุนซางรู้สึกหนักใจ
ยูจิน เอิ้ออาทร จุนซาง และคิดว่าหากตัวเองไม่สบายใจ จุนซางก็จะยิ่งไม่สบายใจ จึงพยายามไม่แสดงความรู้สึกออกมา
ยูจิน : แต่ว่า เธอ ก็ จำได้แล้ว ว่าเธอคือ จุนซาง เดี๋ยวก็ดีขึ้นเองไม่ต้องคิดมาก
จุนซาง มอง ยูจิน อย่างลึกซึ้ง ความรู้สึกที่แสดงออกไม่ได้ แจ่มใส นัก
จุนซาง นึกได้อย่างเลือนราง จุนซางรู้สึกหนักใจ
ยูจิน เอิ้ออาทร จุนซาง และคิดว่าหากตัวเองไม่สบายใจ จุนซางก็จะยิ่งไม่สบายใจ จึงพยายามไม่แสดงความรู้สึกออกมา
ยูจิน เดินเข้าไปหา จุนซาง โอบกอดรอบบ่า ของ จุนซาง อย่าง ปลอบใจ ให้กำลังใจ เต็มที่
ยูจิน ใช้ หัวใจของตัวเอง อิงแอบ กับ หัวใจ ของ จุนซาง
จุนซาง ซบหน้าลงกับไหล่ของ ยูจิน แล้ว โอบ ยูจิน ตอบ อย่างเต็มตื้นในหัวใจ
ซังฮวก ยืนมองภาพของ จุนซาง และ ยูจิน ในระยะไกล
จุนซาง ซบหน้าลงกับไหล่ของ ยูจิน แล้ว โอบ ยูจิน ตอบ อย่างเต็มตื้นในหัวใจ
ซังฮวก ยืนมองภาพของ จุนซาง และ ยูจิน ในระยะไกล
ยูจิน จัดเสื้อ ให้ จุนซาง ให้เข้าที่เข้าทาง แล้ว จุนซาง ก็ โอบไหล่ ยูจิน พาเดินออกจากบริเวณนั้น
ซังฮวก ยืน มอง อย่างหักใจ เอาเถิดนะ มาจนถึงบัดนี้แล้ว
( ผมต้องยอมแล้วละว่า เป็นได้แค่พระรองของเรื่อง)
ซังฮวก ยืน มอง อย่างหักใจ เอาเถิดนะ มาจนถึงบัดนี้แล้ว
( ผมต้องยอมแล้วละว่า เป็นได้แค่พระรองของเรื่อง)
ส่วน แชรีน ก็ไปนั่ง ดื่มเหล้าใน ผับประจำ
จินซุก และ ยงกุ๊ก ตามไปด้วยความเป็นห่วง แชรีน
แชรีน ไล่ เพื่อน ทั้งสอง ให้ ไปซะ แต่ จินซุก เป็นห่วง แชรีนมาก
แชรีน : พวกเธอไปโรงพยาบาลมาแล้วใช่มั๊ย ยูจินเป็นยังไงมั่ง คงจะหน้าบาน ที่ จุนซาง จำทุกอย่างได้แล้วละซี
จินซุก และ ยงกุ๊ก ตามไปด้วยความเป็นห่วง แชรีน
แชรีน ไล่ เพื่อน ทั้งสอง ให้ ไปซะ แต่ จินซุก เป็นห่วง แชรีนมาก
แชรีน : พวกเธอไปโรงพยาบาลมาแล้วใช่มั๊ย ยูจินเป็นยังไงมั่ง คงจะหน้าบาน ที่ จุนซาง จำทุกอย่างได้แล้วละซี
จินซุก : เรายังไม่ได้ไปหรอก และ ยูจิน ก็ไม่กล้าบอกเธอ เพราะเขารู้สึกผิดรู้ไหม เธออย่าเข้าใจ ยูจิน ผิดอีกเลยนะ
แชรีน ; ก็แน่อยู่แล้ว ก็ ยูจิน เขาเป็นนางฟ้า นี่นะ
ยงกุ๊ก : แชรีน เราอุตส่าห์ รีบมาที่นี่ ก็เพราะเราเป็นห่วงเธอหรอกนะ
แชรีน ร้องไห้ : ที่พวกเธอมานี่ ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงฉันหรอก
แชรีน ; ก็แน่อยู่แล้ว ก็ ยูจิน เขาเป็นนางฟ้า นี่นะ
ยงกุ๊ก : แชรีน เราอุตส่าห์ รีบมาที่นี่ ก็เพราะเราเป็นห่วงเธอหรอกนะ
แชรีน ร้องไห้ : ที่พวกเธอมานี่ ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงฉันหรอก
ทำไม กลัวฉันจะเป็นบ้าไปรึไง ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ จุง ยุจิน กับ คัง จุนซาง พวกเขาต้องมีความสุขกัน ฉันจะคอยเอาใจช่วย
ยงกุ๊ก และ จินซุก หันมามองหน้ากัน แชรีน ยกแก้วขึ้นดื่มเหล้าจนหมดแก้ว แล้วรินเหล้า ลงไปใหม่
แชรีน ; ทำไมไม่มีใครจำ มินฮุง ได้สักคน ทำไม ทุกคนต้องพากันเรียกเขาว่า จุนซาง
แชรีน พูดไป ร้องไห้ สะอึกสะอื้นไป
แชรีน : คืน มินฮุง ให้ฉันสิ ฉันอยากได้ มินฮุง กลับมา ฉันอยากได้ มินฮุง กลับคืนมา
แล้วแชรีน ก็ฟุบหน้า ลงกับพื้นโต๊ะ ร่ำไห้ ปิ้มว่าจะขาดใจอยู่ตรงนั้น
ยงกุ๊ก มอง แชรีน แล้ว ได้แต่ ถอนใจเฮือกใหญ่ สงสาร แชรีน
ที่อพาร์ทเม้นท์ของ ยูจิน
ยงกุ๊ก และ จินซุก หันมามองหน้ากัน แชรีน ยกแก้วขึ้นดื่มเหล้าจนหมดแก้ว แล้วรินเหล้า ลงไปใหม่
แชรีน ; ทำไมไม่มีใครจำ มินฮุง ได้สักคน ทำไม ทุกคนต้องพากันเรียกเขาว่า จุนซาง
แชรีน พูดไป ร้องไห้ สะอึกสะอื้นไป
แชรีน : คืน มินฮุง ให้ฉันสิ ฉันอยากได้ มินฮุง กลับมา ฉันอยากได้ มินฮุง กลับคืนมา
แล้วแชรีน ก็ฟุบหน้า ลงกับพื้นโต๊ะ ร่ำไห้ ปิ้มว่าจะขาดใจอยู่ตรงนั้น
ยงกุ๊ก มอง แชรีน แล้ว ได้แต่ ถอนใจเฮือกใหญ่ สงสาร แชรีน
ที่อพาร์ทเม้นท์ของ ยูจิน
ซังฮวกนั่งอยู่ในรถ คอย ยูจิน
ยูจิน กำลัง เดินมา และพูดโทรศัพท์อยู่ : ใช่ ฉันกำลังจะออกจากบ้านอีกเดี๋ยว ก็คงถึง
ฉันทำอะไรไปให้กินด้วยนะ เธอต้องชอบแน่ๆ แล้ว เจอกันนะ
ยูจิน ถือห่อผ้าที่หุ้มกล่องใส่อาหารสีชมพูสดใส ไปให้ จุนซางด้วย
ซังฮวก ลงจากรถ เดินไปหา ยูจิน ยูจิน ชะงัก
ซังฮวก และ ยูจิน ไปนั่งที่ คอฟฟี่ชอป
ก่อนมาหา ยูจิน
ยูจิน ถือห่อผ้าที่หุ้มกล่องใส่อาหารสีชมพูสดใส ไปให้ จุนซางด้วย
ซังฮวก ลงจากรถ เดินไปหา ยูจิน ยูจิน ชะงัก
ซังฮวก และ ยูจิน ไปนั่งที่ คอฟฟี่ชอป
ก่อนมาหา ยูจิน
ซังฮวก เกิดความขัดแย้งในใจมานาน
เขาควรจะยอมรับ ให้ได้เร็วกว่านี้หน่อย ว่า ตนเอง ไม่ใช่ “ใครคนนั้น” ของ ยูจิน
ไม่ใช่ “ผู้ชายคนนั้น” ที่ผู้หญิงแปลกหน้าที่ริมถนน พูด กับ ยูจิน ก่อนวันหมั้น
ไม่ใช่คนที่เป็นเนื้อคู่ ของ ยูจิน
หากเขา ยอมรับได้ตั้งแต่แรกๆ เขาอาจจะเตรียมใจไว้รับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในวันนี้
แต่ เขากลับทำใจไม่ได้ เขาไม่อาจปล่อยมือของ ยูจิน และไม่อาจส่ง ยูจิน ให้เดินออกไปจากชีวิตของเขา
ดังนั้น ซังฮวก จึง ไม่อยากบอกความจริง กับ ยูจิน ว่า มินฮุง ก็คือ จุนซาง
หวังจะให้ ยูจินไม่รู้ความจริงอย่างนี้เรื่อยไป
เขาจะได้ ไม่ต้องปล่อย ยูจิน ไป และเขา ก็ปล่อย ยูจิน ไปไม่ได้
พอรู้ว่า จุนซาง ฟื้นความทรงจำได้แล้ว ซังฮวก รีบไปโรงพยาบาล
แม้ว่า ไม่อยากไปพบภาพ ที่ ยูจิน และ จุนซาง แสดงความรักต่อกันอย่างหวานซึ้ง
ซังฮวก ต้องทนฝืนใจมาดูให้เห็นกับตา
เมื่อซังฮวก เห็นทั้ง จุนซาง และ ยูจิน อยู่ด้วยกันอย่างหวานชื่น มีความรักต่อกันอย่างลึกซึ้ง
เมื่อซังฮวก เห็นทั้ง จุนซาง และ ยูจิน อยู่ด้วยกันอย่างหวานชื่น มีความรักต่อกันอย่างลึกซึ้ง
ในนาทีนั้นเอง ซังฮวก ก็ตัดใจจะหลีกทาง ให้คนทั้งสอง
เป็นเวลา สิบปี
เป็นเวลา สิบปี
นับแต่ จุนซาง ได้จากไป ซังฮวก ไม่เคยเห็น ยูจิน มีความสุข เช่นนี้มาก่อน
แต่ความรู้สึกของซังฮวก ที่มีต่อ ยูจิน ยังมั่นคงเสมอ ซังฮวกไม่อยากให้ ยูจิน เป็นฝ่ายบอกลา
แม้จะจากกันด้วยรอยยิ้มไม่ได้ แต่อย่างน้อยเพื่อแสดงความรู้สึกที่เคยเข้าใจว่า เป็นรักที่มั่นคง
เขาควร ทำใจปล่อย ยูจินจากไปด้วยดี
แม้ว่า ยูจิน จะเป็น รักแรก ของ ซังฮวก
นี่เป็นความจริงที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง และจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป
ซังฮวก นั่งมองหน้า ยูจิน แล้ว ต่างคน ต่างต้องหลบตากัน
ซังฮวก : จุนซาง ฟื้นความทรงจำแล้วใช่ไหม
ยูจิน : ใช่ แต่ยังไม่หมดหรอก แต่เขาก็จำเธอได้ด้วยนะ
ซังฮวก ยิ้มนิดๆ : เหรอ แต่เราแต่เรามีความหลังที่ไม่ดีต่อกันนักหรอก
ยูจิน : เธออยากเจอเขาไหม
ซังฮวก พูด ช้าๆ : เอาไว้วันหลังแล้วกัน
ยูจิน : ก็ได้
ซังฮวก : ยูจิน ฉันไม่เสียใจ ที่ไม่ได้บอกเธอว่า ลี มินฮุง เขา ก็คือ คัง จุนซาง
ซังฮวก นั่งมองหน้า ยูจิน แล้ว ต่างคน ต่างต้องหลบตากัน
ซังฮวก : จุนซาง ฟื้นความทรงจำแล้วใช่ไหม
ยูจิน : ใช่ แต่ยังไม่หมดหรอก แต่เขาก็จำเธอได้ด้วยนะ
ซังฮวก ยิ้มนิดๆ : เหรอ แต่เราแต่เรามีความหลังที่ไม่ดีต่อกันนักหรอก
ยูจิน : เธออยากเจอเขาไหม
ซังฮวก พูด ช้าๆ : เอาไว้วันหลังแล้วกัน
ยูจิน : ก็ได้
ซังฮวก : ยูจิน ฉันไม่เสียใจ ที่ไม่ได้บอกเธอว่า ลี มินฮุง เขา ก็คือ คัง จุนซาง
ฉันจะไม่มีวันบอกเธอเด็ดขาด ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร
ยูจิน มองหน้า ซังฮวก ฟังอย่างตั้งใจ
ซังฮวก : ฉันไม่อยากบอกเธอ เพราะฉันไม่อยากให้เธอรู้เลย
ยูจิน หลบสายตาลง
ซังฮวก : ฉันไม่อยากเสียเธอไปจริงๆ เพราะว่าสำหรับฉันแล้ว เธอคือรักแรกของฉัน
ยูจิน ฟังแล้ว สะท้อนใจ : ซังฮวก
ซังฮวก : แต่ว่าฉันจะตัดใจ ฉันไม่อยากให้เธอต้องเสีย จุนซาง เป็นครั้งที่สอง
ยูจิน ก้มหน้าลง กล้ำกลืนความรู้สึกผิด
ยูจิน มองหน้า ซังฮวก ฟังอย่างตั้งใจ
ซังฮวก : ฉันไม่อยากบอกเธอ เพราะฉันไม่อยากให้เธอรู้เลย
ยูจิน หลบสายตาลง
ซังฮวก : ฉันไม่อยากเสียเธอไปจริงๆ เพราะว่าสำหรับฉันแล้ว เธอคือรักแรกของฉัน
ยูจิน ฟังแล้ว สะท้อนใจ : ซังฮวก
ซังฮวก : แต่ว่าฉันจะตัดใจ ฉันไม่อยากให้เธอต้องเสีย จุนซาง เป็นครั้งที่สอง
ยูจิน ก้มหน้าลง กล้ำกลืนความรู้สึกผิด
น้ำตา พากันมาขังอยู่ในดวงตา : ฉันต้องโดนลงโทษ แน่ๆ ฉันต้องโดนลงโทษ แน่ๆ ที่ฉันทำร้ายเธอ
ซังฮวก : อย่าพูดแบบนั้นเลย ฉันไม่ได้เจ็บปวดอะไร ฉันไม่เป็นไรหรอก
ซังฮวก : อย่าพูดแบบนั้นเลย ฉันไม่ได้เจ็บปวดอะไร ฉันไม่เป็นไรหรอก
แต่ฉันจะเจ็บปวดที่เห็นเธอร้องไห้ นะ ยูจิน
ยูจิน เงยหน้ามอง ซังฮวก หยาดน้ำตาไหลริน
ยูจิน เงยหน้ามอง ซังฮวก หยาดน้ำตาไหลริน
ซังฮวก ก็ พยายามกล้ำกลืนความรู้สึกของตัวเอง : ตลก ดีนะ จุนซาง พยายามที่จะฟื้นความทรงจำที่มีกับเธอ
แต่ว่า ฉันจะต้องพยายามที่จะลืมเธอ ลืมมันไปให้หมด
ซังฮวก เงยมองหน้า ยูจิน เบือนสายตาไปครั้งหนึ่ง แล้ว พูดต่อ : ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ฉันจะอยู่ต่อไปไหวมั๊ย แต่ฉันจะพยายาม แม้ต้องโทรหาเธอกลางดึก หรือไปหาเธอ
ยูจิน ก้มหน้าลง
ซังฮวก : หรือเรียกร้องความสนใจจากเธอ เธอก็อย่าสนใจฉันเลย
อย่ายิ้มหรือว่าร้องไห้ให้ฉัน ทำได้มั๊ย เธอจะช่วยฉันได้มั๊ย
ยูจิน เงย ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาขึ้นมองซังฮวก
ซังฮวก ก็คลอคลองไปด้วยน้ำตาในดวงตา : ฉัน ขอโทษเธอ ฉันขอโทษเธอจริงๆ
ยูจินสะอื้น
ซังฮวก : นี่เป็นครั้งสุดท้าย ที่ฉันจะทำเธอร้องไห้ ขอโทษด้วยนะที่ผิดสัญญา
ซังฮวก กลั้น น้ำตาไม่อยู่แล้ว น้ำตา หลั่งรินลงมา
ซังฮวก : ฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอ
แล้ว ซังฮวก ก็ลุกออกไป ปล่อยให้ ยูจิน นั่งสะอื้นไห้ อยู่คนเดียว
ยูจิน เงย ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาขึ้นมองซังฮวก
ซังฮวก ก็คลอคลองไปด้วยน้ำตาในดวงตา : ฉัน ขอโทษเธอ ฉันขอโทษเธอจริงๆ
ยูจินสะอื้น
ซังฮวก : นี่เป็นครั้งสุดท้าย ที่ฉันจะทำเธอร้องไห้ ขอโทษด้วยนะที่ผิดสัญญา
ซังฮวก กลั้น น้ำตาไม่อยู่แล้ว น้ำตา หลั่งรินลงมา
ซังฮวก : ฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอ
แล้ว ซังฮวก ก็ลุกออกไป ปล่อยให้ ยูจิน นั่งสะอื้นไห้ อยู่คนเดียว
ซังฮวก เดินออกมาที่ริมถนน เดินช้าๆ
ข้ามถนนที่ทางม้าลายแล้ว ซังฮวก ก็หยุดเดิน
รำลึก ภาพความหลัง ของตนเองกับ ยูจิน (พร้อมกับเสียง เพลง อิทจิมา)
ข้ามถนนที่ทางม้าลายแล้ว ซังฮวก ก็หยุดเดิน
รำลึก ภาพความหลัง ของตนเองกับ ยูจิน (พร้อมกับเสียง เพลง อิทจิมา)
เริ่มจาก สาวน้อย 18 ปี ยูจิน ในชุดนักเรียน วิ่ง เข้ามาหาท่าทางกระหืดกระหอบ
แล้ว สองคน พากันวิ่งไปขึ้นรถเมล์ เพื่อจะไปโรงเรียน
การเล่นรอบกองไฟบนภูเขา กัปตันคิว ยูจิน นั่งข้าง หางหมู ซังฮวก หน้าตาต่างยิ้มแย้มแจ่มใส
ซังฮวก วิ่ง ถือไฟฉาย ออกไปตามหา ยูจิน ที่หลงทางกลางดึก
ภาพที่ จุนซาง และ ยูจิน จับมือกัน เดินกลับมาบ้านพัก
การเล่นรอบกองไฟบนภูเขา กัปตันคิว ยูจิน นั่งข้าง หางหมู ซังฮวก หน้าตาต่างยิ้มแย้มแจ่มใส
ซังฮวก วิ่ง ถือไฟฉาย ออกไปตามหา ยูจิน ที่หลงทางกลางดึก
ภาพที่ จุนซาง และ ยูจิน จับมือกัน เดินกลับมาบ้านพัก
จุนซาง และ ยูจิน ปล่อยมือจากกัน เมื่อ เข้ามาใกล้ กลุ่มเพื่อน
เช้าวันรุ่งขึ้น
ซังฮวก เดินตาม ยูจิน เพื่อ เอาเสื้อกันหนาว ของ ยูจิน ไปให้ ยูจิน
จุนซาง สวมเสื้อกันหนาว ของ จุนซาง ให้ ยูจิน ตัดหน้า ซังฮวก ซังฮวกเมินหน้าไม่สบอารมณ์
ยูจิน วิ่งตาม ซังฮวก ที่ริมกำแพงทางเดิน เพราะ ซังฮวก งอน ยูจิน เมื่อมาถึงสถานี ขากลับ
เมื่อกลับถึงบ้าน ซังฮวก ก็คว่ำรูปถ่าย คู่ ของตนกับ ยูจิน ลงพื้นโต๊ะ เพราะโกรธ ยูจินมาก
ซังฮวก ที่ทางม้าลาย และเพลง อิทจิมา …โปรดอย่าลืม...
ซังฮวก ก้าวเดินต่ออีก ก้าวสองก้าว ก็หยุด ยืนกลางถนน
รำลึกภาพ ที่ตัวเอง สวมแหวนหมั้นให้ ยูจิน
ภาพที่ตัวเอง พยายามจะจูบ ยูจิน ในรถ แต่ไม่สำเร็จ
เพราะ ยูจิน เก๊กหน้าหลับตาปี๋ รอซังฮวก ซังฮวก เลยหมดอารมณ์ โรแมนติก
ภาพงานวันหมั้น แต่ไม่ได้หมั้น
ซังฮวก ร่ำร้อง จะตาม ยูจิน ขึ้นไปบนเขา ที่สกีรีสอรต์ วันที่มีพายุหิมะ
ซังฮวก ปล้ำ ยูจิน ที่โรงแรม ยูจิน วิ่งหนีออกจากโรงแรม
ภาพ ที่ ซังฮวก ขึ้นไปเดิน บนรั้วไม้ สวนสาธารณะ ริมถนน เลียน แบบ ยูจิน
ภาพงานวันหมั้น แต่ไม่ได้หมั้น
ซังฮวก ร่ำร้อง จะตาม ยูจิน ขึ้นไปบนเขา ที่สกีรีสอรต์ วันที่มีพายุหิมะ
ซังฮวก ปล้ำ ยูจิน ที่โรงแรม ยูจิน วิ่งหนีออกจากโรงแรม
ภาพ ที่ ซังฮวก ขึ้นไปเดิน บนรั้วไม้ สวนสาธารณะ ริมถนน เลียน แบบ ยูจิน
เพราะอยากรู้ว่า ทำแบบนั้น จะรู้สึกอย่างไร ทำไม ยูจิน ชอบทำ
ภาพวันที่ ยูจิน ไปเยี่ยม ซังฮวก ที่โรงพยาบาล
ภาพวันที่ ยูจิน ไปเยี่ยม ซังฮวก ที่โรงพยาบาล
ยูจิน ซบลงกับอกของ ซังฮวก เมื่อ ซังฮวก ถอดสายน้ำเกลือออก หมอและพยาบาลปั่นป่วน
ซังฮวก คุกเข่า ลงขอร้อง ลี มินฮุง ให้ ปล่อย ยูจินไปซะ
ภาพสุดท้าย ที่ ยูจิน กอด กับจุนซาง ที่โรงพยาบาล หลัง ลี มินฮุง ถูกรถชน และฟื้นขึ้นมา เป็น คัง จุนซาง
ซังฮวก กับหยาดน้ำตาอาลัยอาวรณ์กับภาพความหลังเหล่านี้
ซังฮวก คุกเข่า ลงขอร้อง ลี มินฮุง ให้ ปล่อย ยูจินไปซะ
ภาพสุดท้าย ที่ ยูจิน กอด กับจุนซาง ที่โรงพยาบาล หลัง ลี มินฮุง ถูกรถชน และฟื้นขึ้นมา เป็น คัง จุนซาง
ซังฮวก กับหยาดน้ำตาอาลัยอาวรณ์กับภาพความหลังเหล่านี้
ยืนเคว้งคว้างกลางถนน ที่มีรถรา วิ่งไป สวนมาอย่างขวักไขว่
แต่ จิตใจ ของซังฮวก แสนอ้างว้างว้าเหว่ โศกรันทด
เหมือนซังฮวก ยืนอยู่เดียวดายในโลกกว้างใบนี้ในท่ามกลางความจอแจของท้องถนน เสียงแตรรถยนต์
( ในละคร ไม่มีเสียงแตรรถหรอกค่ะ มีแต่เสียงเพลง แต่ ถ้า ซังฮวก เดิน ๆ หยุด บนทางม้าลาย แบบนี้ รถวิ่งไปสวนมา แบบนี้ คนขับรถคันใกล้ตัว ซังฮวก ต้อง บีบแตรรถแน่นอน ชัวร์ค่ะ)
แล้วซังฮวก ก็ได้ ความเข้มแข็ง ในจิตใจว่า ไม่ว่าอย่างไร ซังฮวก ต้องมีชีวิต อยู่ต่อไป
เพราะหากเขาตายไปในตอนนี้ จะทำให้ ยูจิน มีมลทิน
ไม่ว่าจะเจ็บปวดทรมานอย่างไร เขาต้องอยู่ต่อไป เพื่อ ยูจิน
เพลง อิจจิมา Don’t forget
ขับร้องโดย Ryu
ขับร้องโดย Ryu
ฮา-นา-โด โจ-กึม-โด อิท-จี่-มา-รา-โย
นา-กา กัด-เต อัพ-ซา-โด อิท-จี่-มา-รา-โย
ชัน-โด เช-กึน-โด หน่า-อะ-ซ้า-ราง-งึม
กา-กัท-อิ อิท-นึ้ม-กา-โด โมล-รี อิท-นี-โย
* แหน่-ก่า ชี-เค้-ชู-เก่-โย
ขื่อ-โด-ซี้ อะ-ดี-รา-โด อัม-เจ-อะ-โด นา-กา
คี๊-ด้า-รา-โย้ เน-กา กั่น-เต่-ก้า-จี่โช-อึม
มัน-น้าน-กาน กา-โร ดา-ชี้
เหน่-กา ก๊า-นึ้ม-กี๊-รี๊ จู-กึ่ม หนึ่น-ดา-ร้า-โด๊
อิท-จิ-มา อิท-จิ๊-มา น้า-ก๊า ช้า-โช้น-เต-ก่า-จี
(ซ้ำ )
ความหมายภาษาไทย
โปรดอย่าลืมอย่าลืมแม้แต่เพียงครั้งเดียว
สำหรับทุกสิ่งที่เราเคยมีร่วมกัน
แม้ยามที่ไม่มีฉันอยู่เคียงใกล้ ก็จงอย่าลืม
ไม่ว่าครั้งแรก ครั้งนี้ หรือครั้งไหนๆ
ความรักของฉันจะโผผินไปอยู่ใกล้เธอ
* ฉันจะคอยปกป้องเธอ
ไม่ว่าเธอจะอยู่หนไหน หรือเวลาใด
โปรดคอยจนกว่าวันที่ฉันจะกลับมา
เสือนครั้งแรกที่เราได้พบกัน อีกครั้งเธอเถอะนะ
แม้ว่าจะอีกนานแสนนาน อีกไกลแสนไกล
อย่าลืมนะ ว่าเธอจะรอจนกว่าจะถึงวันนั้น
(ซ้ำ *)
Credits to The Connect=======
Konglish
ha-na-do jo-geum-do it-ji-mal-a-yo
ne-ga-gyeot-e eop-seo-do it-ji-mal-a-yo
cheo-eum-do ddo ji-geum-do na-eui sa-rang-eun
ga-gga-i it-neun-de-do meol-li it-ne-yo
ne-ga ji-kyeo-jul-gge-yo
geu-got-si eo-di-ra-do eon-je-ra-do ne-ga
gi-da-ryeo-yo ne-gagal-dde-gga-ji
cheo-eum man-nat-deon dde-ro da-shi
ne-ga ga-neun-gil-i jo-geum neut-deo-ra-do
it-ji-ma it-ji-ma ne-ga chat-eul-dde-gga-ji
ne-ga ji-kyeo-jul-gge-yo
geu-got-si eo-di-ra-do eon-je-ra-do ne-ga
gi-da-ryeo-yo ne-ga gal-dde-gga-ji
cheo-eum man-nat-deon dde-ro da-shi
ne-ga ga-neun-gil-i jo-geum neut-deo-ra-do
it-ji-ma it-ji-ma ne-ga chat-eul-dde-gga-ji
Credit to Won - byjquilt@hotmail.com
( เพลงนี้ จะมีประกอบ อีก Scene นะคะ
ใน scene นี้ เพลง จะประกอบภาพละคร เพื่อสื่อความในใจ ความรู้สึกของพระรอง ซังฮวก ในท่ามกลางบรรยากาศ ตอนกลางวัน บนถนนที่ขวักไขว่ จอแจ และเสียงจากรถยนต์ รอบๆตัว ซังฮวก คลุกเคล้า กับหยาดน้ำตาของ ซังฮวก
ใน scene นี้ เพลง จะประกอบภาพละคร เพื่อสื่อความในใจ ความรู้สึกของพระรอง ซังฮวก ในท่ามกลางบรรยากาศ ตอนกลางวัน บนถนนที่ขวักไขว่ จอแจ และเสียงจากรถยนต์ รอบๆตัว ซังฮวก คลุกเคล้า กับหยาดน้ำตาของ ซังฮวก
และ อีกครั้ง ที่จะสื่อ ความในใจ ความรู้สึก ของพระเอก จุนซาง ในท่ามกลางบรรยากาศโดดเดี่ยวเดียวดายเวิ้งว้างกับราตรี ที่ขมุกขมัวสลัวลางริมชายหาด ท้องทะเลที่มีแต่เสียงลม เสียงคลื่น คละเคล้า กับ น้ำตาที่ไหลรินของ จุนซางน่าจะเป็น scene ที่ 18
ไว้ เปรียบเทียบ ความตั้งใจ ของผู้กำกับ ยุน ซุกโฮ นะคะ ขอชื่นชม ยกย่อง ผู้กำกับ จริงๆ
เพลงนี้ ดิฉันรู้สึกเองว่า ไม่ได้ สื่อ แค่ความโศกเศร้า แต่สื่อรวมความอ้างว้าง ว้าเหว่ และรันทดใจ เวลาฟังเพลงและ ดูภาพละคร ใจคอคนดู พลอยโหวงเหวง วาบหวิว ใจหายไปกับ ซังฮวก และ จุนซาง เสีย จริง ๆ )
ที่บ้านของซังฮวก
ซังฮวก บอก ยกเลิกการแต่งงาน และขอโทษ พ่อ กับ แม่ พ่อกับแม่ตกใจ
แม่ของซังฮวก : ลูก กับ ยูจิน มีเรื่องอะไรกันเหรอ เขาเปลี่ยนใจไม่อยากจะแต่งใช่มั๊ย
ซังฮวก : เปล่าครับ ผมเองที่แต่งงานกับเขาไม่ได้ ผมเคยคิดว่าผมรัก ยูจิน
ซังฮวก บอก ยกเลิกการแต่งงาน และขอโทษ พ่อ กับ แม่ พ่อกับแม่ตกใจ
แม่ของซังฮวก : ลูก กับ ยูจิน มีเรื่องอะไรกันเหรอ เขาเปลี่ยนใจไม่อยากจะแต่งใช่มั๊ย
ซังฮวก : เปล่าครับ ผมเองที่แต่งงานกับเขาไม่ได้ ผมเคยคิดว่าผมรัก ยูจิน
แต่มันไม่ใช่ ผมน่ะหลง ยูจิน มากกว่า ไม่อยากให้ใครได้เขา
ผมถึงเอาแต่ระแวงและทำร้ายเขา ผมถึงอยากจะหยุดเรื่องนี้ ซะ
มันไม่ดีต่อ ยูจิน และผมเองด้วย เลิกไปซะก็ดี ผมขอโทษ ครับ
ผมจะไปบอกแม่ของ ยูจิน เอง แม่ ไม่ต้องไปพูดอะไร นะครับ ผม ขอตัวขึ้นห้องก่อนนะครับ
ซังฮวกทิ้ง พ่อกับ แม่ ไว้ ตัวเองขึ้นห้อง นั่งลงบนเตียงนอนอยู่กับความมืดมิดภายในห้องของคืนนั้น
ที่โรงพยาบาล
จุนซาง นั่งอยู่บนเตียงคนไข้ มี ยูจิน นั่งเก้าอี้หน้าเตียงกางหนังสือออกอ่านให้ฟัง
จุนซาง : ยูจิน
ยูจิน เงยหน้ามอง จุนซาง
จุนซาง : คุณน่ะอยู่ที่นี่แบบนี้ไม่เบื่อเหรอ
ยูจิน : ฉันเจอ ซังฮวก มาแล้ว ทุกอย่าง โอ เค
จุนซาง : ขอโทษนะ ยูจิน
คัง มุยฮี เปิดประตูห้องเข้ามา
ที่บ้านแม่ของ ยูจิน ที่ชุนชง
แม่ของ ยูจิน พูด กับภาพ พ่อของ ยูจิน บนโต๊ะว่า : คุณคะ ซังฮวก เขาทิ้ง ยูจิน แล้ว ละค่ะ เขาปล่อยให้ลูก ไปหาคนที่ลูกรัก มันก็อาจจะดีกับ ยูจิน แต่พอฉันนึกถึง ซังฮวก ฉันก็เจ็บปวด จริงๆ ค่ะ แม่ของ ยูจิน พูดไป ร้องไห้ไป
จุนซาง นึกขึ้นได้ว่า คำถามของตัวเอง ไปสะกิดบาดแผลในใจของแม่เข้า
แม่ อึกอักเล็กน้อย ไม่รู้จะตอบอย่างไร เหมือนเมื่อก่อนเวลาที่ จุนซาง ถามคำถามนี้
จุนซาง มองหน้าแม่อย่างแสนสงสาร เห็นใจแม่ หน้าตาพลอยเศร้าหมองไปด้วย
คัง มุยฮี : แม่ยังเจ็บทุกครั้งที่คิดถึงเขา แม้ว่ามันจะนมนานมาแล้วก็ตาม
จุนซาง มองแม่อย่างเศร้าใจ สุดๆ ความรักของแม่ช่างน่าเศร้า สุดแสนระทมเหลือเกิน
จุนซาง รู้สึกผิดมาก เขาควรจะรู้ว่า ในดวงใจของแม่ มี จุนซาง อยู่ก็พอแล้ว
( คุณแม่ คะพูดเสีย ยืดยาว แต่ไม่ได้ ตอบคำถามลูก แถม เพิ่มความเศร้า สับสน กับ ลูกชาย ของ คุณแม่ มากๆ เลยนะคะ อ้อ ก็คุณแม่ ป่วยและ สับสนทางจิต ขนาด ต้องรับการบำบัด กับคุณหมอ อัน มาหลายปี น่ะค่ะ คุณ แม่ สร้างปัญหา ให้ จุนซาง อีกแล้วนะคะ)
แชรีน พ้นจากความเศร้าโศก
ซังฮวก กลายเป็น คนสูบบุหรี่จัด แม้ แต่ในห้องออกอากาศจน ดีเจ ต้องคอยปราม
ยงกุ๊ก ใช้ชีวิต สัตว์แพทย์ ได้อย่างปกติ คนเดียว
จุนซาง : ยูจิน
ยูจิน เงยหน้ามอง จุนซาง
จุนซาง : คุณน่ะอยู่ที่นี่แบบนี้ไม่เบื่อเหรอ
ยูจิน : ฉันเจอ ซังฮวก มาแล้ว ทุกอย่าง โอ เค
จุนซาง : ขอโทษนะ ยูจิน
ยูจิน ช้อนตาขึ้นมอง จุนซาง
ทั้งคู่ มองตากัน
ทั้งคู่ มองตากัน
คัง มุยฮี เปิดประตูห้องเข้ามา
แม่ มองดูลูกชายอยู่ครู่หนึ่ง อย่างไตร่ตรอง แล้วเรียกอย่างไม่ค่อยมั่นใจนักว่า : จุนซาง
จุนซาง เงยหน้ามองแม่ แล้วขานรับ : ครับ แม่ครับ
คัง มุยฮี ค่อยๆ เดินเข้ามากอด ลูกชาย
จุนซาง เงยหน้ามองแม่ แล้วขานรับ : ครับ แม่ครับ
คัง มุยฮี ค่อยๆ เดินเข้ามากอด ลูกชาย
ยูจิน มองภาพ ที่แม่และลูกชาย กอดกัน แล้วค่อยๆเลี่ยงออกมาจากห้อง
ที่บ้านแม่ของ ยูจิน ที่ชุนชง
แม่ของ ยูจิน พูด กับภาพ พ่อของ ยูจิน บนโต๊ะว่า : คุณคะ ซังฮวก เขาทิ้ง ยูจิน แล้ว ละค่ะ เขาปล่อยให้ลูก ไปหาคนที่ลูกรัก มันก็อาจจะดีกับ ยูจิน แต่พอฉันนึกถึง ซังฮวก ฉันก็เจ็บปวด จริงๆ ค่ะ แม่ของ ยูจิน พูดไป ร้องไห้ไป
ที่โรงพยาบาล
จุนซาง : แม่ครับ แล้วใครคือพ่อผม แม่บอกว่า แม่อยากมีพ่อให้ผม
จุนซาง : แม่ครับ แล้วใครคือพ่อผม แม่บอกว่า แม่อยากมีพ่อให้ผม
ตอนที่ผมเป็น จุนซาง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันใช่ไหมครับ
( ในสมัยที่ผมเป็น จุนซาง เมื่อ สิบปี ก่อน )
แม่ ส่ายหน้า
คัง มุยฮี : แม่ไม่เคยบอกลูกหรอก
จุนซาง : แล้วพ่อผมหน้าตาเป็นไงครับ
คัง มุยฮี : ทำไมลูกถึงอยากรู้นัก เห็นลูกเอาแต่ถามถึงพ่อ ลูกคือ จุนซาง จริงๆ
แล้วแม่ก็ถอนใจ : ลูกไม่ใช่ มินฮุง อีกแล้ว
จุนซาง : ผมไม่รู้ว่าถามถึงพ่อจะทำให้แม่ต้องเจ็บปวด
แม่ ส่ายหน้า
คัง มุยฮี : แม่ไม่เคยบอกลูกหรอก
จุนซาง : แล้วพ่อผมหน้าตาเป็นไงครับ
คัง มุยฮี : ทำไมลูกถึงอยากรู้นัก เห็นลูกเอาแต่ถามถึงพ่อ ลูกคือ จุนซาง จริงๆ
แล้วแม่ก็ถอนใจ : ลูกไม่ใช่ มินฮุง อีกแล้ว
จุนซาง : ผมไม่รู้ว่าถามถึงพ่อจะทำให้แม่ต้องเจ็บปวด
ขอโทษนะครับแม่ แม่ไม่ต้องตอบผมก็ได้
( ประโยคสุดท้าย ไม่ใช่ แบบฉบับ คัง จุนซาง แต่เป็น แบบฉบับ ของ ลี มินฮุง ไม่ต้องตอบก็ได้ แล้ว ถามทำไมคะ คุณ มินฮุง )
( ประโยคสุดท้าย ไม่ใช่ แบบฉบับ คัง จุนซาง แต่เป็น แบบฉบับ ของ ลี มินฮุง ไม่ต้องตอบก็ได้ แล้ว ถามทำไมคะ คุณ มินฮุง )
จุนซาง นึกขึ้นได้ว่า คำถามของตัวเอง ไปสะกิดบาดแผลในใจของแม่เข้า
แม่ อึกอักเล็กน้อย ไม่รู้จะตอบอย่างไร เหมือนเมื่อก่อนเวลาที่ จุนซาง ถามคำถามนี้
คัง มุยฮี รู้สึกลำบากใจ
แล้วก็ตอบ ลูกชายว่า : เขา คือผู้ชายที่แม่เคยรักมาก ตอนนั้นที่แม่ยังเป็นเด็กอยู่
ลูกจะเชื่อมั๊ย ถ้าแม่จะบอกลูกว่า แม่ยังไม่ลืมแม้กระทั่งตอนนี้
แต่ว่า ผู้ชายคนนั้น ทิ้งแม่ไป และก็ลืมแม่ไปแล้ว
และเขาก็ตาย ความจริงที่ว่า เขาลืมแม่ได้ง่ายดาย และยังมีครอบครัวที่มีความสุขได้ ยิ่งทำให้แม่แค้น
จุนซาง มองหน้าแม่อย่างแสนสงสาร เห็นใจแม่ หน้าตาพลอยเศร้าหมองไปด้วย
คัง มุยฮี : แม่ยังเจ็บทุกครั้งที่คิดถึงเขา แม้ว่ามันจะนมนานมาแล้วก็ตาม
แต่ที่แม่ยังสู้ได้ ก็เพราะแม่มีลูก เพียงแต่นึกถึงลูก
ไม่ว่า พ่อของลูกจะเป็นใคร ก็ไม่สำคัญสำหรับแม่ ลูกคือลูกของแม่ ขอเพียงมีลูกอยู่เคียงข้างก็พอ
จุนซาง มองแม่อย่างเศร้าใจ สุดๆ ความรักของแม่ช่างน่าเศร้า สุดแสนระทมเหลือเกิน
จุนซาง รู้สึกผิดมาก เขาควรจะรู้ว่า ในดวงใจของแม่ มี จุนซาง อยู่ก็พอแล้ว
ไม่ควรเอาเรื่องพ่อมาทำให้แม่เสียใจ อีก
ความคิดถึงพ่อ ที่คืบคลานเข้ามาในใจของ จุนซาง
ความคิดถึงพ่อ ที่คืบคลานเข้ามาในใจของ จุนซาง
แต่กลับแสดงออกมาไม่ได้
เงาของพ่อปรากฏในความทรงจำอันเลือนรางของ จุนซาง เสมอ
( คุณแม่ คะพูดเสีย ยืดยาว แต่ไม่ได้ ตอบคำถามลูก แถม เพิ่มความเศร้า สับสน กับ ลูกชาย ของ คุณแม่ มากๆ เลยนะคะ อ้อ ก็คุณแม่ ป่วยและ สับสนทางจิต ขนาด ต้องรับการบำบัด กับคุณหมอ อัน มาหลายปี น่ะค่ะ คุณ แม่ สร้างปัญหา ให้ จุนซาง อีกแล้วนะคะ)
แชรีน พ้นจากความเศร้าโศก
กลายเป็น มุมานะ เรื่องงาน แต่ กลายเป็นคนหงุดหงิดง่าย กับพนักงาน รวมทั้งจินซุก ก็ไม่เว้น
ซังฮวก กลายเป็น คนสูบบุหรี่จัด แม้ แต่ในห้องออกอากาศจน ดีเจ ต้องคอยปราม
ยงกุ๊ก ใช้ชีวิต สัตว์แพทย์ ได้อย่างปกติ คนเดียว
ในที่สุด ลี มินฮุง ก็ หายเป็นปกติ
จูง มือ ยูจิน มาเดินทักทาย ขอบคุณ พยาบาล ก่อนออกจากโรงพยาบาล
และไปทำงานที่บริษัท มาร์เชียน ตามเดิม
และย้ายที่พักจากโรงแรม มาอยู่บ้านใหม่ ที่แม่จัดการซื้อให้
No comments:
Post a Comment